Iedere dag bloggen is lekker. Ik was vergeten wat het met je doet. En ik ga mijn vaste abonnees en RSS-lezers (jij!) helemaal gek maken, want ik ga gewoon nog even door. Blogtember for the win…
Ik kwam er afgelopen week achter dat ik minimaal twee abonnees heb op dit blog: Frank en Petra. Dat is een behoorlijk opsteker, want het zijn allebei leuke, slimme en vooral ook aardige mensen met waardevolle kennis.
(Volg ze in ieder geval even op Twitter zou ik zeggen om dat zelf ook te ervaren: Petra hier en Frank hier.)
Ik was stiekem stomverbaasd dat Petra mijn artikel van gisteren al had gelezen, laat staan dat ze er over had getwitterd. Net als ik verrast en blij achter mijn computer zat toen Frank mailde n.a.v. dit artikel waarin ik het over hem had.
Maar zonder dat ze het weten zijn ze ook meteen een soort van belemmering geworden. Sorry dame, heer.
Wie niet gelezen wordt bestaat niet
Het begon toen ik me realiseerde dat zij dit blog in hun RSS hadden staan (RSS is een tool/technologie waarmee je alle nieuwe artikelen van de blogs die je wilt volgen op 1 plek te zien krijgt … don’t get Frank started on this!).
De twijfel sloeg direct toe.
(interne dialoog:)
Shit shit shit shit shit Petra en Frank hebben me in hun RSS zitten. Shit shit shit shit shit shit shit
Ik kan toch niet iedere dag blogs hun kant op sturen?
Wat als het te veel is?
Iedere dag is te veel!
Het is niet goed genoeg!
Je weet heel goed dat je niet ieder dag kwaliteit kunt leveren
Petra is slim …. Frank is slim ….hun tijd is kostbaar … ik kan hun tijd niet verdoen met mijn onzin
Misschien moet ik om de paar dagen gaan bloggen?
Als zij het lezen moet het wel GOED zijn
Joost mag weten hoeveel mensen ik nog meer lastig valt als ik dit iedere dag gaat doen hoeveel abonnees heb ik eigenlijk?!?!
etc etc etc
Ehm … je blog is toch openbaar Elja?
‘Je realiseert je toch dat de hele wereld dit kan lezen, Daae??’, denk je misschien.
En dat klopt. Daar ben ik me terdege van bewust.
Maar dat wil niet zeggen dat ik verwacht dat mensen dit blog ook echt lezen, he.
Meestal deel ik de links naar mijn nieuwste blogartikelen niet eens op social media. Waarom zou ik?
Als mijn artikelen geschreven zijn naar aanleiding van vragen, dan weet Google mensen er uiteindelijk altijd wel heen te leiden. Deze site scoort enorm hoog in Google. Ik heb letterlijk tienduizenden bezoekers per maand. Net even gekeken: 23.446 unieke paginaweergaven de afgelopen vier weken, als je het precies wilt weten.
(I know! Crrrazy right?! Iedereen wil weten hoe je Instagram stories maakt kennelijk of waarom je een webwinkel zou beginnen. En ik vind het leuk om daar antwoord op te geven)
Maar die hoge ranking betekent dat ik, als het mijn bedoeling is om mensen te helpen met een uitgebreide uitleg over een of ander onderwerp, niet veel anders hoef te doen dan een heel goed artikel te schrijven met aandacht voor wat SEO. Dan komt dat vanzelf wel goed.
Bloggen voor jezelf
Maar ik vind bloggen het leukst als ik gewoon voor mezelf blog, zonder restricties en zonder doelgroep. Ik doe wat ik wil, hier. Ik gebruik soms expres geen punten en geen komma’s en ik begrijp stijlfiguren niet ondanks het geweldige boek van Kitty – en al begreep ik ze wel ben ik te koppig om ze bewust te gaan toepassen want zo ben ik. (ik ben ook niet wars van lange zinnen)
Zelfs als ik een ingewikkeld en vakinhoudelijk verhaal schrijf zoals gisteren, is het vooral voor mezelf. Ik vind het te gek als iemand er iets aan heeft of het iemand op een idee brengt. Maar in eerste instantie ben ik zelf de doelgroep. Dus hoef ik het verder ook niet te delen op social media of in mijn nieuwsbrief.
