Waarschuwing: dit is een beetje een hink-stap-sprong geworden, in de traditie van Jacob Jan. Evernote > Controle krijgen en loslaten > Verhuizen en je nieuwe leven inrichten.
De rust van Evernote
Ik word, zoals ik al veel te vaak heb gezegd hier, heel erg blij van Evernote. Het programma waarin je duizenden notities kunt aanmaken om dingen te bewaren. Met tags en folders, met foto’s en audio files. Emails die je geforward hebt.
Het geeft me een enorme voldoening om naar mijn Evernote applicatie te gaan en er doorheen te scrollen.
Ik word blij van de leuke dingen die ik bewaar in Evernote: interessante artikelen die ik tegenkom, stukken tekst die me inspireren voor m’n boek. En ik word ook blij van mijn To Do lijstjes. En ik word erg gelukkig van het categoriseren van al mijn aantekeningen en gespreksverslagen. Ik word zelfs blij en rustig van de gedachte dat ik het allemaal ergens heb staan. Zodra het er in staat, weet ik dat het ik het kan vergeten. Ik kan het toch weer terugvinden.
Maar als ik er zo over nadenk, word ik toch vooral blij van de orde die Evernote me helpt aanbrengen in mijn ideeën en mijn leven. Evernote staat symbool voor orde op zaken en grip op de dingen. Controle over wat er in mijn (zakelijke) leven gebeurt. En moet gebeuren.
Ah…controle….
Zijn we als mens niet altijd bezig om die controle te krijgen en vast te houden?
Controle is een illusie, vertelde iemand me ooit. Een waarheid als een koe. Je hebt geen controle. En hoe meer je het probeert te krijgen, hoe lastiger het wordt!
Over de weg kwijt zijn en weer vinden
Gisteren moest ik mijn zoontje ophalen bij een vriendje. Ik had geen auto dus ik nam de taxi. Ik wist wel waar het was, ongeveer, maar ik kon het niet uitleggen want ik spreek geen Turks, en de chauffeur geen Engels.
Toen hij ergens naar rechts ging en de heuvel richting de Bosporus af ging rijden wist ik eigenlijk al dat het mis zou gaan (ik moest juist óp de heuvel zijn). En het verkeer langs de Bosporus is vrij dramatisch, in die buurt (voor de kenners, ik moest in Rumili Hisari zijn, zie foto voor uitzicht vanuit het huis van de gastvrouw!). Plus, je komt de heuvel niet meer op, er gaan geen wegen meer naar boven vanaf daar.
Uiteindelijk keerde hij om, vroeg het aan een andere chauffeur, en ging een eenrichtingsweg in, tegen het verkeer in, alsnog de heuvel op (ahhh…het kan dus tóch!?). We kwamen in een straat straat waarvan de naam leek op die van mijn bestemming, en er was een huisnummer 5 zoals mij verteld was, dus ik stapte uit. Alleen bleek het helemaal niet goed te zijn. Het was ook geen hele goede buurt. Ik stond bij twee erven met twee grote en heftig blaffende honden (aan de ketting…phew). Zo’n buurt.
Toch ben ik in dat opzicht weer helemaal niet bezig met controle. Ik maakte me totaal geen zorgen. Ik had een gevoel voor welke kant ik op moest, ik had mijn telefoon bij me, dus gastvrouw gebeld en na 10 minuten lopen alsnog het huis gevonden. De eerste 5 minuten hadden noch zij, noch ik enig idee waar ik was.
Ik merk dat het helpt dat ik al twee keer eerder in een ander land in een nieuwe woonplaats de weg heb moeten vinden. Zolang het niet donker is en er geen gevaarlijke wijken in de buurt zijn (zoals in Chicago! Of stukken van Budapest!) maak ik me niet meer zo heel druk.
Ik bedoel te zeggen, weten dat je toch niet over alles controle hebt, helpt om rustig te blijven, te accepteren, en daarmee komen de dingen ook weer sneller op hun pootjes terecht. Clichés als: het gaat om de reis, niet de bestemming, dringen zich op. Ik kwam langs een aantal van de prachtige houten huizen waar Istanbul beroemd om is. Totaal vervallen, maar zo ontzettend prachtig.
