Vandaag een beetje in de buurt van Çanakkale rondgereden. Het beroemde Troje (van het paard) ligt niet zo ver van Çanakkale. Het regende, dus we gaan er morgen kijken.
Maar als je even doorrijdt, kom je bij een stadje waar Aristoteles en zijn studenten rondliepen. Waar St Paul heeft rondgelopen. Met de restanten van een oude Griekse tempel en nog veel meer, op een punt waar je uitkijkt over zee aan drie kanten.
In de voetstappen van Aristoteles?! Sjonge.
Kortom, er is ontzettend veel te zien. Waanzinnig veel. Een stuk geschiedenis waar je U tegen zegt. En ook nog eens prachtig, prachtig, prachtige landschappen.
En toch.
Overal armoede.
Net als in Cappadocië lijkt het er toch op dat maar een beperkt aantal mensen weet te profiteren van die honderdduizenden buitenlandse toeristen die hier van mei-september komen. Of hoeveel dat er ook zijn. Plus al die binnenlandse toeristen ook nog!
Ik wil niet zeggen dat het niet romantisch is dat je overal schaap- en geitenherders tegenkomt met hun kuddes. Prachtig dat een manier van leven behouden wordt, zou je kunnen zeggen. Eén met de natuur, en zo. Maar of die mannen er een gezin van kunnen onderhouden? Of überhaupt een gezin kunnen stichten? Wat zouden ze zelf het liefste willen?
We reden vandaag door stadjes waar echt helemaal niets uitnodigt tot stoppen.
Terwijl toeristen natuurlijk op vakantie zijn dus uit ontbijten gaan, uit lunchen, uit koffie drinken, uit eten, uit shoppen.
Waar je in veel landen op dat soort routes (van belangrijke bezienswaardigheid naar belangrijke bezienswaardigheid) overal gelegenheden ziet die inspelen op al dat toeristische verkeer, zie je dat hier nauwelijks.
En dat terwijl het gaat om plekken die over de hele wereld beroemd zijn. En de natuur en de kust hier adembenemend prachtig is.
Waarschijnlijk realiseren maar weinig mensen zich dat die beroemde plekken in Turkije liggen. En hoe mooi die plekken zijn voor een vakantie.
Heel af en toe zie je een slimme ondernemer die een groot restaurant langs de weg heeft neergezet met een groot overdekt terras met pergola’s, grote reclameborden, grote parkeerplaatsen voor bussen en een groot houten paard (Het Paard! Van Troje!).
Maar verder zie je weinig.
We reden door een redelijk grote stad op de route en zagen daar troep, armoede, moedeloosheid, stof, onverharde zijwegen.
Ik weet niet.
Ik word er verdrietig van. Het idee dat op kilometers afstand, soms op meters, de toeristen met busladingen vol langskomen en mensen in zo’n stadje daar niet van weten te profiteren.
Heb ik eerder gezien.
(zie hier)
Het is ook opvallend hoe slecht de bewegwijzering is naar dat soort plekken. Ik weet niet wat er door lokale en regionale overheden wordt georganiseerd op dat gebied.
Zelfs Troje vind je vanuit Çanakkale alleen door in de stad een paar kleine bordjes te volgen en dan uiteindelijk pas bij de afslag een bord.
Misschien is het gewoon ieder-voor-zich? Zo is Çanakkale juist een heel levendige plek. Met een prachtig houten paard (uit de film met Brad Pitt) inclusief een hele mooie uitleg van de geschiedenis van Troje met een mooie macquette. Volgens de Lonely Planet is de uitleg op de boulevard van Çanakkale beter dan die bij de monumentale plek van Troje zelf. Sowieso is het een mooi stadje, een grote boulevard vol eettentjes, bars en ijstenten. En een prachtige moderne afvaartplek van de boot naar Gallipoli.
Het ontwikkelen van een regio gaat alleen met vereende krachten.
Ik moet telkens denken aan die bruine borden in Frankrijk langs de kant van de weg, waar precies verteld wordt waar de regio waar je doorheen rijdt trots op is en wat voor chateau er te vinden is en welke kathedraal.
En aan de Amerikanen natuurlijk die plekken waar alleen een houten blokhut van 200 jaar oud staat, verkopen alsof het Troje betreft. Met musea en lichtshows en reconstructies en ‘experiences’.
Dat verdient Turkije ook.
- Is bloggen werk? - 10 maart 2023
- Afronden is een gek proces - 31 januari 2023
- Blog het proces - 20 januari 2023
Nou moe Elja, je lijkt wel een economisch geograaf. Nog een reden waarom Turkije bij de EU moet
ow ow, wat heb je gelijk en wat is dat pijnlijk. Het is de reden waarom ik met mijn Engelstalige blog begonnen ben reisblog over Turkije en grootse plannen voor had, maar door persoonlijke omstandigheden ligt dat stil op het moment. Niet dat dat meer dan een druppel op de gloeiende plaat zou kunnen betekenen want het ligt inderdaad voornamelijk aan de hele infrastructuur die er even voornamelijk niet is ;-( Ik weet van vrienden die in toerisme werken dat het heel erg moelijk is de boel op een regionaal en landelijk plan te mobiliseren, ook al hebben zij er wel heel veel ideeen bij…braakliggend terrein dus, letterlijk en figuurlijk. Dank in ieder geval voor deze stukjes – (misschien deze postst vertalen in Engels (ik) en als gastblog op http://specialdestinationsturkey.com/ (jij) ??
druppels ….
De twee keer dat wij in Turkije zijn geweest viel ons ook al op dat het zo zoeken was naar de plekken van historische waarde. Het lijkt wel of ze er niet trots op zijn.