Mijn sjaal is kwijt*.
Het is eigenlijk niet mijn sjaal, maar die van mijn vader.
Het is een hele oude sjaal. Met grijze, rode en blauwe strepen.
Toen ik studeerde, was ik een keer mijn sjaal vergeten toen ik bij mijn vader was en toen mocht ik deze hebben.
Het zou best kunnen dat ik hem kreeg toen ik liefdesverdriet had. Ik weet het niet meer zeker maar zo’n associatie heeft die sjaal voor me: troost. Ik zie voor me hoe mijn vader hem bij me omdeed. En hoe hij rook.
Ik heb hem dus al heel lang. Al 16 jaar misschien wel. En daarvoor had mijn vader hem misschien ook wel 20 jaar.
Maar nu is hij kwijt.
Ik ben daar erg verdrietig om. Stom, he.
Mijn zoontje had hem om, vanmorgen. Hij heeft hem om soms. Ik heb hem van de week nog verteld dat het de sjaal van Opa is. Dat vind hij wel leuk denk ik. Het is ook een leuke sjaal. Hij pas precies bij zijn jas.
Vanochtend waren we door Nisantasi aan het wandelen, een wijk van Istanbul, om uit ontbijten te gaan. Het was 10:00, er waren nog niet veel mensen op straat. We zworven door de wijk omdat we het ontbijttentje waar F. laatst gegeten had, niet meer terug konden vinden.
Ik had twee zeurderige, hangerige jongetjes aan mijn benen hangen en J liep, met zijn sjaal over zijn schouder gedrapeerd een beetje naast me.
Toen we naar huis gingen (we hadden haast want J moest naar voetbal) kwam de ober achter ons aan rennen met een sjaal, een andere, die mijn andere zoontje om had gehad. En toen vroeg ik J waar zijn sjaal dan was en stuurde hem weer naar binnen om hem te halen.
Maar hij was er niet.
Ik heb nog drie kwartier met mijn jongste zoontje door de wijk gelopen, de route twee keer.
De sjaal was weg.
Er werd ook overal opgeruimd en geveegd en het was heel druk. Het zit vol met hele chique winkels (denk: Louis Vuitton, Prada en meer van dat extreems). Die willen natuurlijk geen oude sjaals op hun stoep.
Ik ben nog even in de gourmet supermarkt geweest waar we een tijdje hadden staan wachten op de stoep terwijl F zijn ontbijttentje zocht en waar de jongens even aan het spelen waren. Maar niemand sprak Engels en met mijn beperkte Turks kon ik niemand uitleggen wat ik zocht.
Ik kon wel huilen.
Sterker nog, ik heb gehuild. En nog steeds.
Hij was niet eens meer zo mooi. Er zat een vrij grote bleekvlek in, ergens. Ik had hem al jaren geleden weg moeten gooien maar dat wilde ik niet.
Ik wist niet dat ik zo gehecht was aan die sjaal.
Maar nu ben ik zo ontzettend verdrietig dat hij weg is.
Dat gevoel dat je in tijd en ruimte vlakbij een geliefd voorwerp (of, veel erger: een geliefd mens) bent geweest maar het niet meer terug kunt krijgen omdat je niet weet waar je moet zoeken. Dat ieder uur en iedere kilometer je verder verwijdert van de kans om het nog terug te vinden. Dat je weet dat het ergens is. Maar dat jij niet weet waar.
Dat die sjaal misschien in een straal van 1 kilometer ergens in een vuilnisbak ligt. Of in een ‘gevonden voorwerpen’ kastje. Of in iemands tas of jaszak. Dat je, als je een zendertje had in die sjaal, er zo naar toe zou lopen.
Dat gevoel. Het gevoel van kwijt.
Alleen om een sjaal! Tsja.
*Mijn moeder zou je kunnen vertellen dat dit niet de eerste keer is dat ik een mooie sjaal kwijt raak. Ik ben deze herfst in Nederland een favoriete sjaal van Zara kwijtgeraakt. Waarschijnlijk in de Starbucks op Amsterdam CS. Het was helemaal geen dure sjaal maar ik was er superblij mee. En ik was ook verdrietig dat hij weg was. Ik wist zeker dat ik hem in mijn koffer had gedaan. Maar ik liep zo te rennen van afspraak naar afspraak en van logeeradres naar logeeradres, daar wordt ik altijd zo chaotisch van. En jaren geleden een prachtige, unieke, wollen sjaal die ik van mijn moeder had gekregen in de prachtigste kleur rood die je ooit gezien had. Op straat verloren bij het uitstappen (ook zo’n moment dat ik van het ene aders naar het andere aan het vliegen was met daarna nog een afspraak). En toen ik een half uur later terug kwam om te zoeken, was hij weg. Meegenomen. Dus die arme J heeft het niet van een vreemde.