Ik maak me dus niet al te druk meer over het verdwalen. Ik weet dat ik nog heel vaak moet verdwalen om uiteindelijk de weg te vinden. Dit weekend zijn we nog verdwaald in onze zoektocht naar de andere vestiging van J’s school. Dat was voor zowel ons als zoontje J een belangrijke les in hoe sommige (veel??) mensen in Turkije leven. Zwerfhond met schapepoot (althans, ik hoop dat het een schapepoot was) in zijn bek voor de auto langs. Vervallen huizen. Overal troep langs de weg. Armoede.
En dus is dat voor ons heel waardevol, verdwalen. Het geeft ons meer grip op het land waar we wonen.
Kan wéten dat het beter wordt, je helpen?
Controle is een illusie, maar langzaam krijg ik ook grip op mijn dagelijkse leven hier. En daarmee wordt de focus op waar ik nog geen grip op heb, mijn sociale leven, groter.
We hebben in de VS een hechte groep vrienden achtergelaten. Verbonden door kinderen, maar ook door de buurt, door liefdadigheidswerk, de school, seizoenen samen meemaken, feestdagen.
We hebben het geluk gehad om vrijwel direct hele leuke mensen tegen te komen hier in Istanbul. Maar er gaat tijd over heen voordat je elkaar echt ként. Er gaat tijd zitten in het samen zijn. Samen eten. Samen dingen ondernemen. Elkaar ergens ontmoeten voor koffie. Elkaar in de weekenden tegenkomen op de speelplaats en in het park. Bij het voetbal van de kinderen. Op kerstborrels en verjaardagsfeestjes.
Terugkijkend duurde het een maand of acht tot we wat meer contact kregen met mensen, in de VS . Hier gaat het heel snel, contact opbouwen en vriendschappen. Ook omdat er zoveel expats zijn. Die staan over het algemeen open voor contact en vinden het leuk om nieuwe mensen te ontmoeten en nieuwkomers te helpen etc.
Dat neemt niet weg dat het tijd nodig heeft. Energie ook. En dat iedereen natuurlijk zijn eigen leven heeft, zijn eigen bezigheden, zijn eigen passies, zijn eigen sociale cirkeltjes. Als nieuwkomer moet je je weg daarin gaan vinden en je eigen cirkeltjes opbouwen.
Ik wéét dat het tijd kost. En dat je actief moet zijn. Zelf mensen op moet zoeken. Dingen moet ondernemen en organiseren .
Dus het antwoord is ja. Het helpt om te weten dat met het verstrijken van de tijd en het leven van je leven en het volgen van je passies en het ruimte geven aan ontluikende vriendschappen, dat het goed gaat komen. Dat het heel waardevol is, al die nieuwe mensen in je leven die je anders nooit ontmoet zou hebben. Wonen in een stad waar anderen alleen een weekendje kunnen zijn als toerist. De bosporus om de hoek hebben. Een nieuwe taal en cultuur ontdekken. Dat je op een dag verdrietig zult zijn dat je hier weer weg moet.
Het helpt. Want het geeft de illusie van grip en controle. En dat is misschien fout, maar het voelt lekker.
- 50 worden: het alternatief is minder - 11 augustus 2024
- Vakantie - 1 augustus 2024
- Achieve more - 25 mei 2024
trouwens.. toeval??
Ik heb gisteren (toen jij dit schreef?) Evernote geïnstalleerd op mijn laptop. Ik gebruikte het niet meer omdat ik het internet van mijn telefoon af had gehaald. En bedacht dat ik een moest kijken of het via de laptop kon. ja dus. Je kunt zelfs google laten zoeken in evernote.
ga er dus weer eens mee spelen.
ik maak mijn lijstjes in Toodledoo omdat ik die dan kan koppelen aan levensdoelen (ook al van een blogpost van jou)
ik gebruikte het kladblok van toodledoo om verhaal ideeen te bewaren, maar misschien ga ik dat wel in evernote doen
fijn om te lezen.
ik ga dit onthouden. want ik sta aann het begin van een ander soort reis, en ga vast verdwalen.
Dan ga ik het beeld oproepen van Elja in een Turske wijk op een berg met een telefoon in haar hand.
Ik ben zo blij voor je , dat je inmiddels weer lekkerder in je vel zit.
Tuurlijk kost het tijd, vriendschappen die in *korte tijd onstaan* ?
Succes!