Op de middelbare school wist ik altijd zeker dat ik een onvoldoende zou gaan halen voor mijn overhoringen. En als student Rechten ook. Ik dacht altijd dat ik het niet goed genoeg wist.
Onterecht, bleek.
Ik was de beste van de MAVO met een extra examenvak, een tien, negens, achten en een 7. En op de HAVO ook. En zelfs VWO (ik deed 2 jaar in 1 jaar) haalde ik hoge cijfers. In mijn studie Rechten haalde ik alles met weinig moeite en slaagde ik met een 8 en twee job offers. Complete onzin dus om te denken dat ik het niet kon. Maar ik meende het iedere keer. Ik dacht niet dat het ging lukken.
Gelukkig is die tijd voorbij. Als ik in mijn werk iets wil waarvan ik denk dat ik het niet kan, ga ik het stapje voor stapje analyseren en bedenken hoe ik het wél zou kunnen. Waarbij ik het duiveltje op mijn schouder dat zegt dat ik het niet kan gewoon overschreeuw.
want ik heb geleerd: onzekerheid hoort bij groei.
En als je groeit, steekt hij de kop op.
Van de week werd ik dan ook overspoeld door angst en onzekerheid. Ik deed een fotoworkshop en ik was met veel plezier aan het fotograferen. Lekker op stap in mijn eentje en met anderen. Mijn gevoel volgen, plaatjes schieten
Maar toen ik het werk van mijn mede-cursisten zag, schrok ik. Ik wilde eigenlijk niemand mijn foto’s laten zien. Ik dacht dat ze niet goed genoeg waren.
De andere deelnemers maakten stuk voor stuk zulke mooie foto’s. Zo professioneel, zo mooi. Met practige lenzen en mooie camera’s. Met kleuren en mensen en detail.
Ik keek naar mijn eigen foto’s op mijn computer en voelde me opeens vreselijk onzeker.
Het idee dat anderen mijn foto’s zouden zien, joeg me angst aan.
Omdat de fotograaf die de workshop gaf, Thatcher, van ieders werk een selectie maakt en liet printen, hadden we onze foto’s de volgende dag in print. En toen ik de mijne de volgende dag op tafel neerlegde en er naar keek, realiseerde ik me dat ze OK waren. Dat ze van mij waren. Ik zag heel duidelijk dat ze heel anders waren dan die van de rest, maar dat ze echt van mij waren.
Dat ze sterk deden denken aan wat ik in de vorige jaren in de workshop had gedaan.
Ik was er niet zo heel blij mee, maar ik was wel blij met mijn eigen stijl.
Zondagmiddag hoorde ik pas wat Thatcher er van vond (hij bespreekt ieders selectie tijdens een ‘critique’). Toen hij mijn foto’s besprak, zag ik het pas: de lijn. De eigenheid. Omdat ik hem inmiddels al heel vaak feedback heb horen geven, realiseerde ik me binnen seconden nadat hij begon dat het OK was.
Dat ik met open blik moet kijken naar mijn eigen werkt. Dat ik er anders naar moest kijken, beter naar moest kijken.
Dat ik moet vertrouwen op mijn eigen stijl en mijn eigen aanpak en, uiteindelijk, mijn eigen foto’s.
Op mezelf.
Alles past en alles is een leercurve. Na al die jaren ben ik beter geworden in wat ik doe en hoe ik het doe. Niet iedereen hoeft dat mooi, leuk of slim te vinden. De validatie van iemand die je vertrouwt is wel heel fijn. Maar eigenlijk maakt die validatie niet uit.
Je moet je eigen visie blijven volgen.
En je eigen foto’s blijven maken!
- 50 worden: het alternatief is minder - 11 augustus 2024
- Vakantie - 1 augustus 2024
- Achieve more - 25 mei 2024
Ik vond je foto’s hartstikke mooi hoor, Elja. Maar ik snap je volledig. Zelf had ik dat ook heel sterk. Het gras van de buren lijkt altijd groener, of in dit geval de foto’s van de medecursisten lijkt stukken beter. Ik vind het juist zo gaaf om te zien dat ieder zijn of haar eigen stijl heeft. Die heb ik bij mezelf nog niet gevonden. Ik wist het niet zo goed, was een beetje verloren in die mooie stad, in de leuke workshop. Maar ook daar heb ik wat van opgestoken =) Jij kan het en ik kan het ook!
Zo is het! Ik vind nog steeds jouw foto van die man met die bubbels een van de leukste van de workshop! 🙂
Helemaal waar. Geloven in jezelf en weg met die zelfkritiek. Wel moeilijk soms. Ben blij dat anderen er ook last van kunnen hebben 🙂
Misschien is het gewoon menselijk? Of zouden er ook mensen zijn die het niet hebben???
Heel erg mooi geschreven. Ik herken er veel in.
<3!
Thanks!!!
Heeeeee Nils!!!!
Wat ben ik blij met dit blog. Zat juist heel erg te twijfelen. Over mijn bloggen, over ‘wie leest die nu’, over mijn foto’s die ik er in verwerk, eigenlijk over alles. Zo’n gevoel van ‘waarom doe ik dit’.
En nu weet ik het weer! Ik doe het omdat ik het leuk vind. Omdat ik geniet van het schrijven zelf, helemaal los van mogelijke lezers, omdat ik te pas en te onpas foto’s maak en ze net zo hard weer verwijder. Of juist niet en om er later blij van te worden. Gewoon ikzelf, blij van mijn eigen plaatjes. Omdat die iets zeggen over een moment dat ik blijkbaar bijzonder genoeg vond om het vast te leggen.
Dank je wel Elja!
Deze reactie is bijna een blog geworden….
Het is moeilijk om vast te houden aan je eigen idee. En als er dan ook nog eens rechtstreeks feedback op gaat komen, brrr. Het fijne is bij je blog dat je die feedbackgevers niet ziet dus je kunt lekker doorgaan zolang je zin hebt toch? Het enige belangrijke is dat jij het leuk hebt. Jij en ik zijn niet op de nobelprijs voor literatuur of een expositie in het museum toch? Dus! Punt. :))