Toen ik vanochtend wakker werd, dacht ik dat het regende. En dat leek me wel gepast. Want vandaag is de crematie van Oude Oma (zoals mijn jongens zeggen), de oma van mijn man.
Ze werd geboren in Nederlands-Indië. Een life time ago: 95 jaar, bijna 96.
De dood hoort bij het leven, houd ik mezelf voor, maar toch. Afscheid nemen is niet makkelijk. De dood blijft toch een beetje eng, vind ik.
De jongens, mijn zoons, zijn veel rustiger. Accepterender. Ze gingen zondag gewoon nog even naar Oma kijken.
(“Mama, eerst was ze wit, nu is ze geel!”)
Ik ben niet gaan kijken. Ik wil me haar liever herinneren zoals ik haar de afgelopen 20 jaar kende.
Samen met Opa, die haar een paar jaar geleden voor ging. Met altijd dat tikje Indische. Een dametje, zoals mijn moeder zei, en daar heeft ze gelijk in.
Een dametje.
Het is tóch een grijze dag.
Regen of niet.
- Zoals ik al zei - 2 april 2021
- Wandelen tot je een ons weegt - 28 maart 2021
- Over aanhang, blogangst en schrijven als een camera - 24 maart 2021
Nog gecondoleerd Elja, mooi over geschreven en ook de post ‘drang om te delen’ die ik eerst las, rake post. Grappig, mijn oma was ook ‘oude oma’ voor mijn neefjes (kinderen van zus) en werd ook heel oud, 98 jaar.
Misschien dat er heel wat ‘oude oma’s’ rondlopen! Het is voor kinderen kennelijk gewoon heel logisch he? 98 … wat een leeftijd. Van mijn eigen opa’s en oma’s zijn er drie overleden toen ik nog heel klein was. En hun ouders kwamen grotendeels om in de oorlog. Dus dat mijn kinderen hen nog mee hebben gemaakt, is een cadeau!
Gecondoleerd Elja. En het is wat je zegt, zulk een droeve gebeurtenis haalt alle kleur uit een dag hoezeer de zon ook mag schijnen. Sterkte voor jullie allen.
Dankjewel!
Gecondoleerd en heel veel sterkte met jullie verlies.
Dankjewel Gert! Het was een mooie dag, dat helpt.
Gecondoleerd Elja. Wat prachtig dat je kinderen er zo accepterender instaan. Dat steunt.
Ja heerlijk, die kinderen. Die maken alles een stukje luchtiger!