Er zijn dingen die je niet op je blog zet, althans ik niet. Omdat ze over andere mensen gaan.
Maar ik geloof dat het in dit geval wel kan. Niet om zielig te doen maar omdat het fijn is het gewoon even op papier te zetten en met jullie te delen.
Lang verhaal!
Ik zou zondag op bezoek gaan bij een goede vriendin, mijn voormalige buurvrouw in Evanston. Ik was al vroeg op en van alles aan het doen online vanuit mijn hotel in Chicago toen ik bedacht dat ik even af moest stemmen of ik nu naar haar toe zou komen of dat ik zou wachten tot de Lego Store op Michigan Avenue open was. Ik moest namelijk legoset ‘Palpatine’s arrest’ zien te bemachtigen voor zoon J en ik had verzuimd dat eerder dat weekend te regelen.
De vriendin heeft sinds een jaar Parkinsons, helaas net toen wij vertrokken. Iemand die er altijd voor ons was, konden wij niet helpen toen zij het nodig had. Ik bel wel veel maar ja, is toch niet hetzelfde. Ze is een fantastische vrouw, een steun en toeverlaat voor velen en iemand die ik werkelijk waar nog nooit heb horen klagen over wat dan ook (en daar heeft ze best reden toe gehad). Een geweldige moeder, een fantastische oma, een ongelofelijke vriendin. Zo iemand. Van de oude stempel, toen mensen in de buurt elkaar nog kenden en elkaar hielpen, weet je wel?
Anyway.
Toen ik haar belde kon ze bijna niet ademen en praten, was warrig, had knallende hoofdpijn. Ik zei dat ze 911 moest bellen, wilde ze niet. Ik zei dat ik er direct aankwam maar dat het even duurde omdat ik uit Chicago moest komen. Zij zei dat als ze niet thuis zou zijn zodra ik aankwam ze toch in het ziekenhuis zou zijn.
In de taxi zat ik te stressen natuurlijk en te bedenken of ik nog wist waar de sleutel lag en zo niet, of ik die bij haar buurvrouw kon halen. Toen ik er was en aanbelde kon ik haar niet verstaan dus ik riep dat ik achterom zou komen (twee verdiepingen via de brandtrap). Gelukkig had ze de achterdeur van het slot.
Lang verhaal kort: ik heb 911 gebeld omdat ze er niet goed aan toe was en ik haar zelf niet naar beneden kon tillen. Ik durfde het niet aan, zo breekbaar is ze. Dus 911 gebeld, uitgelegd. Binnen 5 minuten hoorden we de sirene al en stonden er twee ambulances (die zijn onderdeel van de brandweer) voor de deur. We hadden al een tas gepakt, mobiel, sleutels, handtas en ik was al naar de voordeur gelopen om ze te vertellen dat ze achterom moesten.
En zo zat ik opeens in een ambulance. Zo’n Amerikaanse fire truck ambulance. De vital signs waren goed (de artsen weten op dit moment nog niet precies wat er is, nieuwe medicijnen, batterijen met tests – hopelijk nu gaan revalideren en goed verzorgd worden in een verzorgingstehuis) dus de stress was er af. Voor hen dan.
Wat zo raar is, is die hele ervaring op de ER. Ik ben er wel eens geweest met F. die op Thanksgiving in zijn duim sneed (cliché!) en met mijn zoontje die op de badkamertegels viel en een snee boven zijn oog had (pfff) en zelf heb ik wel eens een grote splinter gehad die ik moest laten verwijderen. Oh en ik heb een nachtmerrie-achtige ervaring gehad op de ER in Hongarije maar goed. Eigenlijk was ik er nog nooit geweest met iemand anders die zo ziek was en zich zo rot voelde.
Wat opvalt is hoe ongelofelijk goed sommige artsen en verpleegkundigen zijn. De compassie waarmee ze een patient behandelen is zo waanzinnig. En die maakt het zo veel beter, de ervaring. Hoe kwetsbaarder je bent, hoe belangrijk het is, die ervaring, hoe je behandeld wordt.
Hartstikke moeilijk natuurlijk omdat medisch personeel eerst doet wat er moet gebeuren en pas daarna kan proberen om iemand op zijn/haar gemak te stellen. Logisch. Ze kunnen geen medelijden hebben, moeten de dingen doen die ze moeten doen. Compassie is ook iets anders dan medelijden, volgens mij.
Maar als mensen ongeduldig zijn met een oudere dame waar je van houdt (die mensen waren er helaas ook) gaan je haren overeind staan en wordt je bijna misselijk van woede en frustratie. Als personeel een beetje geirriteerd lijkt dat hun patient zo zachtjes praat. Of niet de tijd nemen om goed te luisteren en vast te stellen dat ze donderdsgoed weet wat ze zegt en mentaal helemaal bij is. Of een administratieve medewerkster in zichzelf loopt te mompelen over die stomme patiente die onverstaanbaar was.
