Soms denk ik dat de wereld gek is geworden. Of anders ben ik het. Het is het een of het ander, mensen. Jij of ik! Zij of wij!
Dat zit zo: ik klikte via Twitter op de link van een blogger over gezonde voeding. Ze had, begreep ik uit haar tweet, enorm veel succes met haar blog en haar artikel. Tienduizenden bezoekers.
Ik was wel benieuwd. Hoe krijg je dat nou, tienduizenden bezoekers op zo’n blog post? Dus ik klikte. En ik zag een prachtig verhaal over salade.
De salade zat in een grote weckpot. Met een lepel erbij.
In een WECKPOT. Met een LEPEL.
Ik realiseerde me dat ik al maanden overal foto’s zie van salades in weck- en jampotten.
En dat ik me al maanden afvraag waarom.
Ik bedoel, hoe eet je dat dan? Spinazieblaadjes met een lepel uit een weckpot? Ben ik nou de enige die dat niet ziet zitten? Is niemand zo’n knoeipot als ik ben? Als de aardbeien onderin zitten (het is altijd iets met aardbeien OF spinazie OF quinoa), hoe eet je die dan? Hoe kom je daar onderaan bij dat ingredient onderin?
Iedere keer dat ik op Instagram weer zo’n glazen pot met salade voorbij zie komen onder het mom van ‘handig!’ denk ik: sinds wanneer is het handig om glazen potten met salade mee te nemen in je tas? Ben ik nou gek? Of zij?
Hoe EET je zoiets? Hoe krijg je het in je tas? Wat voor tassen hebben die mensen dan bij zich als ze naar school of naar hun werk gaan?
En waarom die lepel?? Is een vork niet handiger?
Ik snap het niet.
Eten mensen dat echt zo?
Nou ja, wat ik wel snap is dat de blogsters van de HEMA (deze mevrouw was geen HEMA-blogger, maar daar zie ik het ook wel eens) het leuk vinden staan. En dat de HEMA graag weckpotten en jampotten verkoopt. En dat het een soort gevoel geeft van transparantie en authenticiteit, zo’n glazen pot.
En toch. Ik denk dan toch. Ik denk dan, tsja, ik denk dan. Tsja. Ik denk dan…
Ik denk dan: is dat nou Echt? Doen ze dat dan zelf ook echt, salades uit weckpotten met lepels?
Echt?
Het voelt zo leeg.
Misschien is wat ik doe ook wel leeg. Ik weet het niet.
Er is zo’n leegte in al die online content. De leegte van het alter ego dat zonder consequenties en redelijkheid voortleeft in een digitale droom. De leegte van het willen beïnvloeden van mensen door een soort van ideaalplaatje van je alter-ego-leven te schetsen. Iets waar anderen zich aan zullen willen meten. Wat ze zullen willen ambiëren. Gebaseerd op nep. Onecht. Onzin.
De voorbeelden van dat nepleven, waar we dan toch met zijn allen naar gaan streven al weten we beter, zijn legio, op social media.
Al die vrienden op Facebook die het ideale leven lijken te leven
(maar natuurlijk stiekem alleen maar op hun smart phone zitten te facebooken in plaats van te genieten van dat ideale leven). Die altijd op vakantie zijn of weekendjes weg met vriendinnen (behalve als ze net als wij een normaal leven leiden, ruzie maken met hun man, schreeuwen tegen hun kinderen dat het eten klaar is en dat ze NU naar beneden moeten komen anders gaat het de vuilnisbak in. maar dat staat nooit op Facebook.).
Of die mensen die je in het echt kent als normale mensen met normale kapsels en normale figuren met alle variaties die de menselijke diersoort rijk is maar die op Instagram topmodellen lijken (dat heet ‘filters’ en ‘angle‘!). Of omgekeerd: dat je iemand kent van social media en dan in het echt ontmoet. Dat blijkt dat iemand heel anders is dan de zwoele, sexy Instagram selfies jouw voorspiegelden.
(het is me wel eens gebeurd dat ik iemand eerst op Instagram zag en toen pas in het echt en dat ik me kapot schrok.)
Ik doe dat niet. Meer. Of misschien deed ik het nooit.
Elja. Keeping it real since ’74.
Ken je die hipster barbie? De Instagram account die al die zelfingenomen, Instagram poses belachelijk maakt?
Ik heb deze foto speciaal gekozen. Want Barbie is niet de enige die zo’n foto maakt van zichzelf, zittend op het bed, met haar lange, lange, dunne, bruine benen voor zich uit (alsof ze van jou zijn) en naast zich op het leuk opgemaakte matras een grote kop koffie verkeerd. En een krant, natuurlijk (altijd). En een bak fruit, natuurlijk (altijd).
Zelf houd ik niet van fruit. En ik weet precies wat er gebeurt als ik een volle grote kop koffie verkeerd naast me zet op een matras. Misschien hebben ze geen kinderen / partners / honden / katten? Of misschien zijn ze gewoon geen Elja (vraag mijn man maar wat er gebeurt als ik zoiets doe en tel af – 1, 2, 3, voor zijn bulderend gelach).
Ook mooi zijn die yoga-poses – altijd op een wit strand – van blonde blanke slanke lange meisjes met bruine benen en in bikini. Gelukkig zijn er ook toppers als Yessamin. Niet blank. Niet dun. Wel heel goed in yoga. En met een boodschap. Tegen de leegte en het oordeel.
Het is de leegte van de gezonde salade in de weckpot en de koffie verkeerd op het bed. En de boodschap dat je alleen OK bent als je altijd salades uit weckpotten eet. Dun, blank, yoga, weckpot, aardbeien.
Misschien zijn er mensen die echt zo leven.
Misschien willen we dat allemaal geloven.