De enige reden dat ik het artikel van gisteren wél overal heb gedeeld is dat ik er trots op was. Ik was ook gewoon heel blij dat ik wat dingen op een rijtje had gezet die al lang in mijn brein rondzweefden. Soms lees ik iets en vallen opeens alle stukjes van de puzzel op zijn plaats. Heerlijk is dat.
Ik dacht wel dat er een paar mensen zouden zijn die het net zo leuk zouden vinden als ik, dat onderwerp, maar ik heb nooit zelden de verwachting dat een artikel echt zal worden opgepikt. Laat staan dat ik het inlever bij Marketingfacts, waar ik toch officieel auteur ben.
Ik word gelezen dus ik besta
Misschien is het absurd dat ik als blogger niet zo nodig gelezen hoef te worden. Maar zo is het toch. En op het moment dat zo’n artikel dan opeens door mensen buiten mijn eigen fijne vaste netwerkje wordt gelezen, is het een beetje eng.
Alsof hordes mensen die ik niet ken opeens met zijn allen voor de deur staan.
Of in de hal.
Brrrr.
Kijk: op social media en in mijn nieuwsbrief weet ik voor wie ik schrijf. Maar hier weet ik dat feitelijk niet. Jullie zijn anoniem. Ik weet alleen dat er mensen zijn die dit blog in de RSS-feed hebben zitten. En dat er een paar mensen zijn die nieuwe artikelen in hun email krijgen. Ik ga er van uit dat dat mensen zijn die me een warm hart toedragen. Het voelt veilig.
Maar ik weet niet eens hoeveel mensen dat zijn of wie precies. Volgens mij haal ik de 30 abonnees niet eens. Geen idee.
(als je dit leest ben je een van de weinigen!)
Het was gewoon heel gek om te zien dat Frank en Petra tot die groep behoorden en ook nog eens op zaten te letten. Ze hebben genoeg te doen, tenslotte.
Faalangst is de vijand van de blogger
Vandaar dat ik even twijfelde over dit blog van vandaag.
Maar niet heel lang.
Ik ben al eerder gestopt met bloggen omdat het allemaal niet goed genoeg was. Omdat ik me ging meten aan de verwachtingen en ideeën van mensen buiten mijn vaste clubje online vrienden en kennissen.
Omdat ik bang begon te worden dat klanten en opdrachtgevers en mensen die ik niet ken dit blog zouden gaan volgen en kritisch zouden reageren.
Maar die valkuil, daar stap ik dit keer over heen.
Dus het zou goed kunnen dat jullie nu MASSAAL gaan afhaken.
So be it.
Het spijt me, Petra en Frank en de rest.
Maar ik ga toch gewoon door! 😀
- 50 worden: het alternatief is minder - 11 augustus 2024
- Vakantie - 1 augustus 2024
- Achieve more - 25 mei 2024
RSS rulez Elja, van dag tot dag.
Ha! Ik had kunnen weten dat jouw RSS aan stond …
Tja… dan schrijf ik daar natuurlijk een blogpost over Elja. RSS is geduldig, dus het duurde even 🙂 https://diggingthedigital.com/niets-is-beter-dan-een-goed-potje-blogdrift-elja/
Jaaaa dit is het echte bloggen, dat heen en weer geblog, heerlijk. Het is net wat je zegt in je blog: op deze vorm van hetweb maakt de tijd niet uit, dingen verdwijnen niet. De slow web waar je ook nog een week later kunt reageren …
Ik lees via een vorm van RSS. Maar bezoek je site ook af en toe om te kijken of er weer iets bij zit. Ik begreep van iemand dat Waterfox erg weinig sporen achterlaat en ik dus niet in alle statistieken te zien ben.