**Misschien is hij nog ergens? Ik heb al twee keer in mijn tas gekeken. Maar je weet nooit bij mij. Ik ga zo nog een keer kijken.
Update: ik ga mijn vader vragen of hij nog een oude sjaal heeft voor J en mij.
- 50 worden: het alternatief is minder - 11 augustus 2024
- Vakantie - 1 augustus 2024
- Achieve more - 25 mei 2024
He verdorie, wel goed dat je zoontje hem liet gebruiken.
Ik ken mensen die bepaalde zaken zo koesteren, dat ze ze in een kooitje zetten!
Ik had niet echt door hoe belangrijk ik die sjaal vond. Maar dan nog. Hij vond het zo leuk, dat hij van Opa was he? Maar hij lijkt er allemaal niet echt mee te zitten moet ik zeggen 🙂
Eigenlijk zou iedereen zo’n geliefd voorwerp moeten hebben, maar soms raak je het kwijt omdat je het (onbewust) niet meer nodig hebt en een ander misschien wel. Er zou dus iemand anders met jouw geliefde voorwerp kunnen lopen, omdat hij/zij het nu nodig heeft. Daarnaast kun je spullen / geliefde items ook verliezen als je te gehaast bent. Overal wat meer tijd voor nemen kan weleens helpen 😉 X
Haha, vinger op de zere plek! Vaak raak ik dingen kwijt omdat ik haastig op weg ben van punt A naar C via B. Pffff.
ontroerend mooi.
Verdriet=Liefde
hevig verdriet=is die liefde door en door voelen
ja!
au au au – en niet stom natuurlijk Elja Daae!
|
|Ik herken het gevoel van iets kwijts terug willen ‘kijken’ in je tas, of waar dan ook. brrrr.
Objecten en voorwerpen die energie opladen boordevol herinneringen of gewoon omdat ze mooi, fijn en prettig zijn, troostend, koesterend.
Ik herinner me nog precies hoe ik een echt heel mooi kort paars dun rib jasje met erop genaaide lila zijde-achtige roosjes bijna zeker bijna zeker in het vliegtuig bovenin heb laten liggen, op weg naar Turkije…
geeneens een duur jasje, maar ik was er gewoon erg aan gehecht, vond het erg mooi en bij mij passen. misschien juist wel omdat het tegelijk zo mooi en zo vanzelfsprekend bij me hoorde. té vanzelfsprekend.
Nog wel gebeld met de luchtvaartmaatsschappij en vliegveld maar niet terecht gekomen. een jaar of twee later zag ik een mevrouw in zo’n jasje en was bijna naar haar toe gelopen met: mevrouw u heeft mijn jasje aan, maar op hetzelfde moment wist ik dat dat natuurlijk kolder was, het was geen haut couture maar gewoon van Lampe of iets dergelijks. Het relativeerde in ieder geval wel.
Misschien ga ik nog eens op jacht naar een nieuwe, al lijk ik het nu na vijf jaar wel bijna echt losgelaten te hebben…
*positivo zegt
wie weet komt er iemand in de zaak waar jullie ontbeten hebben de sjaal terugbrengen…. een wondertje gun ik jou, gun ik jullie,
of …hir, of…daar of…waar dan ook
Ik hoop dat je m nog vind, en anders of sowieso heel vele plezier met de volgende sjaal van paps 😉
PS: met dat ik dit al gepost heb, realiseer ik me het vreselijkste wat ik kwijt geraakt ben, en wat nog steeds zo pijnlijk is dat ik het onderdruk, weg druk, frdruk… misschien een andere keer 😉 mezelf vergeven heb ik wel, maar ik zoek nog steeds…
Het is moeilijk om voorwerpen los te laten he?! Ik heb in de VS wel eens zo’n serie gezien over mensen die veel te veel bewaren en die echt in de troep leven en dan komt zo’n team mensen hen helpen opruimen. Het zijn extreme gevallen maar laten we eerlijk zijn: de meesten van ons hebben wel een categorie voorwerpen die we gewoon weg zouden kunnen doen. Kookboeken bijvoorbeeld.
