“I don’t believe in failure”, hoorde ik iemand zeggen. Nou ja – zingen. Het was een tekst in een liedje waar ik naar zat te luisteren. Ik luisterde en dacht: wie dat gelooft is het product van een verpest systeem. Onze verpeste maatschappij, zou ik bijna willen zeggen.
Niet omdat ik het gevoel heb dat ik faal. In tegendeel. Ik geniet van wat ik doe en voel me inderdaad alsof ik het zelf kan maken of breken. Maar zo’n opmerking vind ik onzin.
Alsof je kunt zeggen: ik geloof niet in de nacht. En dat hij dan niet meer komt.
Ik geloof niet in het donker. En dat het dan altijd licht blijft.
Alsof er leven kan bestaan, zonder falen. Alsof er succes kan bestaan, zonder falen.
We zouden niet bestaan, als er geen succes was maar ook vooral als niemand gefaald had. Ieder levend wezen is het product van heel veel falen en 1 succesje. Maar de vraag is of er succes zou zijn als er niet die miljoenen mislukkingen waren, iedere keer opnieuw.
Denk daar maar eens over na, meneer ‘ik geloof niet in falen‘!
Wat me echt dwars zit, is niet dat er zoveel gefaald moet worden voor er succes komt. En ook niet dat dat ene succes feitelijk gebouwd is op de schouders van al die mislukkingen. Van jezelf of van anderen. Maakt me niet uit. Is OK. Als ik faal en anderen kunnen daarvan leren, des te beter.
Wat me dwars zit, is dat er voor sommige mensen geen kansen zijn op ‘succes’, zonder dat ze er iets aan kunnen doen. En dat die houding van ‘failure is not an option’ doet denken dat dat EEN KEUZE IS.
Nog even los van die belachelijke beperkte definitie van succes…
- 50 worden: het alternatief is minder - 11 augustus 2024
- Vakantie - 1 augustus 2024
- Achieve more - 25 mei 2024
Eigenlijk interpreteer ik het op dezelfde manier als Petra. Ik zie falen inderdaad niet als falen, maar als een moment om van te leren, een leermoment.
Ik ook!
Zielsblij met je post – #nokidding
so true wat je schrijft
de verwijtbaarheidsfactor-lat bij de 2.0 en 3.0 levens-stylers lit erg hoog noem ik het wel eens – de maak je eigen werkelijkheid goeroes
Maakt me af en toe razend
mensen die hun neus en wenkbruwen ophalen als mensen tot hun nek of wenkbrauwen in de penarie zitten, of dat nou lichamelijk, geestelijk of emotioneel is, en daar deprssief of moedeloos van worden en/of keihard stoeien om hun leven en zichzelf beter te maken, invloed te hebben of krijgen
Die van walk in his or her moccasins before you judge – zou op heel wat mensen hun spiegel mogen staan
Thnx
xc
Toen ik de titel zag interpreteerde ik de stelling anders. Meer als: als er wat mislukt faal je niet maar leer je ervan, maakt het je wijzer.