Wie wil weten of het goed gaat komen met het drama dat zich afspeelt in de Verenigde Staten, hoeft alleen maar een beetje 0p Twitter rond te gaan hangen om het antwoord te krijgen: het is een kwestie van tijd. Ik denk dat de man zichzelf ten val gaat brengen.
Twitter is een hoopvolle bron van informatie
Zo werd ik vanochtend wakker en las deze tweet:
Oh @thebouncingbird definitely did better than me. Here’s all tweets from @WhiteHouseLeak: https://t.co/F5HFbY6xTZ
Read. Retweet. #Resist.
— Shree ✊?❤️?? (@shreec) January 26, 2017
Het is een link naar screenshots van een twitter account dat inmiddels weer offline is. Het lijkt erop dat iemand die werkzaam is in het Witte Huis via Twitter uit de school klapte. Als je op de link klikt, zie je alle screenshots.
Het is natuurlijk niet zeker of het echt is. Maar als dat wel zo is, schetst het een beeld van volkomen paniek en verslagenheid bij de staf van de nieuwe President van de Verenigde Staten. En een heleboel desillusie: ze dachten dat alles OK zou zijn, ze geloofden in de man. Maar ze zien nu in de praktijk dat ze zich in een onmogelijke situatie bevinden. Ze moeten het land besturen met een irrationeel figuur aan het hoofd.
Het is een kwestie van tijd voor ze in opstand komen.
Twitter als verzetskanaal
Terwijl het er op lijkt dat het niemand lukt om de President zo ver te krijgen dat hij zijn onbeveiligde telefoon met daarop toegang tot zijn onbeveiligde en voor hem zo belangrijke Twitter account afgeeft, verbiedt hij overheidsinstellingen wél om te tweeten.
Het begon met de organisatie die de Nationale Parken beheert. Via Twitter lieten de ambtenaren zich uit over een aantal zaken die de President niet zinden. Ze werden gesommeerd te stoppen met tweeten.
Maar al snel lanceerde de National Parks Service een alternatieve account, om de boodschappen die ze belangrijk vinden (informatie over de parken, natuurbehoud, klimaatverandering, milieu) toch te kunnen verzenden. Binnen no time had die account een enorm aantal volgers. Wie er precies achter zit, is niet bekend.
We’re sorry, but we do not feel it is safe or in the public interest to identify ourselves. We have been advised of this by svl journalists. https://t.co/9z0QEKpNNe
— AltUSNatParkService (@AltNatParkSer) January 26, 2017
Wel riepen de medewerkers die de account beheren op tot een nieuwe ‘March on Washington’, deze keer die van wetenschappers. Want het ontkennen van wetenschappelijke feiten, daar krijg je de wetenschap laaiend mee.
We’re signing off for the night. Thanks for your support & encouragement. Remember there’s plans for https://t.co/gbzYhxVwgz in . B. R. & J.
— AltUSNatParkService (@AltNatParkSer) January 26, 2017
In de ban
De National Park Service was niet de enige die een communicatieban kreeg. Maar ook niet de enige organisatie die besloot om die ban te negeren. Er ontstaan dan ook overal alternatieve Twitter accounts voor nationale Amerikaanse organisaties die zich bezig houden met natuur & wetenschap, in protest. Hier vind je een hele lijst. De lijst heeft inmiddels zelf ook al weer duizenden volgers.
Ongelofelijk, toch? Dat ambtenaren besluiten om directe orders te negeren? Het zegt iets. En het stemt me hoopvol.
En zoals eerder al bleek is Twitter een uitermate effectief kanaal voor dergelijk verzet.
Bellen kan ook een vorm van verzet zijn
Ondertussen hebben de organisatoren en activisten van de grote demonstratie van afgelopen week mensen zo ver gekregen dat ze hun ‘representative’, de mensen die namens hun district in Washington zitten, iedere dag te bellen. Met als gevolg een totale overload van het systeem. Waarop gewoon weer andere nummers gecommuniceerd worden. Die van Trump’s bedrijven.
Can’t reach the White House since the comment line is off? Use calling tool at https://t.co/ia8gWPrtE6 to reach Trump at his businesses!
— Daily Action (@YourDailyAction) January 25, 2017
Eindelijk beginnen de tegenstanders georganiseerd social media in te zetten en mensen te laten weten hoe ze actie kunnen nemen. Iets dat begon met de speech van activist en filmmaker Michael Moore, fervent Trump-tegenstander:
Ik zag net ergens een bericht dat de oppositie totaal achterblijft in het organiseren van een effectieve strategie. Maar gelukkig zijn er anderen die het voortouw nemen. Niet heel verrassend (gezien de geschiedenis, zie verderop), wel geweldig om te zien.
“We memed Trump to the top”
Natuurlijk vraag je je af hoe het allemaal zo gekomen is. Mijn gevoel is dat een groot deel van de verklaring bij de pers ligt (zie verderop) en bij de inzet van social media.
Daarom luisterde ik afgelopen week met openvallende mond naar mijn favoriete podcast ‘This American Life”. Het is een journalistieke serie van een publieke omroep die al jaren uitzendingen maakt. Deze week hoor je een gesprek met mensen van een Pro-trump online community, Deplorable. zoek hem hier op (‘Act 1’):
De geïnterviewde beschrijft hoe ze samen met een groot aantal andere mensen ‘meme’s’ maakte in de aanloop naar de verkiezingen. Via een online community plozen mensen de gelekte emails van Clinton uit, maakten er grappen van en veranderden die in afbeeldingen of gifjes (bewegende online plaatjes) die zich vervolgens razendsnel over het internet verspreiden via Twitter en Facebook.