Bij veel meer bloggen sla ik automatisch ook meer over. Je stukken zijn soms zo lang dat ik denk; hak dat maar op in 5 blogberichten. In dat laatste geval is er ook effectiever op te reageren.
Maar goed, ik ben zelf een techneut en die zijn nooit kort van stof. Dat is misschien wel de reden dat ik al jaren 1x per 2,71 dagen blog. Voor mij is het ook een soort openbaar dagboek. Het aantal lezers is daarom niet zo belangrijk. Ik ga ook zeker niet mensen naar de mond schrijven om zo een grotere leesschare te verwerven.
Overigens gisteren een lezer van m’n blog ontmoet. Loop daar zelden door de straat. Circa 2x per jaar. Vrouw (die ik ken van haar anonieme blog) stapt met man de deur uit om een rondje te fietsen. Zegt die man: “Zie ik eindelijk het gezicht wat bij je blog hoort.” Bleek ie mij dus al tijden te lezen zonder te reageren.
Maar hoe wist die man nou dat jij het was??? Omdat zijn vrouw hem er op wees?
Klopt, ik schrijf vaak lange blogs. Ik houd als lezer dan weer niet van korte blogs, ik wil juist graag de diepte in, mijn tanden ergens in zetten. Dus ik vind het zelf ook niet erg om zo te bloggen.
Ik heb mijn RSS-lezer al heel lang niet geopend moet ik toegeven. Ik lees al zoveel en krijg zoveel binnen via social media dat het een beetje te veel wordt anders. Maar misschien moet ik mijn informatievergaringsproces eens overdenken.
Ze stapte beide naar buiten en ik denk dat zij voorop liep en achterom tegen haar man iets gezegd heeft als ‘daar heb je Ximaar’. Heb dat zelf dus niet gehoord. Kan ook zijn dat ie me herkende aan m’n laatste ‘selfie’ (zie je alleen m’n haar op), want dat kwam ook even ter sprake.
Aha! Ik was al verbaasd omdat jij toch redelijk anoniem blijft op social/blogs.
Ben zo’n rss lezer en fijn dat je doorgaat en dat je dit blogje hebt geschreven, heb er van genoten en door je reflectie op het waarom begin ik automatisch ook te reflecteren op mijn waarommen. En dat is altijd goed.
Wat fijn om te lezen … dankjewel Erik! RSS for the win!
Ik dacht even dat je mij bedoelde, maar er zijn dus minimaal twee Petra’s die je volgen 😉 Ik krijg je blogs in de mail. Ik ben heel eerlijk, lees niet álles, maar wel veel. En dat komt puur omdat ik je schrijfstijl heerlijk vind, je een leuk en interessant mens vind en je blogjes me raken of inspireren. Dus vooral doorgaan met schrijven voor jezelf, dan blijf ik lekker meelezen.
Oh nee twee Petra’s om teleur te stellen! 🙂 Nee hoor. Wat ontzettend leuk om te lezen en wat lief! Dankjewel!
Vooral doorgaan 🙂
xxx
Ik moest lachen 😜 Maakt mij niet uit hoe vaak je blogt, ik lees mijn RSS ‘krant’ dagelijks en is toch aan mij wie ik in de krant zet? 😉
En blijkbaar zijn je artikelen waardevol. Voor mij gewoon kiezen hoe ik m’n tijd besteed en ik kies oa voor jou. Ik waardeer je blogs: gisteren was het vaktechnisch, andere keren de dingen des levens, hersenspinsels etc. Dat maakt het voor mij juist waardevol. Chapeau dus!
Awww. Lief!! Ik ben blij met jou als lezer in ieder geval. En het is grappig dat ik je ook echt ken, dat maakt het weer anders. Hoewel ik onder de reacties hier meer mensen leer kennen!