Ik heb wel eens eerder geschreven over perspectief. Wacht, ik zoek het even op, kan ik het zelf ook teruglezen. Ik weet alleen nog dat ik het schreef vanuit mijn oude huis op mijn fijne oude plek.
Gevonden! Hier. Maart 2012. Wist ik veel dat ik een jaar later in Turkije zou wonen. Dat is nog eens wat je noemt een nieuw perspectief.
Ik zat vandaag weer in de skilift terug de valei in en ik keek naar de pistes waar ik net vanaf was gegaan. Het is toch heel grappig, dat perspectief. Als je op de piste staat ziet het er op een bepaalde manier uit. Intiem. Je voelt iedere hobbel en je denkt over iedere bocht en je ziet de bomen en de andere skiers en de stoeltjeslift en je hebt een hele intieme ervaring op en met die piste.
En dan zit je in de grote gondel terug en dan zie je daar niets meer van terug. Dan is het gewoon een witte helling met heel veel bewegende poppetjes, tussen alle andere hellingen met bewegende poppetjes.
We zijn alsmaar bezig om onze eigen omgeving te creeëren, de intimiteit te krijgen met ons huis, onze straat, ons werk, ons kantoor, onze omgeving, onze stad, ons land. Langzaam maar zeker wordt het meer van ons, voelt het intiemer. Zitten we er dichter op en voelen we ons er dichter bij.
Maar een beetje perspectief is helemaal niet gek.
Ik heb al zo vaak gedacht, als ik weer even in Nederland was: als je hier woont ga je er helemaal in op, dan is dit je wereld. Dit land (voor sommige mensen is het niet eens het land, maar alleen ‘Amsterdam’ of in welke stad ze dan ook wonen :))En als je dan ergens anders woont, in een andere cultuur, ga je het zien als maar een heel klein eigengereid stukje wereld met 1 cultuur tussen de duizendend culturen.
Hier in de bergen (Zuid Tirol, de Italiaanse kant) leven de locals vanuit hun berggevoel. De lokale radio brengt nieuws over een lawine in Zwitserland die vast niet op het Nederlandse nieuws is geweest, laat staan op het Turkse nieuws! Maar hier in de bergen is het wel op het nieuws. Want voor de mensen hier is het belangrijk en voelt het dichtbij.
Zouden ze er wel eens weg gaan, uit die bergen? Voor een beetje perspectief?
Kun je ook te veel perspectief hebben, te veel afstand? Dat niets meer intiem voelt en van jou?
Zie je? Dat doet het met je, zo’n vakantie met perspectief! Je gaat je allemaal rare diepzinnige dingen afvragen. 🙂
- Wat ik haat aan Netflix - 26 november 2020
- Inspiratie komt te voet en gaat te paard - 19 november 2020
- Zo kun je een Instagram Reel maken (ook als je niets van TikTok weet) - 28 oktober 2020
Even weg uit het oude & vertrouwde, geeft je leven kleur & glans.
Al is het bij jou nog allemaal niet zo vertrouwd, toch brengt een vakantie elders je weer even in het juiste perspectief. Afstand nemen van. Relativeren. Dat dus. Of zoiets.
Nee dat is het rare, he? Ik heb geen
oud & vertrouwd’. 😉
Mijn dochter van 15 kwam al tot die bijzondere conclusie..
http://jacobjanvoerman.nl/belangrijk-maken/
WOW! Wat een wijze dochter heb jij, zeg!
!! Toeval? 🙂
Bijzonder. Eerst lees ik (via Twitter) over een storytelling project http://bit.ly/YJvfiC?cc=ff8685e304d274e10b0562b0a43f63bb “Avalanche” waarbij de hoofdpersoon alle perspectief is ontnomen door sneeuw en nu jouw verhaal, waarbij je angst teveel perspectief boven komt drijven.
Ik zit in een vreemd huis, omringd door vreemde meubels, zonder mijn vertrouwde geur. Niet zonder perspectief, maar soms ook met rare gedachten, de een diepzinniger dan de ander. Heeft verandering van lucht daar niet mee te maken? Weg uit de sleur, de routine? Alles waar te voorstaat… behalve tehuis, tevreden en zeiden mijn studievrienden altijd: tequila.
Ik wens je veel uitkijk. Dan dus úit dat dal!
Ik voelde zelf geen angst, volgens mij, ik vroeg het me meer af? Of?? Maar het kan wel, denk ik, te veel afstand nemen. Ik vind het meestal juist iets positiefs, geloof ik.