Instagram stories zijn een beetje een gek iets, he? Ze geven een kijkje in het leven van mensen die je wel of niet kent. Waarbij je je dan allerlei dingen voorstelt en conclusies trekt. Terwijl je ze misschien al een jaar niet gesproken hebt. Of bijvoorbeeld sinds augustus. Ik noem maar wat.
Zo volg ik de vrouw van een vriend op Instagram. Ik ken haar niet – heb haar nooit ontmoet. Terwijl ik hem vrij goed ken.
Ze is succesvol fotografe en reist met hem en hun kind de wereld over.
Dat kind, dat was nog niet zo vanzelfsprekend. Ze waren allebei maanden en maanden per jaar aan het reizen voor hun werk. Maar het was de allergrootste wens van mijn vriend om vader te worden. Het hoogst haalbare in zijn leven. Ik weet niet of hij dacht dat het nog ging gebeuren. Maar het gebeurde, gelukkig.
Hij nam afscheid van zijn carrière en richtte zich volledig op zijn gezin. Dat had ik wel verwacht, en dat begreep ik uit de paar e-mails die ik kreeg sinds ik hem anderhalf jaar geleden voor het laatst zag.
Ik mis hem best wel. Hij reist niet meer voor zijn eigen werk, en omdat hij ver weg van mij woont zie ik hem dus niet meer.
Behalve dan via-via. Door de lens van zijn vrouw.
Als een stiekeme gast kijk ik haar verhalen en zie haar kindje overal opduiken. Het kindje lijkt op hem. Iedere keer dat ik het zie, herken ik hem.
Vaak zie je mijn vriend niet, maar ik vermoed dat hij er altijd bij is. Hij is haar assistent, reisgenoot en de oppas 🙂
Vandaag zag ik hem wel weer vol in beeld. Ze filmde hem met zijn zoontje op zijn arm op de loopband op een vliegveld. Hij draaide zich net om en gaf haar een stralende lach. Zo trots. Zo blij.
Zo volg ik ze op afstand, door de ogen van iemand die ik niet ken.
Gek he.
Instagram stories blijven een vreemd iets.
Foto: Kristina Tamašauskaitė via Unsplash
- Ik schrijf nog steeds - 1 december 2023
- Verliefd op je AI - 24 oktober 2023
- Blog je nog? - 2 oktober 2023
Geef een reactie