Een mooi citaat via Aritha, hier (comments).
““Afscheid nemen is een beetje sterven; sterven aan dat waarvan men houdt. Men laat een beetje van zichzelf achter in ieder uur en elke plaats.”
Ik heb een boek over Third Culture Kids.
“TCK’s”: Kinderen die tussen meerdere culturen opgroeien, zoals veel expatkinderen of kinderen uit gemengde huwelijken die met meerdere culturen en landen te maken hebben.
Third Culture Kids zijn trouwens niet altijd kinderen, de term slaat ook op volwassenen die zelf zo opgegroeid zijn. Het heeft zijn voordelen en zijn nadelen. Maar die nadelen behoren tot de redenen die ons heeft doen besluiten om terug te verhuizen.
Ik ken volwassenen die je doen denken dat het verrijkend is. Ik ken ook volwassenen die worstelen met het thema ’thuis’. En ik weet niet of je deze post gelezen hebt, van Minister Timmermans? Greep mij erg aan.
Hoe dan ook.
Hoe dan ook, ik moet het nog eens herlezen, maar wat me bij is gebleven is dat hele thema ‘afscheid nemen’. Als “TCK” ben je namelijk altijd aan het afscheid nemen. Als je op vakantie gaat naar het thuisland van je ouders, weet je dat je weer weg gaat. Als je ergens naar toe verhuist als expatkind, weet je ook dat je weer weg gaat.
Het schijnt dat mensen, als ze weten dat ze ergens weg gaan, meteen het proces van afscheid nemen beginnen. Onbewust.
Aangezien ik het nu voor de 4e keer doe, begin ik het te herkennen bij mezelf. En ik zie het in anderen. Zowel de mensen die ik hier achterlaat, als mensen die ik ken die ook verhuizen deze zomer, naar andere landen.
Sommige mensen zijn je aan het loslaten.
Sommige mensen laten zelf los.
Sommige mensen laat jij zelf los.
De vraag is altijd: is het erger om achter te blijven of om weg te gaan? Mijn idee is altijd: achterblijven. Wie weg gaat gaat iets tegemoet. Wie blijft, ziet alleen iemand weggaan en moet verder met het zelfde maar dan minder.
Volg je me nog?
Hoe dan ook.
Afscheid nemen bestaat niet, zei Marco B. En misschien heeft hij gelijk. Maar zo voelt het niet.
Het is waar wat Aritha zegt, je laat stukjes van jezelf achter.
Is dat wat zo’n pijn doet?
- 50 worden: het alternatief is minder - 11 augustus 2024
- Vakantie - 1 augustus 2024
- Achieve more - 25 mei 2024
ik denk dat iedereen er anders mee omgaat en voor iedereen is het anders om honkvast te zijn. en dat is een kwestie van karakter, gevoelsomstandigheden etc. het ene kind heeft nergens problemen mee en het andere kind wel. geldt ook voor volwassenen. mensen hebben nu eenmaal niet een slakkenhuis. ze krijgen gevoel voor spullen, omgevingen en maken herinneringen die daarbij horen. achterlaten is voor de een lastig en voor de ander een vrijheid. …
Het is wat Ella Fitzgerald al zong: Everytime we say goodbye, I die a little
Sterkte Elja, feit is dat afscheid nemen voor veel mensen heel moeilijk is.
ooh wat heftig *hug*