Ik sla bloggen telkens over. Te moe en te verdrietig
Het is gek hoe ik verdrietiger lijk te worden naarmate de tijd verstrijkt.
Het helpt om afleiding te zoeken: met vrienden op stap, met F. naar de supermarkt of de stad, het nieuwe huis van J bekijken, veel in de moestuin werken (ik heb nog nooit zoveel gezaaid als dit jaar). Lezen. TV kijken.
Wat niet helpt is als goedbedoeldende mensen vragen ‘Hoe gaat het’? Want daar heb ik geen antwoord op. Behalve ‘niet zo goed’.
(wel fijn is de vraag: hoe gaat het vandaag? hoe gaat het deze week? wat heb je gedaan vandaag?*)
Wat ook helpt zijn alle gesprekken met mensen die al een ouder (of allebei) verloren hebben. Het is geen leuke club om bij te horen maar het helpt toch om mensen te spreken die het meegemaakt hebben.
Gelukkig hebben mijn broer en ik besloten dat we geen haast hebben met de afwikkeling en het opruimen. Dat geeft rust. En gelukkig heb ik twee weken vrij.
Mijn moeder was dol op Pasen, ze maakte er altijd veel werk van, en we zouden natuurlijk ook samen brunchen deze Pasen. Dus dat maakte vandaag en gisteren lastig.
Anyway.
Thanks for listening <3
* Dit had ik gehoord van vriendin H. die een vreselijk verlies moest verwerken. Dat ‘hoe gaat het’ je lamslaat. Maar nu merk ik ook hoe waar dat is. Het voelde vaak gek om haar te vragen ‘hoe gaat het deze week’ maar ze heeft gelijk. Het is makkelijker.
78/1000
- Zoekend naar de blogstreak - 21 mei 2025
- De rauwheid van rouw - 17 mei 2025
- Oud is (niet) wijs - 16 mei 2025
Ontdek meer van Elja Daae
Abonneer je om de nieuwste berichten naar je e-mail te laten verzenden.
Geef een reactie