Een eye opener, is het. Ook om te horen hoe ze kijken naar Trump. Ze zien ’trollen’ (hier een uitleg van dat begrip) als een soort van anarchistische levensvisie (of -missie). En ze denken dat Trump net is als zij. Dat hij net als zij dingen zegt en doet om mensen te agiteren, een reactie uit te lokken en ze zo wakker te schudden. Dat het hem er om gaat dat mensen gaan nadenken.
Ik hoop dat ze zo langzamerhand, net als de staf op het Witte Huis, wakker beginnen te worden.
De pers speelt een belangrijke rol
Ook de pers is zich aan het beraden over de toekomst. Nu Trump ze openlijk aanvalt, weigert dingen uit te leggen, de media probeert te intimideren, nu journalisten gearresteerd worden (?) en de Witte Huis persconferenties een grap zijn geworden, moeten ze het anders gaan doen.
Niet voor niets schreef een gerenommerde, seniore journalist dit artikel: America, you look like an Arab country right now. Het is, helaas, vrij hilarisch. En herkenbaar. Voor wie interesse heeft in Amerikaanse politiek, sowieso een interessante website, Politico.
Er is gelukkig een beweging gaande. Ten eerste zijn veel mediabedrijven zich bewust geworden van hun eigen rol in het verkiezingsdebacle. Ze zien nu, achteraf, waarom ze niet aan zagen komen wat er ging gebeuren. En hoe ze onbedoeld hielpen om Trump aan de macht te brengen.
Ten tweede is er een beweging gaande in de media: hoe kunnen we de waarheid rapporteren als we geen informatie krijgen? Bovendien: hoe beschermen we onze persvrijheid? Zie: Prospects for the American Press.
Ik zie al die beweging als waardevol, als komt hij voort uit iets negatiefs. Oproepen tot samenwerking, dat is toch prachtig? Zoals deze oproep aan de internationale pers om samen grootscheeps onderzoek te doen naar de belangenverstrengeling van Trump en de door hem benoemde functionarissen.
En gelukkig begint de pers haar verantwoordelijkheid te nemen: rapporteren van de feiten.
Picking up where the National Parks Service left off … here are the facts about climate change.
— Guardian US (@GuardianUS) January 25, 2017
Amerika heeft een geschiedenis van activisme
Ik ken die activistische mindset wel, van mijn tijd in de VS. Toen ik in daar woonde probeerde mijn gemeente twee vestigingen van de bibliotheek op te doeken om hun begroting rond te krijgen. Binnen no time was er een Stichting tot Behoud van de Bibliotheek. Honderden (duizenden?) mensen doneerden en namen actie en schreven brieven en hielden bake sales.
Op iedere raadsvergadering waar het onderwerp op de agenda stond, kwamen rijen mensen opdagen om hun opwachting te maken bij de sprekersmicrofoon. Het werden urenlange sessies. Nachtwerk. De burgemeester en haar vrienden (de omgeving waar ik woonde heeft het imago van vriendjespolitiek behouden sinds de tijden van de drooglegging) werden er gek van. En de Stichting won.
Binnen een paar maanden was er een alternatieve bibliotheek gestart in het gebied waar de gemeente net de eerste vestiging sloot. En de sluiting van de overige vestigingen tegen gehouden. Inmiddels heeft de centrale bibliotheek de alternatieve vestiging zelfs overgenomen.
Je hoeft in de VS kortom geen Rosa Parks of MLK te zijn om activist te zijn (‘The Outsider’s Guide to Supporting non-violent resistance to Dictatorship“). Het zit in de cultuur.
Wat dit betekent voor Nederland
Dat is voor ons heel anders. Wij zijn een ‘volwassen democratie’. Wat ik lees als verwend en lui. Het wordt tijd dat we wakker worden. Want de kiezer is niet gek (mooi artikel!). Hij of zij gebruikt zijn stem maar 1 keer. En wil dan optimaal resultaat.
We zouden in Nederland ook wel wat minder achterover kunnen leunen, denk ik. En wat activistischer kunnen worden.
Om een zelfde situatie te voorkomen, moeten we wel.
Ik ben hoopvol gestemd. 🙂
Mooi betrokken artikel Elja, met interessante links die ik later op m’n gemak ga lezen.
Ik hoor een hoop goede tegengeluiden van mijn collega’s in Amerika dat ze niet zomaar alles accepteren wat Trump cs momenteel in werking zet. En je hebt gelijk, daarvoor hebben ze veel mogelijkheden om hun tegengeluid kenbaar te maken. In die zin ben ik ook wel enigszins hoopvol gestemd.
Wat me alleen zorgen baart, zonder dat ik het helemaal kan overzien is het effect van het activisme. Het lijkt Trump en zijn aanhang tot nu toe weinig te kunnen deren. Wat moet hij doen voordat er daadwerkelijk een beweging in gang gezet wordt die hem wat op zijn schreden doet terugkeren?
In The Guardian las ik het volgende commentaar n.a.v. de twitter ban voor de Nationale Parken:
“What Americans have learned is that our system of checks and balances is so weak that even parks employees can become enemies of the state. They are learning their rights as they lose them, grieving for what they once took for granted. Fear is matched by incredulity that hundreds of years of imperfect democracy could cede into autocracy with such ease.”
Er moet denk ik nog heel wat gebeuren in de VS om die noodzakelijke ‘checks and balances’ weer te installeren.
We zijn nu weer een paar dagen verder en ik denk dat dit het resultaat zal zijn inderdaad: dat mensen zich realiserne dat er te veel macht ligt bij 1 persoon. Hopelijk leidt het tot een andere structuur van die macht in de toekomst. Ik vind het mooi gezegd van de Guardian. Het is nu pas duidelijk hoe kwetsbaar alles is.