Zonder jullie te willen vervelen, moet ik vandaag toch kwijt dat het heel lastig is om terug te keren naar je thuisland, als expat.
Het is een continue strijd tussen heden en verleden.
Een emotionele achtbaar waar alles een herinnering triggert aan een andere plek die net zo thuis was.
Neem vandaag. De eerste dag van de zomer.
Regen.
Ik checkte even de weer-app op mijn telefoon waar al mijn oude woonplaatsen nog in staan. (tsja)
Hier woonde ik een jaar geleden om deze tijd nog:
Het is er momenteel lekker warm.
De afgelopen twee zomers trokken mijn zoontjes zo rond april hun korte broeken aan, om ze tegen oktober pas weer te verwisselen voor een lange broek. Vrijdag was de laatste schooldag van hun oude school in Istanboel. De zomers waren warm en lang.
Dat lange kortebroekenseizoen kenden we ook uit Hongarije, want 8 jaar geleden woonden we in Boedapest:
Daar is het ook heerlijk weer in de zomer. De enige uitdaging was om met die kinderwagen de heuvel waar we op woonden, Gellért Hegy, op te lopen, bijna helemaal naar de top. Maar dat was eigenlijk in ieder seizoen een uitdaging. En vrij goed voor de conditie.
4 jaar geleden waren de zomers ook niet slecht en was zomer nog Zomer:
Vlakbij het strand van Lake Michigan in het land van de BBQ’s en de 4e juli. Niet voor niets puilen de kasten van de jongens uit met t-shirts van hun respectievelijke scholen, hun zomerkampen en hun sportverenigingen (in de VS laten alle organisaties eigen t-shirts maken!).
Dat is het rare van een terugkeer naar Nederland.
De zomer begint. Het regent. Je kijkt naar buiten en denkt: 8 jaar geleden zaten we daar, 5 jaar geleden waren we daar, 1 jaar geleden deden we dit.
Je kinderen hebben hun t-shirts aan met daarop ‘Istanbul’, ‘YMCA Evanston’ of ‘Kingsley’ of ‘EDN’. Ze lopen in de korte broeken die we in al die landen hebben gekocht.
Je denkt: 8 zomers lang hadden we mooi weer…
Ik geniet in het hier en nu, in Nederland, van de geur van regen, van het koele weer, van hoe groen alles hier is. Ik weet niet hoe vaak ik daar naar verlangd heb, de afgelopen jaren. Heel vaak.
Maar het blijft een raar fenomeen. Dat voorwerpen en seizoenen en gebeurtenissen je telkens terugwerpen naar die andere zomers in andere landen op andere plekken.
Het is niet zo dat ik dat mooie weer nou zo mis. Het is meer zo dat het pijn doet dat je leven op die plek voorbij is en niet meer terugkomt. Dat je weet dat die plek doorgaat zonder jou.
Als ik nog naar mijn Facebook feed zou kijken, wat ik niet meer doe, zou ik de plaatjes voorbij zien komen van vrienden met BBQ’s in achtertuinen, boottochtjes op de Bosporus en al die plekken die zij achteloos delen als onderdeel van hun dagelijkse omgeving.
Het voelt toch als een soort verlies.
Gek, he.
Zou het ooit wennen?
Wil ik wel dat het went?
Meer lezen over expat zijn?
Dit zijn de meest gelezen (volgens lezers) of mooiste (volgens mij) artikelen:
- De 10 dingen die ik leerde van 8 jaar expat zijn
- De expat blues
- Elja’s plan voor internationale verhuizingen: een praktische gids
- Je kunt meer aan dan je denkt: waarom expat zijn je sterker maakt
- Wat je niet kunt veranderen: over cultuurschok
- De slechte expat: over expatvriendschappen
- Uit het dagelijks leven van een expat (voor Nicoline): opnieuw beginnen in een vreemd land
- Die eerste weken als expat: over de leuke en minder leuke kanten van starten
- Expat zijn = gewoontes uitvergroten en toevoegen: Nederlands zijn in een andere cultuur
- Expatvrouwen: over de krachtigste vrouwen die ik ken
Hier vind je alle artikelen op dit blog over expat (vrouw) zijn.
- 50 worden: het alternatief is minder - 11 augustus 2024
- Vakantie - 1 augustus 2024
- Achieve more - 25 mei 2024
Terwijl ik dit las, schoot er door me heen: wat herken ik hier veel van. Ok, wel op een andere manier maar toch… Met andere woorden: het lijkt wel een rouwproces. Zou dat kunnen, denk je?
In ieder geval alle sterkte!
Ik denk dat het inderdaad te vergelijken valt met rouw. Al is het natuurlijk minder ingrijpend en bovendien een vrijwillig ‘verlies’. En iets waarnaar je in theorie nog terug kan. Maar verder zou het me niet verbazen als elementen overeen komen….
Kus. En wat Eelco zegt
<3
Wat prachtig omschreven Elja…
Dankjewel Eelco!