Neemt niet weg dat het makkelijker is om iets weg te doen waar je veel van hebt dan iets te verliezen waar er maar 1 van is…
het is heerlijk als ik dingen kan weggeven, ik kan ze niet weggooien, zelfs niet als het semi-unforgivable zou zijn om het door te geven aan kringloop door de slechte kwaliteit, gister nog, ik ben een zak kleren aan het sorteren voor de Kledingbank alhier, jongenskleding waar ze om zitten te springen, en er ligt hier zat van een doorgeschoten puber naar jongeman naar jonge Man, dus dat komt helemaal goed.
Het mocht nooit eerder maar hij is nu genoeg maanden uit huis en ik heb het genoeg keren voorgelegd, Wat hij eventueel nog zou passen, zodat ik nu de vrijheid helemaal neem. En dan kom ik gisteren dat ene kleine veelgebruikte rugzakje tegen, waar het voornetje van kapot is, Verder helemaal goed. Met goed fatsoen kun je dat niet weggeven, maar het is nog steeds een rugzakje. Bij de Kledingbank zullen ze dat denkelijk weggooien, Dan toch maar naar een kledingcontainer voor elders ver weg landen?
Zo sta ik bij te veel items, meer dan me lief is, even werkeloos de ruimte in te staren…. Van die dingen die voorbijgaan, luxe probleempjes.
War ik nu al ruim twee jaar mee leef is dat ik de ring van mijn moeder kwijt ben, waar ik als kind altijd al naar keek, die ze altijd om had, om de vingers van haar mooie handen. Het was in de tijd dat ik bij mijn vader logeerde, in between houses zal ik maar zeggen, en de caravan te koud. ik lag op de bank en net voor ik in slaap viel dacht ik, ik moet hem af doen, het goud is zo dun, bang dat hij zou breken. Aangeleerd in de kleine caravan, waar ik hem daarvoor meermaals afdeed en om een ketting die ik dan weer sloot, en weglegde, bang dat ik m anders kwijt zou raken, borg ik m die nacht in mijn vaders huiskamer op in een vakje wat ik zorgvuldig dicht deed, wetende dat hij veilig was, de ring van mijn overleden moeder, en viel ik gerustgesteld in slaap.
De volgende dag was er actie en geregel nodig en dacht ik er niet onmiddellijk aan hem om te doen, De dag erna kon ik hem niet gelijk vinden, in welk vakje van wat had ik hem ook alweer gedaan? Er was weer veel actie nodig die dag, regelen en doen, papierwinkels, verhuizing voorbereiden, en het knaagde in mijn achterhoofd en onderbuik, waar is de ring?
In de dagen daarna begon het zoeken, eerst nog totaal vol vertrouwen, ik pak hem zo hier uit, daar uit, daar zit ie in, o nee, natuurlijk die tas lag naast de bank, natuurlijk heb ik m in dat vakje gestopt…maar nee…
Alles is uiteindelijk twee, drie vier keer omgekeerd en binnenste buiten, – nou ja, natuurlijk niet 100% alles, want ik heb m niet meer gevonden, ook niet in de bank waar ik uiteindelijk de onderkant van de bekleding van opensneed om overal te kunnen kijken…
tja.. ik verwacht dat hij met de muziek mee ergens op een vuilnisbelt is terecht gekomen, al hoopt iets in mij nog regelmatig dat ik m in mijn handen vind, als ik gewoontegetrouw een zakje of hoekje van een oude tas aftast, of in mijn vaders huis alweer voor de 100ste keer in een vaas op de vensterbank kijk, want wat is mijn geheugen tenslotte waard als ik m elders niet teruggevonden heb. Dan kan ik m ook in een vaas hebben gedaan die naast mij stond.
En heel misschien is er iemand anders enorm gelukkig mee of van geworden, heeft ie zijn weg naar een ander mooie of minder mooie hand gevonden. dat hoop ik dan maar.
Pfff. Rotgevoel…!! Maar wie weet…wie weet komt het wonder. Ik zag laatst een film waar dat gebeurde. Die film over dat jongetje wiens vader omkomt tijdens 9-11 en dan eindeloos gaat speuren op basis van een clou van zijn vader, die film.
