Wij hebben een nieuwe piano. Een digitale. En dat betekent dat we vrijuit kunnen gaan spelen, want er is geen buurman of -vrouw die er last van heeft. Net als huisgenoten, trouwens.
De afgelopen jaren zeulden we mijn oude akoestische piano letterlijk de hele wereld over. Maar hij was oud, ongestemd en moest gerestaureerd worden. Dat zou meer kosten dan het ooit zou opleveren, want hoewel hij oud was, was hij niet van een goed merk.
De laatste tijd hadden we het over hoe leuk het zou zijn om te spelen. Maar dan zo dat niemand er last van had, want als je klachten krijgt over geluidsoverlast is dat ook niet zo motiverend.
Toen we gingen kijken naar een andere, kwamen we op het spoor van de digitale piano. En die heeft veel voordelen. En niet in het minst dat hij een stuk betaalbaarder is dan een akoestische die ook digitaal is.
Dus er staat nu eentje in de zitkamer.
Handgeheugen
Ik vond mijn oude bladmuziek terug in een doos in de garage. En zat dit weekend dan ook mijn oude favoriete muziek te spelen. Het is alsof ik ruim 30 jaar terug ga in de tijd, naar de tijd dat ik nog pianoles had en nog speelde.
Het gekke is: ik kan het nog. Ik kan nog noten lezen. En mijn favoriete stukken komen langzaam terug in mijn vingers.
Mijn vingers doen het ook nog, gelukkig. Ik zit heerlijk te priegelen op de piano, net als vroeger.
Ik was vergeten wat het is, piano spelen. Hoe je nieuwe stukken moet ontdekken door ze uit te proberen. Ontdekken waar je vingers moeten staan en hoe het stuk in elkaar zit. Berekenen welke noot het ook alweer is, welke akkoorden er staan. En dan proberen om het zo te doen dat het allemaal klopt qua lengte van de noten en snelheid.
Het is een gekke combinatie van techniek, puzzelen, proberen en muziek maken. Hoe vaak moet je een stuk spelen voor je het weet? Begin je met de rechterhand? Meteen de linkerhand erbij? Probeer je de zangmelodie of meteen de begeleidende melodie?
Ooit had ik les
Ik heb weinig herinneringen aan de pianolessen, anders dan dat een hele aardige, zachte conservatoriumstudenten belast was met mijn piano leren spelen. Eerst niet, eerst zat ik op de muziekschool. Jarenlang. Ik weet alleen nog dat mijn pianoleraar altijd roze en paars aan had. En een sjaaltje om.
En daarna kreeg ik les aan huis.
Ik herinner me haar pogingen om mij techniek te leren en vanuit techniek (noten lezen, weten welke vinger wanneer waar moet, akkoorden) te werken. Gestructureerd en volgens stappen.
En ik realiseer me nu hoe frustererend het moet zijn geweest voor haar. Ik wilde gewoon spelen, liedjes spelen die ik leuk vond, en al helemaal geen akkoorden en vingerzetting oefenen. Ze ging daar goed mee, getuige de vele gekopieerde muziek die ik terug heb gevonden, met daarop de vingerzetting genoteerd. Maar ik kan me niet herinneren dat ik daar ooit naar gekeken heb.
Nu ben ik ouder en wijzer (???) en heb ik eerst het boek voor beginners maar eens doorgenomen. Met uitleg over vingerzetting en akkoorden. Eigenlijk heel handig .. LOL
Ik hoop dat mijn oude pianolerares niet vol afgrijzen aan me terugdenkt. Ik deed volgens mij nauwerlijks huiswerk. Het is haar wel gelukt, om mij te leren spelen.
Ik ben niet zo heel veel veranderd, vrees ik.
Een oude vriend opnieuw ontdekt
Het was niet altijd makkelijk thuis, toen ik klein was en pianoles had. Misschien was die piano wel een van mijn manieren om afleiding te zoeken.
Het betekent in ieder geval dat ik nog steeds erg veel plezier haal uit het spelen – het Spelen en het spelen.
En wat extra leuk maakt: piano spelen doet me denken aan mijn moeder. Ik moest van haar een insttrument kiezen. In haar beeld moest je je dochter een instrument leren spelen, zo hoorde dat. Al had ze het zelf niet gehad.
Ze wilde eigenlijk dat ik de harp zou spelen. Zag ze helemaal zitten, en ik ook. Romantisch, een harp. Behalve toen bleek dat het grote, dure, loodzware instrumenen zijn die je als klein meisje heen en weer moet gaan slepen.
Ik weet het niet meer zeker, maar volgens mij was ik degene die besloot dat het beter de piano kon worden. En er waren kinderen op school die ook pianoles namen, op de muziekschool in de stad. Zodat de ouders elkaar konden afwisselen met rijden.
Ik weet dat ze altijd genoot van mijn gepingel. Zelfs als ik het nog aan het leren was.
Gelukkig hoeven mijn huidige gezinsleden daar niet onder te lijden. Leven de koptelefoon!
183/1000
- Piano blues - 22 september 2025
- Ending unplanned - 21 september 2025
- Zoeklicht, gevolgd door een rondje tafeltennis - 20 september 2025
Ontdek meer van Elja Daae
Abonneer je om de nieuwste berichten naar je e-mail te laten verzenden.
Leuk he, zo kochten wij 10 jaar geleden een digitale-akoestische piano, want dochterlief wilde op piano les – ze speelt nog steeds overigens, ook gitaar.
Ik had zelf 10 jaar les gehad, maar sinds ik ging studeren geen piano meer aangeraakt. Ik wist het ook nog en heb inmiddels zelf ook weer les. En ik ben een vroege vogel en kan nu dus mooi in de ochtenden oefenen, en niemand heeft er last van. Heerlijk!
En soms spelen we samen quatre-main. Echt te gek
Wat leuk’. Ik zat ook zondagochtend vroeg te oefenen, en gisteravond laat! Heerlijk zit ook over les te denken.