Ten eerste, laat duidelijk zijn dat deze ene expat in het totaal volkomen onbelangrijk is. En dat deze ene expat niets opoffert en geen moed toont etc. Dus niets te zeuren heeft. Maar dit is mijn blog dus ik mag gewoon zeuren.
Ik zie het ook bij andere buitenlanders: het begint toch een beetje zijn tol te eisen allemaal. Slecht slapen, onrustig, moeite om je te concentreren. Neiging om de hele dag op Twitter en Facebook en YouTube rond te hangen op zoek naar informatie.
Hangen aan de lippen van Turken die je kent omdat zij meer weten dan jij.
Hoe raar het is om ergens te wonen en te weten dat er overal om je heen dingen gebeuren, zowel ontastbaar als ontastbaar, terwijl je maar een handjevol bronnen hebt die je kunt gebruiken om te begrijpen wat er dan gebeurt, wat dat betekent en of dat impact op jou en je gezin zal hebben (ook niet onbelangrijk).
Continue strijd in je hoofd tussen: je hebt er niets mee te maken/je hebt niets te klagen en je betrokken voelen/je zorgen maken.
Ik had zaterdag een etentje hier bij ons thuis maar hoorde opeens overal getoeter en mensen die op potten en pannen aan het slaan waren. Dat gebeurt sinds het begin van de demonstraties (let op: ik zeg niet: ‘rellen’ ‘onlusten’ of ‘opstanden’ en dat is bewust!), om 21:00 iedere avond gaan mensen lichten aan en uit doen en lawaai maken om solidariteit te betogen met de demonstranten. Maar dit was veel later op de avond.
Ik hup, Twitter aan, TV aan en ja hoor. Park ontruimd (die middag was aangekondigd dat dat de volgende dag zou gebeuren …). Geweld. Gewonden. Paniek. Natuurlijk pikken mensen dat niet.
Hoe dan ook, ik geef toe dat ik als een nieuwsverslaafde weg bleef rennen van mijn dinertje om nieuws te zoeken over wat er gebeurde. Lastig als je geen Turks spreekt. Je bent overgeleverd aan de mensen die zo vriendelijk zijn in het Engels verslag te doen, al weet je natuurlijk nooit helemaal of ze het bij het rechte eind hebben.
Eindeloos op twitpic-links klikken en proberen te interpreteren wat er gebeurt, wat die plaatjes betekenen, waar het is. Hoeveel mensen er op de been zijn. Waar ze op de been zijn.
Zucht. Als ik vloeiend Turks sprak zou het misschien makkelijker zijn. En moeilijker. Ik weet het niet.
Het is meeslepend en angstig tegelijk. Je kunt jezelf niet onttrekken aan een stukje sensatiezucht op een gegeven moment. Kijk hier! Kijk daar! Kijk deze foto! OMG! Of is het geen sensatiezucht. Ik weet het niet meer.
Continue dialoog in Elja’s hoofd. Het enige dat helpt is even Twitter uit en werken en/of een boek lezen.
Nou ja en even tegen jullie spuien, dat helpt ook. Sorry daarvoor. En bedankt daarvoor 🙂
PS Voor de duidelijkheid, wij zijn volkomen veilig, wonen in een wijk waar niets gebeurt op een prachtige compound met security, kantoor F. in Taksim is dicht dus ook geen gevaar. Eigenlijk niets te zeuren dus. Maar toch een beetje van de kaart.
PS Weet je wat pas stom is, dat ik niet durf te schrijven wat ik echt zie en vind. Dat is pas stom. Maar het is gewoon even zo. Verbazend krachtig middel om mensen te beinvloeden: Angst.
*Ik heb al vaker zeurblogs geschreven, ik geef het toe. Zoals deze.
- Vrij zijn van verandering - 26 maart 2025
- Blog of column? Over wat je wel en niet mag bloggen van jezelf - 24 maart 2025
- Raar - 23 maart 2025
Hoi Elja,
Ik probeer me voor te stellen hoe het moet voelen.
Gelukkig lukt het me niet echt.
Voor jou en vele anderen hoop ik dat het snel rustig wordt door.
Sterkte, groet, John
Lijkt me zo’n rare gekke situatie waarin je nu leeft, weet eigenlijk ook niet echt goed wat ik nu tegen je moet zeggen……(delete het telkens dus ook weer….). Denk aan jullie, dat is het enige…