Of, misschien, heel misschien, is het allemaal dikke, dikke, vette ONZIN.
Zou ook kunnen.
- 50 worden: het alternatief is minder - 11 augustus 2024
- Vakantie - 1 augustus 2024
- Achieve more - 25 mei 2024
Whahahahahaha geweldig dit! Nu kom ik hier via Godelieve die dus begon over salade in weckpotten en koffie op bed en dus deze link heeft gegeven, en daar zei ik al, ik heb iets gemist geloof ik, en is een weckpot niet zwaarder dan een plastic doosje? DAt moet je toch meeslepen en inderdaad hoe eet je eruit, ik gebruik namelijk wel degelijk weckpotten maar voor dat wat erin hoort denk ik, koffie, suiker, mail, pasta, en blijft ook gewoon in de keuken staan maar elke keer als ik een pot pak denk ik.. pfffff toch wel zwaar!
Volgens mij zijn handtassen daar ook niet tegen bestand, zelfs de grote niet, men vergeet dat er maar een aantal gewicht in kan eventueel. Nou ja..
En die koffie op bed, snap ik dus ook niet, heb ik ook even gemist, maar ja, ik hou zo ie zo al niet van ontbijten of drinken in bed, dat heb ik nooit begrepen.
X
Hahahaha. Ik heb de link er niet in gezet want dat leek me niet zo vriendelijk. Er stond niet bij dat het de bedoeling was dat je de hele weckpot meenam. Maar eigenlijk snap ik anders niet dat je salade in een pot zou doen? Als het niet de bedoeling is om hem mee te nemen? Ik weet niet. Ik ben te praktisch en met drie kinderen is het fine dining en foodie-gebeuren me ook volledig ontglipt.
Oh en wat ik wilde zeggen, mij is het in elk geval niet de moeite waard voor een foto, want dat was je vraag, toch?
Ja!
Ik heb liever een foto van mijn kinderen vol met gras, mos en ondere onduidelijke vlekken, die overduidelijk genoten hebben een dagje rauwdouwen buiten.
En ach, ik heb me er al bij neergelegd bij het feit dat mijn huis niet spic en span is (lees ontplote bom van papier, boeken, speelgoed en halve kopjes koffie) en dat wat ik ook aantrek ik er nooit zo zakelijk uitzie als eigenlijk de bedoeling is…. omhels jezelf en je eigen slonzigheid, dat is mijn motto!
Haha! Precies! Af en toe ruim ik op. Schone schijn. Why not.
interessante vragen stel je jezelf (en dus je lezer)…!
Dankjewel!
Ik sta altijd versteld van de poses op het strand. Hoe een vrouw een wapperende sjaal boven haar hoofd houdt, glimlacht EN haar armen opheft die alleen een turnster zonder spierpijn kan volbrengen.
Maar de belangrijkste vraag waarmee ik blijf zitten is: waarom?! Waarom zou je zo op een strand willen staan? Ach… De vragen des levens.
Dank je wel voor je fijne blog, Elja!
Hahaha. Inderdaad. WAAROM???
Dat is wel een beetje de reden, dat ik niet meer zoveel op fb te vinden was en aan instagram al helemaal niet begonnen ben, dat laatste meer onder dwang van m’n 2 pubers, die er actief op zijn en geen zin hebben in likes van hun moeder!! Heb ik begrip voor! Twitter bevalt mij overigens uitstekend! Leuke bloggers gevonden, tussendoor nieuws e.d. en geen Libelle plaatjes van gezinnen in smetteloos wit, zodat ik mezelf een slons voel!! Op twitter ben ik gewoon mezelf, zoals ik ben!!
Groetjes,
Heleen
Ik vind het leuke aan Instagram dat je fotografen van over de hele wereld kunt volgen. Zo komt de hele wereld je huis binnen. Ik volg de jampottenbloggers gewoon niet. 🙂
Yes! Yes! Yes! Oh, and did I say yes?!
Mijn gedachten precies. Ik kan ook geen koffie op bed drinken en sowieso waarom zou ik eerst naar benden gaan en 10 minuten later weer naar bed met mijn koffie? Kan ik het niet beter gewoon aan tafel opdrinken? Glazen poten in mijn tas beloven een drama, maar die lepel snap ik wel hoor. 🙂
Haha die lepel is kennelijk vooral iets lastigs voor knoeipotten als ondergetekende.
Een post die ik had kunnen schrijven, en de instagrammers die ik ook volg met veel pezier. Ik eet wel fruit, maar hap gewoon uit de appel en salade eet ik uit een plastic container met een vork, inderdaad hoe anders? Die weckpotten, ik snap het ook niet. In mijn tas, vol met zooi, sleutels, mobieltjes, boeken etc en dan in de schoolrun in de ochtend…. dat kan alleen maar ellende veroorzaken. Net als grote koppen koffie op het bed….. WTF? Witte kleding op het gras….. NOOOOOO of kinderen in witte kleding op een boswandeling, want die van mij blijven nooit netjes op het pad en ja vegen hun handen aan hun broek af en hun snotneuzen aan, juist ja, zoals kinderen dat doen. Bedankt, ik heb even lekker gelachen, schadenfreude noemen ze dat toch 🙂
Volgens mij bestaan er geen kinderen die in witte kleren het bos in gaan en er wit weer uitkomen. Hoop ik. Ik vraag me soms af hoe dat dan gaat met zo’n pose voor Instagram. Dat je klaar gaat zitten en dat je probeert niet te bewegen.
De interessante vraag is: is het het allemaal waard voor de foto? Hoe ‘echt’ moet een foto zijn? Of is het probleem meer dat het foto’s zijn die lijken alsof ze zo uit het leven gegrepen zijn maar feitelijk geposeerd zijn? Waar ligt de grens?