Bij mij in de straat zijn meerdere hele goede bakkers te vinden. Het is een wijk waar je heel veel compounds hebt, dus genoeg animo voor lekker brood, de beste baklava en ander Turks lekkers, overdadige bonbons, koekjes en ander lekkers, en natuurlijk de prachtigste taarten. Er is best wat concurrentie, met een paar hele chique bakkerijen binnen een kilometer.
Een van de bakkerijen in de straat specialiseert zich in van die prachtig gedecoreerde taarten. Die lijken op wat je maar wilt. Hele scenes van marsepein, maken ze er op. Keukens (!), kerstbomen, knuffelberen en babykamers in het klein van marsepein op een taart, je kunt het zo gek niet bedenken. En echt heel verfijnd gedaan, met eigen designs. Zo mooi heb ik ze zelfs in Hongarije (taartenland!) en de VS nooit gezien.
Drempels
Alleen is er 1 probleem met die winkel.
Ik durf er niet naar binnen.
En ik ben, denk ik, niet de enige, want ik zie er nooit iemand.
Vandaag liepen we toch naar binnen, vriendin M, en ik, om eens te vragen wat het nou kostte, al dat kerstmoois in de etalage. Zoveel ‘kerst’ kom je hier niet tegen! En de etalage was helemaal in kerstsferen. Ze hebben kennelijk met name buitenlandse (want niet-Islamitische) klanten.
Niet gek ook, als je peperkoekhuisje 80 lira kost – dat kunnen alleen buitenlanders en rijke Turken betalen. Kan een gezin een week eten hier (of langer??). Het zijn echt prachtige gingergerbread houses hoor, dus ik kan me voorstellen dat er mensen (uit de VS?) zijn die het er voor over hebben.
Anyway. Meisje in de winkel sprak geen engels, en was nogal nors. Onzeker misschien? Het kostte moeite om prijzen te krijgen. Of, ook mogelijk, misschien zit ze niet te wachten op klanten…
Toen we naar buiten liepen, vroegen we ons af waarom je daar nou eigenlijk snel niet naar binnen gaat. Waarom de drempel om naar binnen te gaan nou zo hoog is. Ik weet uit ervaring (verkoop van mijn voorraad kerstspullen op een kersktmarkt) dat etaleren echt een kunst is. Dat wil zeggen, etaleren op zo’n manier dat mensen ook daadwerkelijk binnen komen EN KOPEN.
Maar bij deze winkel onderscheidde ik wel meer drempelverhogende zaken.
Probleem 1: geen prijskaartjes
Ten eerste: geen van de producten in de etalage heeft prijskaartjes. Er is ook geen bord met prijzen. Ze bleken (eenmaal binnen) ook geen prijslijst te hebben.
Als je geen prijzen toont, geef je twee signalen (waarvan de klant er naar eigen inzicht 1 oppikt)
- Onze spullen zijn zo exclusief, dat wij de prijskaartjes er niet bij zetten. Lees: duur/onbetaalbaar.
- Onze spullen zijn allemaal op maat gemaakt, en worden aldus geprijsd. Lees: duur/onbetaalbaar.
Probleem 2: te mooi
Alles in die etalage is zo mooi, zo verfijnd…daar durf je helemaal niet aan te komen. Daar durf je zelfs niet dichtbij te komen. Als je er naar kijkt, zegt ergens in je achterhoofd een stemmetje: “Dit is allemaal zó mooi, te mooi om op te eten, te mooi in ieder geval om op jouw feestjes neer te zetten!”.
Heb ik althans.
Probleem 3: te afstandelijk
Als je langs de etalage de zaak inkijkt, zie je een vrij lege ruimte, met daarna een prachtige toonbank. Alles is mooi, veel aandacht voor decoratie, strategisch geplaatst. En leeg. Er is ook niemand (probleem 4). Dat schept, samen met die prachtige etalages, een afstand. Je vraagt je af of het allemaal wel de bedoeling is om mensen als jij zelf als klant te krijgen? Is het uberhaupt de bedoeling dat er klanten binnen komen? Niets lijkt daarop gericht te zijn. Kortom, afstand.
Probleem 4: geen personeel in de zaak (en geen klanten)
Ik zie zelden iemand in de zaak. Misschien staat de eigenaar/eigenaresse achter de deuren, in de keuken, taarten te maken? Als dat zo is, zou ik als ik haar was de werkbank maar verplaatsen naar binnen in de winkel. Een winkel zonder personeel achter de toonbank, zonder klanten in de zaak, die nodigt niet bepaald uit om binnen te komen. Steriel, leeg, onvriendelijk, zo voelt het. Ondanks de prachtige taarten in de etalage.
Tsja. Ik weet het niet. Zouden ze wel klanten willen??
- Is bloggen werk? - 10 maart 2023
- Afronden is een gek proces - 31 januari 2023
- Blog het proces - 20 januari 2023
Of het is een dekmantel voor andere activiteiten.
Of ze hebben een wèl uitnodigende webwinkel 🙂
Dat klinkt inderdaad niet erg uitnodigend allemaal 😉
Heel fascinerend en ik word natuurlijk – ja natuurlijk, razend nieuwsgierig naar hoe dat zit. |
vanaf hier kan ik er alleen maar mee naar raden net als jij – mogelijk werken ze heel veel op bestelling. Er wordt erg veel taart gegeten door Turkse mensen op verjaardagen en bruiloften, zelfs als mensen naar een restaurant uit eten gaan voor een verjaardag nemen ze vaak een eigen bestelde taart mee of laten die bij het retauirant waar ze gaan eten bezorgen.
het kan ook dat ze voor restaurants maken, en de winkel bijzaak is, maar dat lijkt me onlogisch – logischer is dat ze geen kaas gegeten hebben van frontoffice zaken doen (als ze veel op bestelling werken)
maar ja, my guess is ads good as any – leuk wel om een manier te bedenken om erachter te komen – rondvragen naar iemand die het wel weet.
Ik ga morgen naar iemand die er jaren gewoond heeft en die m misschien wel kent, dus gelijk de neiging om de naam en het adres te vragen.
Ik geef Nederlandse les aan een Turkse vrouw die banketbakkerschool heeft gedaan In Turkije en eigen zaken heeft gehad en het misschien wel weet, maar kijk maar of je het zover door wil trekken,of dat je speurtocht hier ophoudt totdat je er misschien op een dag toevallig achter komt. Of niet.
Ik heb trouwens bijna nergens prijslijsten of geprijste taarten gezien in de taartenwinkels die ik ken, behalve in de echt grote warenhuizen zoals hema en zo maar niet bij bakkers, of als ze in een soort koffieshop per punt verkocht werden, dan wel maar ja, speculasie 😉
Hoihoi! Nee joh, het komt allemaal wel goed, ik ga er gewoon een keer een taart bestellen en dan (zoals Lisanne al voorstelde) eens kijken of ik kan helpen. Als ze het al nodig hebben. Misschien is het zoals jij zegt allemaal op bestelling…zou me niets verbazen!
test (hij doet het niet!!!)
Misschien is het een idee om eens gek te doen en ze een handje te helpen door te vertellen wat jij ervan vindt? Gewoon, als kerstcadeautje aan ze? 😀
Ja…als ze Engels spreken, ga ik dat proberen! Maar denk het haast wel, gezien de ginger bread houses.
PS ik weet niet waarom het niet lukt met die comments. Ik heb niets in de spamfolder staan. Het zal met Disqus te maken hebben vrees ik?? Misschien met je gravatar-profiel?