Ik wou dat ik kon uitleggen hoe raar het soms is, mijn leven.
Hoe mijn hart voor een stuk nog in de VS ligt, en mijn roots in Nederland, en nog wat daar tussen in Hongarije? Maar mijn leven (en mijn inboedel) in Turkije? Hoe raar het is als je je afvraagt of het daar nog veilig is?
Hoe raar het is om de Superbowl vanavond te kijken in de herhaling? Hoe raar het is dat je een hele dag in Nederland kunt zijn zonder de uitslag te zien, terwijl het een evenement is dat in de wereld zijn weerga niet kent – maar toch zo lokaal is kennelijk dat het in Europa niemand interesseert? Hoe ik het live kijken gemist heb, althans het hele sfeertje er omheen en het kijken bij vrienden?
Hoe gek het is om naar huis te gaan en met je kinderen even terug te denken aan waar je vroeger naar toe ging als je naar huis ging? En hoe het is om je 4-jarige te helpen herinneren dat hij niet meer in zijn oude huis in Amerika woont? En zelf heel even, een seconde, jezelf te verbeelden dat je terug gaat naar waar je je wél thuis voelt?
Hoe gek het is dat we inmiddels zo goed zijn in dat reizen met kleine kinderen? Dat we precies weten wat we moeten doen om het onszelf zo gemakkelijk mogelijk te maken? Dat we zo goed zijn in inpakken, opruimen en weggaan omdat we het al zo vaak gedaan hebben dat een taakverdeling niet eens nodig is?
Hoe we net als altijd de laatste overgebleven boodschappen afleveren bij een familielid (dit keer schoonmoeder)? In het donker nog een keertje zwaaien? Niet weten wanneer we er weer zullen zijn of elkaar weer zullen zien? Hoe ik net als altijd een paar haastig ingeslagen levensmiddelen overhevel in ziplock zakjes zodat ze makkelijker mee te nemen zijn? Hoe raar dat is?
Hoe raar het is.
…
- 50 worden: het alternatief is minder - 11 augustus 2024
- Vakantie - 1 augustus 2024
- Achieve more - 25 mei 2024
Slikt even met je mee.
he verdorie
Een hele dikke virtuele knuff!!
Second thoughts:
Dat anker dat je nodig hebt, die rots in de branding, dat houvast.
Dat is er wel.
Alleen moeilijk om te zien, omdat jullie dat als ouders nu zelf zijn.
Troost dat er iets is om tegen aan te leunen, ook al doe je niet het leunen, maar juist het steunen.
ik lees je net, 6 uur am nl time, en ik schiet er van vol.
ik vermoed omdat ik net lag te denken hoe raar het is dat ik nu ben waar ik ben en voor het eerst sinds weken ergens anders wil zijn
heb net n kort mailtje van mijn vriendin in Lubeck beantwoord, haar man moet weer onder het mes en ze schrijft hoe ze zich deze keer niet in staat voelt om het haar zoontje te vertellen omdat ze zo bang is
ik schoot denk ik vol van wat ik lees als de essentie van wat ik er in lees dan, door de ontheemding heen en de verwarring soms, is daar jullie samenzijn, wat je beschrijft,
dat mis ik, de ontheemding of noem het vervreemding, ken ik , net als het vloeiende pakken, edoch met slechts een kind toen.;-) ik vind het immens knap
en hoop nu dat dit zich publiceert zonder morren
je kunt het, dat uitleggen.
Dat is niet raar. Dat is aanpassen (ander woord voor overleven).