Ik hoop dat ik dat laatste verkeerd gehoord heb, ik heb de dame in kwestie er op aangesproken en toen deed ze heel vrolijk alsof ze boos was op de verpleegkundigen en niet op mijn vriendin. Geen idee of dat klopt. Ik besloot maar te geloven wat ze zei want anders was ik gaan schreeuwen van woede en daar had mijn vriendin natuurlijk weer niets aan.
Vooral een paar mannelijke verplegers en een mannelijke arts maakten grote indruk op me. Hoe rustig ze waren. Hoe ze vol compassie waren. Hoe teder ze haar aanraakten. Hoe ze in haar ogen keken en zich echt concentreerden op wat ze zei. De dokter leek zo gehaast toen hij met mij praatte maar toen hij met haar praatte was hij zo rustig, kalm aan het analyseren hoe bij ze was in haar hoofd (heel bij!), wat voor vlees hij in de kuip had zeg maar.
Ik zou het niet kunnen, ik zou me verliezen in alle pijn en het verdriet van de patienten en de familieleden. Ik snap wel dat sommige mensen koel en afstandelijk blijven om hun werk te blijven doen.
En toch. Het is eigenlijk de ultieme klantervaring. Nooit ben je zo kwetsbaar, nooit ben je zo hulpbehoevend, nooit heb je het zo nodig als op dat moment. Nooit heb je zoveel baat bij kennis en kunde maar ook bij geduld, liefde en compassie.
Het medisch personeel dat met compassie weet op te treden, dat zijn echt helden en heldinnen in mijn ogen. De wereld zou er somber uitzien voor ons als er daar minder van waren.
Ik zou er wel wat meer van willen hebben, compassie.
Mooi streven.
- Kies - 14 maart 2025
- De L van Leiderschap - 12 maart 2025
- De ruimte die Inzicht heet - 12 maart 2025
Wat fantastisch dat je er voor je vriendin kon zijn op deze manier. Je verhaal roept veel op, merk ik, blijkbaar onder mijn huid. Ziekenhuizen, van kleins af aan lag mijn vader er heel veel in en nog maar enkele jaren terug stierf mijn moeder er geheel onverwachts. Gelukkig voornamelijk goede ervaringen met het ‘personeel’ . binnenkort misschien maar eens over bloggen, of eerst maar eens over pen en papier schrijven. Ik ben verrast door hoe het me raakt wat je zei/schrijft. Gister al, maar toen moest ik het ook al ‘weg’ leggen 🙂 Jacob Jan zijn blog deed me terugkeren 🙂
Enne…ik zou er soms wel wat minder van willen hebben, compassie 🙂 want tjonge dat maakt inderdaad heel raakbaar en dat filters geheel onverwacht omvergeblazen worden…
Ik merkte aan die verpleegkundigen dat compassie voor hen iets was dat zij hadden zonder dat ze zelf heel erg geraakt werden. Althans niet op een manier die hen belemmerde en die ze mee bleven dragen. Misschien ook omdat het hun vak is.
We kunnen niet andermans lot dragen, he? Maar het is lastig om het niet zo ver te laten komen.
Ja dat snap ik heel goed en ken ik gelukkig zelf ook van 20 jaar compassievol mensen begeleiden en coachen met de meest intense issues, zónder dat ik het mee naar huis nam.
Begaan met maar niet lijden onder en daardoor heel goed kunnen functioneren 😉
Een Burnout door geheel andere oorzaken doorbrak dat vermogen op alle vlakken dus ook voor alle leed in de wereld, alle filters down zeg maar.
Het zou iets moois kunnen zijn (alle filters down) als het niet zo heftig was…
Zo herkenbaar deze situatie. In december heb ik een paar dagen op de ic gezeten bij mijn zus. Hoewel mijn zus toen totaal onverwachts overleden is, zal ik de warme zorg van de verpleegkundigen nooit meer vergeten. Zij gaven invulling van het begrip compassie! http://www.liesbethoerlemans.com/2012/12/soms-bestaat-morgen-niet-meer.html
Wat een schok Liesbeth, en nog zo maar zo kort geleden. Gecondoleerd.
Ik las je blog post en begrijp wat je bedoelt met je beschrijving van de medische professionals die je om je heen had. Het is een talent wat maar weinig mensen hebben. Maar waar we allemaal van zouden kunnen leren. De wereld zou er anders uitzien. Ik wil daar meer aan doen, om dat ook te hebben.
Volgens mij heb je al veel compassie, je verhaal laat het zien. Mooi verhaal.
Dankjewel! Ik betrap mezelf soms op hele compassieloze gevoelens hoor… 🙂