Facebook. Ik heb het op 1 april vorig jaar vaarwel gezegd. Dat had zo zijn redenen. Maar vandaag was ik er per ongeluk weer even.
1 April, dat is al een tijdje. 9 maanden.
Mijn voornemen was, toen ik stopte, om meer te bellen met mensen en te mailen en op die manier echt contact te houden. Zoals met die twee vriendinnen in de VS die ik wel op whatsapp heb gekregen maar die er nooit op kijken :/
Ik zeg niet dat dat helemaal gelukt is. Maar ik bel wel vaker en ik spreek vaker af. En ik mis Facebook niet. In tegendeel.
Vandaag was ik even op Facebook om een link te plaatsen. Ik realiseerde me dat ik dat gewoon kon doen. Why not? Het platform is er.
Per ongeluk keek ik even naar mijn feed.
En voor ik het wist, werd ik er in gezogen. Verjaardagswensen aan verre vrienden van vrienden van verre vrienden die ik mis. Babies en politieke statements en David Bowie. Foto’s van kinderen en uitjes en etentjes. Verhalen over geweldige avonturen en succesvolle projecten.
Brrrr.
Ik weet niet waarom Facebook me zo veel onrustiger maakt dan Twitter of Snapchat. Ik vermoed dat het komt omdat ik op die kanalen veel meer cureer – zorg dat ik alleen de mensen volg die me interesseren op basis van de berichten die ze delen.
Op Facebook kan dat niet. Je volgt de mensen die je kent.
En wat zij ook posten, je zult het er mee moeten doen. Inclusief alle emoties die het oplevert.
Misschien komen er altijd meer emoties bij kijken omdat het bekenden zijn? De vrouw van die goede vriend die altijd klaagt als ze de was moet doen terwijl jij weet dat het haar enige taak in huis is omdat hij altijd alles doet. De vriendin die altijd op vakantie is, of een weekendje weg met studievriendinnen, of met haar moeder shoppen in Londen en waarvan je je al een jaar afvraagt hoe het kan, gezien haar financiële situatie. De nicht die altijd stralend op foto’s staat terwijl je weet hoe ongelukkig ze in het echt is. (NB fictieve voorbeelden!)
Is het mijn eigen jaloezie? Mijn onzekerheid? Geen idee. Maar over het algemeen heeft Facebook geen goede uitwerking op mijn gemoedstoestand. Nu ik er per ongeluk weer even rondkeek, dacht ik: wat een mentale rust heb ik, zonder Facebook.
Jaja. Ik weet het wel. Ik was ooit helemaal vóór. Ik verklaarde iedereen die niet meedeed, voor gek.
Ik heb veel te danken aan Facebook. Ik zie het nog steeds als een waardevol marketingplatform.
Ik ben er zelf alleen niet meer te vinden.
Het ligt niet aan social media in het algemeen.
Ik houd van Twitter. Mijn timeline laat me lachen en huilen en dingen leren en me verbazen. Ik volg mensen die ik niet ken of mensen die ik wel ken of mensen die ik wel zou willen leren kennen. Gewoon. Op basis van wat ze delen.
Ik houd nog steeds van Instagram. Mooie plaatjes kijken, wie krijgt daar ooit genoeg van? Ik niet. Ik volg fotografen van over de hele wereld. Het is puur genot om de app te openen en door te scrollen.
Ik houd van Snapchat. Mensen klagen, lachen, hebben het koud, lopen in de regen, staan in de file, eten iets lekkers. Het voelt allemaal wat rauwer en wat echter. Plus, vrijwel niemand die ik ken is er nog te vinden. Ook wel lekker rustig.
Alleen Facebook, he.
Daar kom ik bijna alleen nog maar per ongeluk.
- Vrij zijn van verandering - 26 maart 2025
- Blog of column? Over wat je wel en niet mag bloggen van jezelf - 24 maart 2025
- Raar - 23 maart 2025
Geef een reactie