Ik had een discussie tijdens het diner, vanavond. Over werk en hoe belangrijk het is om elkaar in het echt te zien.
De afgelopen 9 jaar werkte ik op afstand. Virtueel.
Alles wat ik vandaag de dag doe om in Nederland mijn geld te verdienen (en, overlappend, mijn passie te volgen) is opgebouwd vanuit andere landen, waar ik de hele dag achter de computer zat.
Voor anderen een sneu beeld. Voor mij heerlijk.
En voor mij is het contact dat ik vanachter die computer opbouwde, wezenlijk en echt.
Er zijn mensen die dit blog lezen en die ik nog maar twee of drie keer in mijn leven heb gezien. Maar die ik beter ken dan menige kennis uit het ‘echte’ leven.
Er zijn mensen die ik nog nooit in het echt heb gezien, maar waarmee ik me verbonden voel. Die ik bloemen stuur als ze verhuizen en die mij een kaartje sturen als ik verhuis.
Er zijn mensen die ik nog maar twee keer in mijn leven ontmoet heb en die ik dingen cadeau geef die ECHT geld kosten. En er zijn mensen die mij nog maar een keer of twee in het echt hebben ontmoet en die mijn dingen geven die echt geld kosten. Abonnementen of funding voor ideeën of goede doelen die zij of ik steunen.
Ik ging voor Frank werken (achteraf een belangrijk keerpunt in mijn carriere en mijn leven) terwijl ik hem nog nooit gezien had.
Alleen via Skype.
Ik werkte al maanden voor hem voordat ik hem in het echt ontmoette en toen was het alsof we elkaar altijd al kenden. Jarenlang werkten we intensief samen, vrijwel iedere dag, en zag ik hem maar twee of drie keer per jaar in het ‘echt’. En toch wisten we, durf ik te stellen, vrijwel precies wat de ander aan het doen was en hoe die zich op dat moment voelde.
Iemand die ik al jaren op Twitter volg is een dierbare vriendin geworden met wie ik iedere week bel.
De vraag, en het onbegrijpelijk voor de meeste mensen die ik in het ‘echt’ ken en die niet dit soort ervaringen hebben, is natuurlijk: hoe kan dat?
Hoe kan het dat je virtueel zulke intense, echte, betrokken relaties op kan bouwen?
Hun antwoord is: dat kan niet.
Mijn antwoord is: het kan, want ik leef dit leven. Dit is mijn waarheid.
Ik denk dat sommigen van mijn virtuele relaties vele malen sterker zijn dan het gros van hun zakelijke relaties met mensen die ze regelmatig in het ‘echt’ zien.
Volgens mij ligt dat aan een paar dingen:
- bereidheid om jezelf (virtueel) te laten zien zonder een rol te spelen;
- acceptatie van de ‘echtheid’ van virtueel contact;
- vermogen om je online zo uit te drukken dat emoties overgedragen worden;
- verlangen naar contact – echt contact
- acceptatie dat ‘echt’ is wat je het maakt
- vertrouwen in de ander
- acceptatie dat die ander echt is, dat wat je virtueel meemaakt en van een ander ziet, echt kan zijn
- geen voorwaarde, maar soms helpt het dat je geen keuze hebt. Omdat je aan huis gebonden bent, omdat je makkelijker met tekst communiceert dan met spraak, omdat je heel ver weg woont… Misschien maakt dat je gemotiveerder om aan alle voorwaarden hierboven te voldoen.
Ik voelde me net een beetje in de hoek gezet, in de discussie aan tafel.
Want als je niet dat geloof hebt in de online wereld en de echtheid van virtueel contact, hoe kun je dan geloven dat online contact kan leiden tot vriendschappen die belangrijk en echt voelen en die voelen als een wezenlijk onderdeel van je leven? Een onderdeel waar je energie, blijdschap, creativiteit en kracht uit put?
Het voelde een beetje als discussiëren over geloof. Jij geloof in god en ik geloof in iets anders. Ik geloof dat het naast elkaar kan bestaan. Ik geloof zelfs dat we allebei gelijk kunnen hebben: jouw god en mijn versie van het goddelijke, dat die allebei bestaan. Maar jij gelooft dat alleen jouw god de ware en de waarheid is.
