Laat ik beginnen te stellen dat ik kamp met een luxeprobleem.
Erge dingen zijn Erge dingen.
Oorlog. Dakloos zijn. Fysieke ontberingen. Ziekte. Verlies. Armoede. Geweld. En nog erger als er kinderen bij betrokken zijn (ik was dit weekend in Istanboel waar je op alle drukke punten zoveel Syrische kindertjes ziet lopen en bedelen. Dan word je goed met je neus op de feiten gedrukt…).
Mijn blues zijn geen Erg Ding.
Maar je leeft in je eigen wereld. Je ervaart uiteindelijk alleen je eigen leven. Je zit in je eigen hoofd, in je eigen hart en in je eigen lichaam.
Alles is relatief, maar je moet soms wel echt je best doen om jezelf dat in te prenten, in het midden van je eigen leventje.
En na een kleine twee maanden terug in het dagelijkse Nederlandse leven is me wel duidelijk dat ze bestaan, die repatblues. Ik weet niet of het een bestaand woord is. Maar zo voelt het.
Ik kan het niet echt terugvoeren op iets.
Gedoe op school.
Druk bezig om vast te stellen waar de achterstanden zitten. Dankbaar voor alle hulp en de inzet van de school om iedereen ‘op de rails’ te krijgen. De Nederlandse rails. Maar ook verdrietig om de onrust bij de jongens.
Waarom ze geen math mogen doen, klassikaal, op de mat? Zoals in Turkije? Waarom ze de hele dag stil moeten zijn in plaats van in groepjes te overleggen over opdrachten? Waarom je niet mag spelen in de klas? Wat schoolschrift is en waarom je schuine letters moet schrijven en lezen?
Zo graag nieuwe vriendjes willen maken dat iedere strobreed die in de weg wordt gelegd (zoals, ehm, etenstijd, bedtijd) tot woede leidt.
Cultuurschokjes.
Over reclame, interactie, de supermarkt. Vandaag zat ik in de bus, trein, tram. En weer terug. En ik was vergeten hoe druk het is, in de trein vanaf Schiphol. Hoe mensen doen tegen elkaar. Wat de onuitgesproken regels zijn, in het openbaar vervoer.
Ik moest aan de conductrice vragen of ik nou het poortje door mocht als ik er uit wilde om koffie te halen buiten het station. Als een buitenlander, ja. Ik wist het gewoon niet zeker.
Verhuisgedoe
Vandaag ontdekte ik dat onze ziektekostenpolis niet klopte. Maar ja, ik kon de polis niet vinden. Want die heb ik afgesloten voordat al onze spullen aankwamen. En toen die er eenmaal waren, gooide ik alle papieren van die eerste maand ergens op een stapel in de studeerkamer.
Chaos, kortom. Chaos is niet erg maar geeft wel onrust. Voor iemand die alles in principe netjes in mapjes bewaart! (jurist, he, kan het niet helpen)
De foto’s van de vriendjes van de jongens moeten nog in lijstjes en aan de muur.
De gordijnen uit ons oude huis zijn veel te lang voor ons nieuwe huis. Het boeit natuurlijk niets maar toch boeit het stiekem een beetje. 🙂
Ik verwachtte dat ik direct aan de slag zou gaan in onze tuin (voor het eerst dat we een echte, heuse, eigen tuin hebben die van ons is en niet van een huisbaas) maar in de praktijk is dat natuurlijk niet zo.
Het is cultuurschok zonder de honeymoonfase.
De zogenaamde honeymoonfase, dat is die eerste fase als je naar het buitenland verhuist waarin alles spannend en leuk is. Een ontdekkingstocht. Een avontuur.
Maar het is geen ontdekkingstocht, dit keer. Het is meer een herontdekkingstocht die leidt tot een gevoel van vervreemding.
Alleen als de nummerborden. Bij iedere auto die ik zie met een ‘nieuw’ nummerbord denk ik: hee! Een nieuw nummerbord. Duh.
Hoewel dat voor mijn zoontjes weer anders is. Want voor hen is het geen terugkeer, maar een verdergaan naar een nieuw land.
Ik kan het niet goed uitleggen.
Alles lijkt normaal. Alles lijkt OK. Alles lijkt goed. Er zijn heel veel dingen om van te genieten.
Ik weet waar ik moet zijn. Ik weet wat ik moet doen. Ik weet ongeveer hoe het werkt.
Maar het is niet normaal, voor ons, het dagelijkse leven.
Heel gek.
Ik verwacht dat ze nog wel even gaat duren, die repatblues.
En dat ze vanzelf over gaan!
- Ik schrijf nog steeds - 1 december 2023
- Verliefd op je AI - 24 oktober 2023
- Blog je nog? - 2 oktober 2023
en sterkte, met dat gevoel dat je niet goed uit kunt leggen (nou ja, je legt het hier prefect uit trouwens). Wat bij mij overkomt is dat Nederland vooral ook vreemd is omdat het juist niet zo vreemd is.
Voor onze Au Pair is alles leuk en nieuw. Ze is trots als ze doorkrijgt hoe iets werkt, zoals de OV chipkaart. Voor mij is het omgekeerd: het is een schok als blijkt dat ik NIET weer hoe ik iets werkt. Pfff.
Over die school,
Dit is waarom ze stil moeten zitten: Iets dat ik steeds minder begrijp, nu ik zie hoe het wel kan.
http://hetkind.org/2014/10/22/beter-sneller-maar-ik-denk-dat-op-die-manier-zelfs-gaan-vergeten-wat-de-prijs-die-er-voor-betalen/
Bah. ! J. heeft gelijk: waarom zou hij de hele dag stil moeten zijn???
Herkenbaar, maar je dacht waarschijnlijk al dat ik dat zou zeggen 🙂
En ik hoop van harte dat t bij jou overgaat, bij mij is het alleen gesleten, maar heeft me tegelijkertijd voorgoed gevormd, of vervormt zou ik haast zeggen, alsof ik niet meer in mijn oude mal terugval, logisch natuurlijk want ik pas er niet meer in, en blijkbaar is dat een soort van blijvend, die nu nog slechts lichte vervreemding. Moeilijk een vinger op te leggen wat wat is, maar iig een soort blijvende blues, dat wel.
Sterkte, met wat ik ook wel weet, het niet tot de Erge Dingen des levens behorende maar toch embedded dus structureel aanwezige staat van zijn.
Enne, te lange gordijnen, die op de grond hangen, gedrapeerd soms, zijn in ieder geval nog ergens mode zo heb ik op foto’s gezien, dus voorlopig… 🙂
Nou ja, een beetje blues overhouden is misschien ook niet erg?
;-))) eens. Alwil ik best wel af van het gevoel nergens echt thuis te horen, maar mogleijk gaat dat nog ten diepste transformen naar ‘overal thuis’ LOL. De real wereldburger oder so etwas ;-))
Zwaar toch… vooral voor je kinders misschien… Jij geeft mij een hele mooie spiegel over wat ‘we’ doen, dat dat niet zo logisch is. Die jongens die kunnen dat niet beredeneren natuurlijk. Dat geeft geen inzicht. Het is gewoon raar en verwarrend. Ik hoop dat iedereen snel z’n draai vindt.
Ik ook!!
Een positieve noot: beter dat je gordijnen te lang dan te kort zijn 🙂