‘Wat een aanhang heb jij. Lezen ze soms je blog’?, schreef Kitty onder mijn bericht op LinkedIn. Ik moest een beetje lachen. Want als ik ergens mijn blog niet deel, is het op LinkedIn. Sterker nog: ik denk dat het overgrote deel van mijn LinkedIn ‘aanhang’ helemaal niet weet van mijn blogverleden.
Ik weet niet eens of ík mezelf nog echt als blogger zie. Sinds ik besloot dat mijn blog ‘zakelijk’ moest zijn, is alles veranderd. Een blog met bijna 60.000 bezoekers per maand is nog steeds een blog. Maar het is niet meer, nou ja, persoonlijk.
Voor mij is een blog iets persoonlijks. Er staat een naam boven. Een blog draait om de kennis, de gedachte, de ideeën en de persoonlijkheid van de auteur. Het kan wel over zakelijke onderwerpen gaan. Maar het is toch leuker als dat niet zo is. Of als het in ieder geval zo persoonlijk is dat het als een gesprek voelt en niet als een presentatie of promopraatje.
In mijn jaren in het buitenland blogde ik ook op die manier. Zes jaar lang iedere dag. Ik richtte me niet op duizenden lezers. Ik wist heel goed tegen wie ik het had: de kleine groep mensen die reageerden. De kleine groep abonnees. Die lezers werden vrienden. Ik schreef voor hen, wetend dat ze er waren.
Dat mijn blog voelde als een intiem gesprek tussen mij een handje vol vrienden realiseerde ik me pas toen ik weer een tijdje in Nederland woonde.
Zowel dat inzichten als het daaropvolgende probleem ontstonden toen ik besloot om zakelijk te gaan bloggen. Daartoe aangespoord door een mentor.
Al die uren die ik in dat blog stopte zonder dat het iets opleverde, dat was zonde, zei hij. Hoewel ik ergens wel voelde dat hij gelijk had, probeerde ik hem en mezelf nog te overtuigen van niet. ‘Mijn blog is net als jouw gitaar’, probeerde ik nog, ‘een hobby waar je iedere dag tijd in steekt’. Dat deed hij namelijk. Nou ja, soms. Hij werkte nogal hard en had niet veel tijd over om gitaar te spelen. Logisch dat hij mijn argument opzij schoof.
De conclusie was dat mijn blog, mijn ranking en mijn blogervaring feitelijk een grote zakelijke kans vormden. En die moest ik als grijpen, vond mijn mentor. Het was hard nodig, dat was ik met hem eens. Ik was een nieuw pad ingeslagen. En ik had klanten nodig.
Dat gesprek veranderde alles. En het werkte ook. Ik maakte net zoveel bloguren. In plaats van ondoordachte, spontane verhalen stak ik mijn tijd in uitgebreide handleidingen en artikelen vol tips & tricks. En dat leverde iets op: ik heb nu tienduizenden bezoekers per maand. Ze komen af op de artikelen die ik schreef sinds ik mijn blog verzakelijkte.
Maar wat is de prijs van succes als succes betekent dat je je hobby verliest?
Sinds die tijd steek ik veel meer tijd in LinkedIn en Instagram. Ook leuk. Maar het kan de lol van écht bloggen niet vervangen. De creatieve uitlaatklep, het online vriendengesprek. Ik mis het.
Dus toen ik net Kitty’s nieuwe boek zat te lezen, kroop het bloed waar het niet gaan kan. Ik moest en zou bloggen als vanouds. Dat doet dat boek met je. Ik schreef op LinkedIn niet voor niets een aanbeveling waar de liefde vanaf spat! Kitty inspireert je om te schrijven zoals je wilt. Ze geeft je regels die je helpen om beter te gaan schrijven voor je lezer.
Maar die lezer is niet het belangrijkste aan het boek, voor mij. Want ook al heet het letterlijk ‘Stijl: Waarom lezers lezen (en waarom niet)’, voor mij gaat Kitty’s boek vooral over schrijven voor jezelf. Het is geschreven door iemand die weet hoeveel plezier schrijven en bloggen kunnen brengen. Het combineert jarenlange ervaring als journalist met een analytisch brein dat nooit stopt met finetunen en een passie voor het overdragen van de inzichten die dit oplevert.
Ik weet nu dat ik te veel komma’s en haakjes gebruik. Dat ik mijn zinnen korter moet maken. En dat ik moet proberen te schrijven als een camera.
En … dat ik vaker moet bloggen. VOOR DE LOL! Waarvan akte. Thanks, Kitty!
PS Kitty’s boek heet Stijl. Je kunt het kopen op haar website. En ik stel voor dat je dat direct gaat doen … aanrader!
- Blog of column? Over wat je wel en niet mag bloggen van jezelf - 24 maart 2025
- Raar - 23 maart 2025
- Zonder - 22 maart 2025
Schrijven als een camera?
Lees het boek van Kitty maar! Daar wordt het uitgelegd 🙂
Zo raak dit! Nu heb ik de 60k bezoekers/views nooit gehaald (sterker nog, ik ben tweederde van mijn verkeer kwijt geraakt sinds deze crisis) maar ik blog ook niet meer zomaar voor de lol. Jammer eigenlijk, want dat is ook hoe ik ooit begon. Zonder SEO, keywords en bezoekersaantallen in gedachten te houden. Goeie inspiratie!
Ja het is toch zonde eigenlijk? Ik heb jarenlang zoveel lol beleefd aan bloggen. En ik heb dagelijks zinnen en alinea’s in mijn hoofd. Het is jammer als alles altijd een doel moet dienen (anders dan plezier hebben)!
“En … dat ik vaker moet bloggen. VOOR DE LOL! Waarvan akte. Thanks, Kitty!”
En… thanks, Elja!
Want ik doe het ook veel te weinig de afgelopen tijd, terwijl het me altijd zoveel voldoening gaf. Dus wie weet ga ik mijn blogleven beteren.
PS. het boek van Kitty ligt inmiddels hier ook in huis ter lering en vermaak.
Het is wel weer even wennen. Ik heb gisteren een artikel geschreven, eindeloos aan geschaafd, en toch niet op publish geklikt. Alsof ik niet meer durf.
Ik hoorde al dat het boek jullie huishouden had bereikt 🙂
Een soort van onbevangenheid die verdwenen is?
Ja, te zelfbewust, te veel aandacht voor wie het allemaal zouden kunnen lezen die misschien normaal gesproken dit blog niet volgden … het is nu minder het gevoel van ‘ik verdoe mijn tijd’ en meer ‘vreemden gaan dit lezen (en wat zullen ze van vinden?!)’.