Zoals vaste lezers weten ben ik afscheid aan het nemen van mensen, plekken, dingen en ervaringen in verband met mijn op handen zijnde verhuizing.
Je kunt niet anders in zo’n periode dan nadenken over wat vriendschap is.
Vragen dringen zich automatisch op, als je zoveel afscheid neemt.
Zoals hoe goed je mensen wel of niet kent. Of de vriendschappen die je maakte in een relatief korte tijd, een lang leven beschoren zullen zijn.
Van sommige vriendschappen WEET ik dat het zo is. Van andere, niet zo zeker.
Vriendschappen hebben lagen nodig, diepte, willen ze overleven en voortbestaan.
En een belangrijke laag is jezelf laten zien zoals je echt bent, in al je schakeringen.
Ik weet nu dat die laag vaak ontbrak.
Dat geeft helemaal niets, overigens. Such is life.
Ik weet dat ik de afgelopen 7,5 jaar vele vriendschappen heb opgebouwd, maar ook dat er maar een paar zijn gebleven nu die ander en ik zo ver uit elkaar zijn gaan wonen.
Zelden lukt het om al die relaties te laten voortbetaan. Dat hoort er bij, als expat.
Maar, bedacht ik vandaag, de vriendschappen die blijven, hebben 1 ding gemeenschappelijk.
Zwakte durven tonen.
Als je niet durft te laten zien hoe je je echt voelt, waar je je druk om maakt. Als je niet durft laten zien dat je het gehad hebt of boos bent. Als je niet durft laten zien wat er diep van binnen speelt.
Als je niet je ‘zwaktes’ durft te tonen.
Dan blijft het niet, die vriendschap. Dan verlies je de relatie als je niet meer dat ene ding (je woonplaats) gemeenschappelijk hebt.
Er is natuurlijk helemaal geen ‘zwakte’.
Er is alleen menselijkheid.
Maar het meest dierbaar zijn mij de mensen tegen wie ik twijfels, frustratie en boosheid kon uiten, en natuurlijk blijdschap, excitement en optimisme. En die dat bij mij deden.
Die mensen heb ik echt gezien, en zij mij.
Dat gaat niet meer weg, zelfs als je elkaar een paar jaar niet in het echt kunt zien of spreken.
Zwakte is een kracht. Zeker bij (nieuwe) vriendschappen.
- Schrik - 19 januari 2025
- Assess yourself - 17 januari 2025
- Loki - 16 januari 2025
[…] Of misschien is het gewoon toeval, na gisteren. […]