Ik kreeg een knuffel van een collega, van de week.
Ik kwam haar tegen op de afdeling. ‘Hoe gaat het met je?’, vroeg ze. Ik overwoog om te liegen. Maar ik zei toch ‘Niet zo goed.’.
‘Dat weet ik’, zei ze. ‘Ik lees je blog’.
Het was een raar moment, want als mijn collega’s mijn blog lezen, weet ik dat niet. Ik kijk niet naar de lijst met abonnees en bovendien: de meeste lezers zijn anoniem.
Ik weet niet zo goed wat de sociale regels zijn. Het is in feite een soort van onverkend en onbekend gebied.
Als blogger gooi je alles de wereld in en daarmee ben je klaar. Niemand is verplicht om je te lezen. En niemand is verplicht om te zeggen dat ze je lezen.
Van de week belde mijn schoonmoeder, met dezelfde reden. Ze leest dit blog. Ze wilde even horen hoe het ging.
Ik denk dat er niet veel precedent is, eigenlijk, dat mensen met mijn type functie – waarin je met heel veel mensen te maken hebt in je werk – zo persoonlijk en zo veel bloggen.
Het geeft een nieuw vraagstuk: moet je als collega laten weten dat je meeleest? Moet ik mezelf toch meer beperken, is het gevaarlijk kwetsbaar om het zo te doen?
Ik weet dat ik het meeste waar ik mee bezig ben niet deel op dit blog. Maar jij weet dat niet.
Het is toch anders dan wanneer je zzp’er bent. Al weet ik niet precies waar het hek in zit. Misschien vooral dat er weinig mensen zijn met een groot zakelijk netwerk en een persoonlijk blog (of Insta, LinkedIn, TikTok, YouTube, etc).
Als ze al iets persoonlijks delen is het meestal 1) goed nieuws of 2) gerelateerd aan een hobby of interesse. of het is een eenzame persoonlijke update tussen de zakelijke berichten op LinkedIn.
Als je er zo naar kijkt zijn we in een nieuwe situatie terecht gekomen. Ik heb mijn blog als nevenactiviteit moeten aangeven in mijn personeelsdossier, maar verder zijn er geen regels. Noch voor mij, noch voor collega’s.
Ik heb wel (oud-) collega’s die bloggen of podcasten, maar dat gaat over hun werk.
Grappig.
Iets nieuws. Een persoonlijk bloggende ambtenaar. ik had het niet kunnen vermoeden, al die jaren geleden dat ik blogtraining gaf aan ambtenaren.
(nog los van het feit dat ik nooit zou hebben voorspeld dat ik er zelf een zou worden, een ambtenaar).
158/1009
- Piano blues - 22 september 2025
- Ending unplanned - 21 september 2025
- Zoeklicht, gevolgd door een rondje tafeltennis - 20 september 2025
Ontdek meer van Elja Daae
Abonneer je om de nieuwste berichten naar je e-mail te laten verzenden.
Neem aan dat je onder je eigen voor en achternaam blogt en dan lijkt het mij niet vreemd dat familie, kennissen en collega’s je blog vinden en daar een stukje op lezen.
Waarover je de laatste tijd schrijft lijkt me geen enkel probleem icm werk. Ik zie het meer als een openbaar dagboek.
Zelf ben ik begonnen met bloggen nadat ik gestopt ben met betaald werk. Had voor die tijd een baan waar heel goed over viel te bloggen, maar toen bestonden de blogs nog niet en het internet werd door een enkeling bezocht. Achteraf over dat werk schrijven heb ik vrijwel niet gedaan omdat ik met andere dingen bezig was.
Los daarvan blog ik onder pseudoniem en weten maar weinig familie en kennissen dat ik blog. In enkele gevallen heb ik het ze verteld vanwege vakantiefoto’s.
Grappig, ik weet ook totaal niet wat voor werk jij deed volgens mij terwijl ik wel andere dingen over je weet.
Dank voor de analyse (dat het geen probleem lijkt), toch fijn om van een lezer die geen collega is te horen.
Ik schrijf in hoofdzaak over dingen gerelateerd aan m’n vrijwilligerswerk en wat me hier in m’n omgeving opvalt. Dus vaak iets over (fiets-)verkeer.
Ik heb tot 25 jaar geleden industrieel ontworpen, geprogrammeerd en inbedrijfgesteld, daarbij een beetje manus van alles met een aanpak die op die van ASML doet lijken. Alleen veel minder complex, meer lowtech en een stuk zwaader voor installatie in buitenlandse staalbedrijven. Je maakt dan van alles mee en we moesten ons werk daar toch al verantwoorden met dagrapporten. Vaak dacht ik; ‘leuke ervarig voor in een krantje,’ Maar ook daar kwam het nooit van. 😉
Het klinkt leuk! Hands-on.
Dus bloggen is een nevenfunctie? Gaan we dan eigenlijk niet al heel erg ver?
Onder een nevenfunctie versta ik dat je werk er serieus onder zou kunnen lijden. Zoiets met een tijdsbesteding van een dag per week, of vooruit, per maand. Dat je lid bent van de Raad van Commissarissen of (on)bezoldigd voorzitter van een grote stichting of vereniging. Lid zijn van de gemeenteraad of een andere politieke functie.
Verdien je goud geld met bloggen? Dacht het niet. Is er sprake van belangenverstrengeling? Dacht het niet. Lijdt jouw werk eronder? Kan ik me niet voorstellen.
Dus ja, ik vind het apart dat je dit moet opgeven.
Moet je daarom minder schrijven? Zeker niet! 😁😉😘
Tsja Noortje, wat kan ik zeggen? Het was een verzoek en ik heb er aan voldaan. Maar nee, ik verdien geen geld met dit blog zoals je weet. En minder schrijven, nou, tot nu toe lekker niet! xxx
Ik snap het wel. Ik was in loondienst, toen zzp-er en nu beide. En ik blog onder mijn online nickname (weet je nog toen dat ‘handle’ heette?). En dus is mijn zzp-website op mijn profiel gekomen in het systeem van mijn werkgever. Het is eenvoudig te linken naar mijn meer persoonlijke website. Maar op LI ben ik ook gewoon mezelf, dus ach. Zou ik het willen weten als een collega mijn LI posts leest en mijn persoonlijke blog? Ik denk dat ik mezelf meer censureer voor de anonieme lezers die mij verder niet kennen.
We doen toch dagelijks wel aan een beetje gezond zelf-censuur. Maar net zo goed moet het ook geen probleem zijn om juist je problemen te kunnen delen. Er is niet echt een harde regel, he.
Jaja, de @handle! Een term uit het verleden 🙂
Het moet ook geen probleem zijn, eens. Maar ik denk ook dat het moeilijk is om jezelf niet meer te gaan censureren dat je van nature al doet op zo’n blog. Ik moet bij iedere indicatie dat een bekend of een collega of een familielid mijn blog leest, even iets overwinnen!