Ik zit de laatste tijd veel te denken over wat Corona heeft veranderd. Want volgens mij is het veel meer dan angst voor een tweede golf en het besef dat ons soms erge dingen kunnen overkomen. En dat de zorgsector uiteindelijk het belangrijkst is van ons allemaal
Om maar een voorbeeld te geven: sinds de lockdown zijn mijn kinderen de hele tijd het huis uit. Inclusief mijn jongste. Na een paar weken op de trampoline voor de deur (onze hele voortuin is een trampoline en een trampoline is onze voortuin) besloten ze naar het skatepark te gaan, op 8 minuten lopen van ons huis.
Dat betekent dat ze continu weg zijn. Maar mijn jongste was normaal niet zo maar weg. We brachten hem en haalden hem. Hij was altijd vlakbij. Ik was meestal bij hem in de buurt of ik wist waar hij was. Ik hielp hem de drukke straten oversteken. Weet je wel??
Omdat ze al zo zelfstandig waren, bleef dat natuurlijk zo. Toen ze weer naar school mochten, mochten de ouders niet mee naar binnen en zelfs niet mee het pad op richting de school. Dus gingen mijn jongste twee alleen. Terwijl ik of F. mijn jongste altijd bracht en haalde. Ik genoot altijd van dat mini-fietstochtje.
Eenmaal zelfstandig bleef het zo, natuurlijk. Van de week ging hij zelfs in zijn eentje naar zijn vriendje aan de andere kant van het dorp. En kwam hij in zijn eentje terug. Ik had de weken daarvoor altijd gezorgd dat ik hem ophaalde, maar dat hoefde niet.
Zo komt het dat ik vanochtend in mijn eentje zit te lezen in de tuin. Geen idee wanneer de kids terugkomen. Ik zou het leuk moeten vinden, maar het voelde een beetje stil en leeg.
En gisteravond ging ik met F. een ijsje ging halen, zonder kinderen, want die waren allemaal weer skaten. Naar de ijssalon ZONDER de kinderen?! Het moet niet gekker worden. Ik keek een beetje jaloers naar al die gezinnen. Ook al waren er heel wat keren dat ik helemaal niet meeging omdat ik geen zin had en liever wilde lezen.
Corona maakte mijn kinderen opeens zelfstandig. Misschien wel iets eerder dan ik had gewild.
Maar er veranderen meer dingen. Voor Corona miste ik vrijwel nooit een zwemsessie van het wekelijkse ladies-only trimzwemmen. Al een paar jaar lang, iedere vrijdag. Dat kon natuurlijk niet meer, tijdens de lockdown. Maar toen de zwembaden weer open gingen, wees een zwemvriendin er op dat er een openluchtzwembad open was gegaan in de buurt. Normaal gesproken kun je daar geen baantjes trekken, maar nu is het alleen baantjes trekken. Ideaal.
Sindsdien ben ik daar 3 keer per week. Ik heb niet meer omgekeken naar het zwembad waar ik eerst zwom. Ik ga zelfs op de tijd dat ik normaal ging trimzwemmen naar dat andere zwembad om nog veel harder en langer te zwemmen dan ik deed tijdens mijn trimzwemlessen. Ik heb iets nieuws ontdekt dat het oude vervangt.
Zelfde geldt voor mijn trainingen: ik heb er nu een online variant bij. En die blijkt voor veel opdrachtgevers, vooral als mensen uit het hele land moeten komen voor een workshop van 4 uur, eigenlijk heel handig.
Dat bedoel ik: we hebben dingen veranderd die we niet van plan waren te veranderen.
Die lange lockdown heeft niet alleen impact gehad op de gezondheid van onszelf en onze geliefden, op onze financiële situatie en op ons beeld van de toekomst. Het heeft ons niet alleen laten zien welke bedrijven we nu eigenlijk kunnen vertrouwen en welke keuzes bedrijven maken als de boel onder druk staat. We hebben niet alleen gezien welke mensen eigenlijk welke keuzes maken als het er op aan komt.
Het heeft ook onze gewoontes – misschien wel voorgoed – veranderd.
Van de week vroeg ik aan mijn jongste zoon of hij het leuk zou vinden als ik mee naar school fietste.
Hij zei ja. 🙂
- 50 worden: het alternatief is minder - 11 augustus 2024
- Vakantie - 1 augustus 2024
- Achieve more - 25 mei 2024
Mooi geschreven 🙂 Hier zijn ook wel wat dingen veranderd, we zijn – in het gezin – allemaal wat zelfstandiger geworden en dat was in ons geval ook wel goed. Gelukkig mag ik nog wel mee naar school met dochterlief (9), we wandelen zelfs nu omdat de school door het continurooster iets later begint. En dat is erg gezellig. En vanmorgen stak ze zonder kijken de weg over, omdat ze tegen mij aan het kletsen was, dus ik heb weer een excuus dat ze nog lang niet alleen kan 😉
Voor mij veranderde niet veel, m’n leven was al behoorlijk coronaproof.
Ik vermoed wel dat er zaken blijvend veranderen en dat dat gunstig kan zijn. Onlinevergaderen scheelt behoorlijk aan reistijd. Telewerken zal nu wel eens echt goed op gang kunnen komen en blijven. Spaart naast tijd ook files.
Je verhaal deed me ook denken aan de tijd toen ik kind was. M’n moeder heeft me een paar keer naar de kleuterschool gebracht en daarna mocht ik er zelf naartoe lopen. Werd er rond m’n 8ste op uit gestuurd om in het oude dorp kleren ’te kopen’ . Nam dan 3 broeken mee en die moest ik aan m’n moeder tonen. Daarna moest ik er weer 2 terugbrengen en 1 betalen. Ging over oude 50km-wegen deels zonder trottoir. Kortom m’n ouders of beter m’n moeder die dat bepaalde) hadden/had behoorlijk vertrouwen in me. Tegenwoordig zijn ouders veel voorzichtiger met hun kinderen. Tijdens corona was het ook lekker rustig qua autoverkeer.
Rond m’n 10e ging het 1x mis. Ik fietste in de schemer terug van een schoolvriendje op 2km van m’n huis. Sloeg op een asfaltweg over een zwerfbaksteen over de kop. Gat er in, zag slecht omdat het flink bloedde. Ben naar een straat gelopen met woningen en bij de 2de belde ik aan. Die mensen hebben me prima geholpen. Jaren later heb ik nooit aan m’n ouders gevraagd hoe zij dat ongeval ervaren hadden en nu kan dat jammergoenoeg niet meer.