Klinkt als n mooie film, zoeken we op. Het is rustig in me omtrent de ring, dus wie weet. En nu verder met zolder opruimen 🙂 Zee van ruimte = zoon uit huis. Nieuwe mogelijkheden, atelier, logeerkamer. Pompidom.
Pompidom!
Het is niet zomaar een sjaal, natuurlijk. Dus dat verdrietige gevoel kan ik helemaal plaatsen. Zulke voorwerpen zijn eigenlijk geen gebruiksvoorwerpen meer, maar dragers van herinneringen. Ze gaan aan mooi of lelijk voorbij. Valt zo’n ‘drager’ weg, dan verdwijnen die herinneringen niet, maar ze worden wel steeds moeilijker om op te roepen terwijl één blik op die sjaal, of één ‘snuif’ je al terug doet gaan in de tijd.
Ik hoop voor je dattie toch nog ergens opduikt. In ieder geval een big hug als troost.
Dankjewel….
Ik kan me voorstellen dat je hier verdrietig om bent. De troost zal uiteindelijk zitten in het besef dat het moois waar de sjaal voor staat niet in de sjaal zit, maar in je hart. En dat blijft.
Zo is het precies, Robert. Ik wist helemaal niet dat ik die sjaal zo belangrijk vond. En waar hij voor stond. Zo wordt het toch nog een mooi iets.
Het gevoel van kwijt. Toevallig heb ik ook je moment op mijnmoment.com gelezen en daar heb je het bijna over hetzelfde: dat je je gevoel voor thuis kwijt bent.
Ik zeg altijd maar: home is where I am.
Plus als je iets dierbaars kwijt raakt, komt er toch altijd iets nieuws terwijl je de mooie herinneringen mag houden:)
Je gevoel van kwijt, leidt in ieder geval tot mooie blogs. En dat is ook winst.
Marlies vd Meer – Meer Advies (krijg mezelf niet ingelogd)
Ja, het een zal vast met het ander te maken hebben he? Ik geloof hartstochtelijk in ‘home is where the heart is’, altijd gedaan, al 7 jaar en drie landen lang. Het klopte gewoon. Als we maar samen zijn, maken we overal ons thuis. Dus ik kan niet goed verklaren wat er veranderd is, waarom nu toch dat gevoel van kwijt (zijn)… Dank voor je lieve tweet en mooie woorden!
Wat verdrietig!
Een dag later voelt het al wat minder verdrietig en ga ik er ook het mooie van zien, de inzichten die ik in 24 uur opdeed door die ene sjaal!
Ontroerend! Het spijt me voor je dat je de sjaal kwijt bent! Ik heb jaren geleden ook zoiets meegemaakt, dus ik kan me enigszins inleven in hoe het voelt. Mijn broer is een paar jaar geleden naar Australië gegaan en daar kocht hij een zilveren kettinkje met als hanger een hartje voor me. In het hartje zat een prachtig opaaltje die in duizenden kleuren glinsterde wanneer de zon erop scheen. Ik was er ontzettend blij mee en droeg het alleen met speciale gelegenheden.
Natuurlijk vond ik de schoolfotograaf toen ook heel speciaal. Daarom deed ik hem op die dag om. Pas toen ik ’s avonds thuis kwam, merkte ik dat ik hem verloren was. Ik ben de hele weg naar school teruggefietst, maar ik kon hem nergens meer vinden. Mijn broer zei nog toen hij het kettinkje gaf: laat de sluiting even nakijken want die is niet zo stevig. Het kettinkje was weg en bleef weg. De foto waarop het hartje te zien was, heb ik ook niet meer. Spijtig!
Gek is dat eigenlijk, dat je je zo kunt hechten aan een voorwerp. Maar dan eigenlijk meer vanwege de herinneringen en personen die eraan kleven. Ik hoop dat je de sjaal nog terugvindt en als dat niet lukt, hoop ik dat je een nieuw geliefd voorwerp vindt/krijgt.
Dankjewel! Ja, het is precies zo’n voorval als jij beschrijft. Het gaat niet om het ding zelf maar om de symboliek he? Hoe iets je doet voelen zoals Peter zegt. Maar misschien kun je die symboliek wel bewust overdragen op iets anders. Ga ik wel proberen.
Dat zou mooi zijn, als dat kon. Dan heb je het gevoel van terug. 🙂