Nee zeggen, ik ben er best goed in, vond ik zelf. Tot ik in de auto, aan de telefoon met vriendin J, haar hoorde zeggen: “Wat hadden we nou afgesproken? Jij zou toch gewoon ‘nee’ gaan zeggen?”
Ik word altijd een beetje moe van al die coaches op Instagram en LinkedIn die werkende vrouwen uitleggen dat ze hun grenzen moeten bewaken. Voor zichzelf op moeten komen. Vaker ‘nee’ moeten zeggen tegen collega’s die dingen op hun bord proberen te gooien.
Pffff, denk ik dan, dat heb ik in ieder geval geleerd in de afgelopen 20 jaar!
Sterker nog. Ik werd laatst geïnterviewd door Maaike voor haar online conferentie over online ondernemen. En gaf nota bene als een van mijn tips dat je als dienstverlenende zzp’er echt moet leren om gewoon ‘nee’ moet zeggen tegen al die vage kennissen die iets van je willen. Omdat het nooit op iets uitloopt.
Ha. Ha. Ha.
Ironisch.
Want niet lang daarna was ik op weg naar een afspraak waarvan ik (NOTA BENE) op de heenweg al dacht: waarom doe ik dit? Voor de zoveelste keer?
Ik belde J. om even te klagen over de file, de tijd die het me kostte en het feit dat ik op weg was naar een afspraak waarvan ik eigenlijk al wist dat het niets ging worden.
“Wat hadden we nou afgesproken?”, zei ze.
Hmmm, dacht ik. Wacht even. Had ik dit laatst dan ook????
Ik kon echt niet meer bedenken waarom ik het hier eerder met haar over gehad.
Nog steeds niet eigenlijk.
Maar het is waar dat ik er regelmatig voor val, van die zakelijke afspraken waarvan ik eigenlijk al weet dat het nooit iets gaan worden en waar ik toch geen ‘nee’ tegen zeg.
Mensen met een heel goed idee voor een nieuw bedrijf / community / software / dienstverlening / training / groepsblog (ugh) / podcast … en ga zo maar door.
Mensen willen natuurlijk niet gewoon voor de gezelligheid afspreken. Het is altijd met het idee dat ik het product dan ga afnemen als enthousiaste invloedrijke klant. Of dat ik me er dan wel op een andere manier aan kan verbinden Ofwel gratis, of wel omdat het me zeker klanten / opdrachten / bekendheid / exposure gaat brengen.
(ik reken de vele, vele mailtjes en verzoekjes van studenten en scholieren niet eens mee. Daar zeg ik vrijwel altijd ja op want dat is gewoon ‘giving back’ he mensen!)
(…?)
Ik ben heus wel vaker ‘nee’ gaan zeggen. Ik heb ook geleerd om te zeggen dat ik weinig tijd heb en of het online kan. Dan ben ik al heel trots op mezelf en opgelucht dat ik het weg heb weten te managen tot iets dat me maar een uurtje tijd kost.
(een uur is lang! en kostbaar. maar goed, zonder reistijd scheelt het alweer)
Heel, heel soms zegt zo’n gesprekspartner dan: ik kom wel naar jou toe! Dat is een soort lakmoesproef, heb ik gemerkt. Dan zijn ze echt geïnteresseerd en betrokken.
Het helpt ook als je het heel druk hebt. Hoe drukker ik het heb, hoe makkelijker ik ‘nee’ zeg. Omdat ik er gewoon echt geen tijd voor heb.
Maar J. heeft gelijk.
Kennelijk vind ik het heel moeilijk om nee te zeggen
a) tegen bepaalde mensen
b) als ik geen drukke agenda heb
Misschien is het toch tijd voor die Instagramcoach??
Misschien is het dan toch tijd om zo’n 25-jarige Instagramcoach in de arm te nemen die het wél lukt om haar grenzen te bewaken??
- Zo verwijder je al je Facebookberichten en opmerkingen (en meer) - 19 april 2025
- Wat blogs leuk maakt - 18 april 2025
- Waarom je blogtitels beter moeten en ook waarom haast geen goed idee is - 15 april 2025
Als jij je grenzen niet bewaakt op je werk, doet niemand het. Hoewel ik ook mensen ken die hun grenzen zo goed bewaken dat werkt altijd naar iemand anders gaat, dat is dan weer het andere extreme. Maar soms is dat ook een reactie op hun eerdere ervaringen.
Ik zeg vrijwel nooit nee tegen opdrachten, dat is een soort van onvoorstelbaar voor mij kennelijk. Alleen nu ik het soms zo druk heb wordt het makkelijker.
Ik denk dat ik ook soms ‘ja’ zeg omdat ik niet arrogant en niet-sociaal wil zijn. Maar soms moet je gewoon wat duidelijker zijn. Of dingen gewoon even uitstellen, als tussenweg.
Door schade en schande heb ik wel op tijd nee leren zeggen. Bij mijn baas ging het altijd van ‘wil je eventjes iets voor me doen’. En dat liep dan uit in een project van 1500 uur dat binnen een jaar opmoest. Dwz na dat eventje dit kwam eventjes dat en later: ‘maar jij hebt er al ervaring mee en de rest nog niet’. Kortom ik leerde nee zeggen bij de eerste vraag. Zoek maar een ander ik heb al genoeg overuren gemaakt dit jaar.
Nu ik alleen nog vrijwilligerswerk doe vind ik het wat lastiger om nee te zeggen. Net als op het werk komen de vragen van alle kanten en weten ze niet van elkaar dat ik ook dingen voor een ander doe. Daarbij komt het niet sociaal over als je meteen met nee begint. Vaak zeg ik dan kan je er niemand anders voor vinden. Dergelijke dingen hebben gelukkig geen lange termijneffect.
Uit zelfbehoud ben ik nooit voor mezelf begonnen, ook al werd me dat vaak aangeraden.