Ik moest denken aan de tijd dat ik overspannen was. Jaren geleden is het al.*
Ik had nog niet zoveel werkervaring dus ik geloof dat het dan allemaal wel meevalt, qua impact. Maar het voelde heftig.
Ik had een lastige baan. Een soort onmogelijke opdracht. Maar ja. Ik wist dat er mensen bestonden die het misschien wel zouden kunnen, he. Dus ik bleef maar proberen.
Het was een beetje zo’n geval van: plan, uitvoeren, muur, met manager praten, nieuw plan maken, uitvoeren, muur, met manager praten, nieuw plan maken, uitvoeren, muur.
Muur, muur, muur.
De plannen bestonden uit nieuwe manieren om mijn collega’s in een bepaalde richting te bewegen. Want dat was mijn opdracht. Het vervelende was dat mijn collega’s een ding absoluut niet wilden: bewegen.
Ze waren net gereorganiseerd, ze werkten al jaren samen en kwamen in een omgeving die van oudsher een soort van vijandig was (hoewel van hetzelfde bedrijf was het traditioneel altijd van ‘Wij’ en ‘Zij’).
Het hielp denk ik niet dat ik aan drie mensen rapporteerde. Die allemaal erg leuk waren, by the way, slim, vriendelijk. En bereid om met mij nieuwe plannen te maken. Hop. Nieuwe aanpak.
Maar ik faalde hopeloos en ik denk, terugkijkend, dat er in zo’n omgeving van commerciële gogetters helemaal geen plek is voor losers. Voor falers.
In salesomgevingen houden ze van winaars, he.
Ik wilde natuurlijk niet falen. Ik was een high potential, nota bene! Al mijn werkvriendinnen en -vrienden waren carriére aan het maken binnen het bedrijf. Alleen ik niet.
Misschien als ik het zo doe. Misschien als ik het zó doe. Misschien als ik dit zeg. Misschien als ik gewoon dit doe. Misschien, misschien, misschien…?
Het mocht niet baten.
Ik haalde mijn targets niet.
Want mijn targets bestonden er uit dat andere mensen iets gingen doen.
Het eindigde er mee dat ik iedere dag met buikpijn in mijn mooie, hele mooie, heeeeeellllleee mooie lease-auto stapte (een gloedjenieuwe Alfa 147, if you must know, azuro bianco).
Tot ik er niet meer instapte, dan. Tot ik iedere dag ’thuis ging werken’. En huilend met werkvriendinnen aan de telefoon hing.
Enfin.
Ik ben iets van 8 weken thuis geweest, gesprekken met de bedrijfspsycholoog gevoerd, (waar ik nog wel eens aan terugdenk! die man zei rake dingen), tot rust gekomen. Even op adem komen en van een afstandje kijken naar wat er gebeurd was. En dat ik nog steeds kon wat ik kon en was wie ik was.
Waarom ik hier aan moest denken vandaag, is omdat Opa vannacht is overleden. Technisch gezien was hij niet mijn Opa, maar die van F.
Maar in de tijd dat ik overspannen thuis was, belde hij. Hij wilde alleen even zeggen dat hij mij ook als een kleinkind beschouwde.
Hij stak me een hart onder de riem. Het zijne.
Het hielp.
*ik wist niet: moet ik nou over Opa schrijven? Of juist niet? Want het gaat natuurlijk niet om mij maar om Oma en haar kinderen en kleinkinderen. Maar ik kon niet gewoon ergens anders over schrijven zonder iets te zeggen. Dus ik dacht, ik schrijf gewoon over mezelf en Opa.
- 50 worden: het alternatief is minder - 11 augustus 2024
- Vakantie - 1 augustus 2024
- Achieve more - 25 mei 2024
Oi prachtig….
Dankjewel Ruth!!
*veegt traantje weg* (en sorry voor mijn schandalig late reactie)
Haha. Geen sorry! Lief!!
Een beetje laat, maar sterkte. Mooi, pakkend en ontroerend verhaal. Zet alles weer in perspectief, wat echt belangrijk is.
Dankjewel Mark!
Lieve Elja, ik had dit verhaal gehoord van Anke en wilde het ook even lezen ……… Thanx! Mooi verhaal!
Fijn dat de dienst zo mooi is geweest! Ik ga de video kijken.
over jouw band met opa, lijkt me volstrekt legitiem dat je daar over schrijft…
en fijn dat je het deelt!
daaraan gerelateert iets wat ik daarstraks zelf postte, of eigenlijk gisteravond al, zonder enige kop of staart toen nog,
ik schreef eergister een paar regels waar ik geen touw aan vast kon knopen tot ik de volgende dag een brief in de bus vond…Echt heel apart omdat ik meestal wel een idee heb waar iets wat ik schrijf vandaan komt –
http://caroliengeurtsen.nl/hele-malle-inservice-associaties-ter-herrinering-aan-hem-en-haar-en-hem-en-haar/
Wat hadden jullie een mooie opa, gecondoleerd.
En wat een mooi verhaal. Herken er veel in, van een vergelijkbare tijd lang geleden en een heftige tijd nog niet zo lang geleden.
Het helpt zo om even afstand te kunnen en mogen nemen bij zo’n proces. Om te weten dat je niet gek bent en dat je wél van alles kunt! En wat helpt zo’n opa dan!
Nou he? Zo’n vote of confidence helpt echt. Echt!
*Snik*
Ik deed ‘X’ maar dat mocht niet van disqus. 🙂
Gecondoleerd.
Mooi beschreven. Stil van.
Dankjewel Paul!
Ik haal twee hele belangrijke lessen uit dit blog:
1. Als je faalt kun je nog steeds wat je kunt en ben je nog steeds wie je bent
2. Het onderwerp van een blog is soms sterker als je het niet direct over het echte onderwerp hebt.
Wat fijn dat ik deze vandaag tussen de bedrijven door even heb onderschept :-).
Wat fijn voor MIJ dat jij dit even hebt onderschept! Maar het is wel zo, van dat falen. Ik hoop dat er (jonge) vrouwen zijn (mannen mag ook) die het lezen en zich realiseren dat falen OK is. Het komt altijd weer goed, uiteindelijk he?
gecondoleerd. wat een prachtige simpele beschrijving van jullie relatie, een paar woorden maar, maar die zeggen zoveel
Gecondoleerd.
En mooi beschreven!
Mooi Elja.
Thanks… (Es? Ben jij dat?)
Ja ik ben het, het inloggen lukte niet goed. Je schrijft het allemaal zo raak op, was er even stil van.
Gecondoleerd met jullie verlies. Heel veel sterkte de komende tijd.
Door dit verhaal is je Opa voor mij meer tot leven gekomen dan wanneer je hem ‘rechtstreeks’ had beschreven. Ik hou van dit soort omtrekkende bewegingen om iets te vertellen.
Dat verhalen vertellen, ik leer het van de beste… 🙂 (waaronder jij!)
🙂
Mooi. Opa’s kunnen heel belangrijk zijn.
Zonder opa geen kleinkind! Heb ik ook aan onze oudste uitgelegd. Dat ik nog blijer ben met Oude Opa omdat zonder hem Oma, papa en hij er niet zouden zijn.
ontroerd
dankjewel JJ!