Dat is lastig praten.
Ondenkbaar voor de een is gewoon een mogelijkheid voor de ander.
Ik heb ervaren dat het kan, echt contact leggen online. Voor mij zou het verliezen van mijn online verbinding voelen als het verlies van 100 vrienden en 1000 potentiële vriendschappen. En de hele wereld is mijn potentiële collega, mijn lerares, mijn zakenpartner.
Ik geloof dat het voor andere mensen anders is. Die bloeien op in een werkomgeving waar ze continu in contact staan met (in de ogen kunnen kijken van) andere mensen.
Dat is OK.
Iedereen is OK.
Ieders voorkeur en ervaring is OK.
Ieder zijn ding.
- Blog of column? Over wat je wel en niet mag bloggen van jezelf - 24 maart 2025
- Raar - 23 maart 2025
- Zonder - 22 maart 2025
Yes het kan. En er is veel gevoel bij, dat ook nog eens!
Ja! Gevoel. Precies. Ik snap wel dat veel mensen zich dat gewoonweg niet voor kunnen stellen, dat je dan gevoel krijgt tussen mensen en gevoel herkent en opwekt bij de ander. Maar laten we eerlijk zijn, online mensen hadden dat ook al voordat ze blogden en twitterden en zo. Omdat ze altijd al zo communiceerden. Die hadden dat gevoel ook al via email en telefoon en brieven…toch??
*zit blozend met telefoon in handen* Die verbondenheidheid is geheel wederzijds!
Enne…dit is een heel herkenbaar blog, gewoon ook in het algemeen.
Telefoon? Heb je mijn nummer? Ja toch? Ik het jouwe niet! Maar ik bel jou niet want ik weet dat het beter is dat jij je eigen ritme aanhoudt.
Zie je, zo raar is dat nou, dat ik dat weet over jou en jij over mij…nou ja…vergeet die mensen maar die het niet begrijpen!!!!!
Die laatste paar zinnen. Daar gaat het inderdaad om
Ja!!
De vergelijking die je trekt met het discussiëren over geloof vind ik goed gekozen. Het lijkt met IRL en Online inderdaad alsof we praten over verschillende wereldbeelden die niet samen kunnen gaan. Ik ben net als jij de mening toegedaan dat ze wel degelijk naast elkaar of zelfs tegelijk (als meer van hetzelfde) kunnen bestaan.
Het gaat ook helemaal niet om het gegeven of de ene beter is dan de ander. Ze zijn gewoonweg alletwee aanwezig. En ieder gedijt het beste daar waar hij/zij zich het prettigst voelt.
Zo jammer dat je je vooral voor de waarde van die online wereld telkens weer moet verantwoorden. Net zoals met vaak (iedere dag) bloggen. Waar haal je toch de tijd vandaan? is steevast wat je te horen krijgt. Alsof ik elke keer vraag waar men de tijd vandaan haalt om vaak (iedere dag) bijvoorbeeld tv te kijken (of iets anders).
Ja, precies…dat. Wat jij zegt lucht mij op, merk ik. Dat ik niet de enige ben die het gevoel heeft zich te moeten verantwoorden. Terwijl ik niet zeg dat het een of het ander beter is. Gewoon, dat het er is. Dat het voor mij belangrijk is en voor vele anderen.
En dat iedere dag bloggen, inderdaad. Dat zie Cor (Noltee) ook laatst, dat hij ook die vraag kreeg en hoe stom hij dat vond dat niemand vraagt WAT hij dan doet online. Maar alleen HOE.
Maar ja. Ik blijf het uitleggen hoor. Al was ik gisteren op een gegeven moment helemaal uit mijn hum…ik geef het toe…ik weet niet waarom…omdat ik het gevoel had dat ik moest beargumenteren waarom het WEL net zo waardevol kon zijn. 🙁
Voor mij is virtueel ook heel echt!
Jij bent voor mij ook heel echt. Maar dat telt niet helemaal als virtueel misschien. Hoewel ik zonder dit blog en jouw comments je misschien nooit meer ‘echt’ ontmoet zou hebben….YAY blog!
🙂