Ik ben een lamsschouder aan het maken voor vanavond. Heel trots op mezelf dat het me gelukt is om er een te halen bij de slager, te laten uitbenen…weer een kleine overwinning.
Volgens Jamie moet er aluminiumfolie over de ovenschaal, dus zo gezegd, zo gedaan.
Maar mijn aluminiumfolie doet niet wat ik wil. De randjes zitten aan elkaar vastgeplakt dus hij scheurt de hele tijd af. Het komt er op neer dat een tiende van die folie gewoon op de rol zal blijven zitten.
Een van de dingen die ik mis aan de VS is de folie.
De huishoud folie en de aluminiumfolie. De folie is er namelijk heel goed. Sterk. In meerdere kwaliteiten verkrijgbaar. Hele grote, dikke rollen zodat je er lang mee doet. Makkelijk af te scheuren (vooral bij huishoudfolie nogal belangrijk, kleverig spul dat). Je hebt ook extra dikke aluminiumfolie. Vast niet goed voor het milieu, maar wat een kwaliteit! Je kunt er een dak mee maken, zeg maar.
Het schap folies en plastic zakjes in de VS was enorm. Heerlijk. Je kon er zelfs verschillende kwaliteiten ziploc bags kopen. Met echt zips (van die ritsjes) of alleen zo’n sluiting die je dicht moet knijpen. In verschillende maten. Nu gaan we maar naar de Ikea. Die heeft helaas geen zips maar wel meerdere maten.
Als ik een ding geleerd heb als inwoner van verschillende landen, rijke en arme, dan is het dit wel:
productkwaliteit verschilt enorm.
In een land als de VS, marketingland bij uitstek, zijn zelfs de eenvoudigste producten als folie doorontwikkeld. In armere landen als Turkije en Hongarije zijn die producten van een hele lage kwaliteit – en een lage prijs. En in een land als Nederland zijn we er te zuinig en te nuchter voor, denk ik. Je hebt gewoon 1 kwaliteit. Redelijke prijs. Punt.
Het was eigenlijk, gewend als ik was aan Nederland, nooit in me opgekomen dat je kon variëren in kwaliteit. Nou ja, ik kende de Aldi en wist dat het daar goedkoper was en dat de Aldi een bepaalde doelgroep aanspreekt. En dat sommige producten inferieur zijn in de Aldi maar sommige producten ook verbazend goed, helemaal gezien de prijs.
Maar het was pas in landen als Hongarije en Turkije dat ik me realiseerde hoe het zit met het afstemmen van prijs, en dus kwaliteit, op het inkomen van je doelgroep.
Als je hier naar de speelgoedwinkel gaat, kun je van die nep-lego kopen.
Ik weet niet hoe het ze lukt, in Europa denk ik dat ze er niet mee weg zouden komen als directe rip-off van Lego. Maar hier verkopen ze het.
De grote legodoos die we voor mijn zoontjes verjaardag hebben gekocht (sssttt hij weet het nog niet!) kost hier 400 lira (148 euro), zag ik gisteren. In Nederland 115 euro. De kwaliteit is gelijk, het is dezelfde doos. In de VS kost die doos 130 dollar (98 euro).
De winkel staat hier verder vol met speelgoed dat heel aantrekkelijk is voor kinderen maar van heel goedkoop plastic wordt gemaakt. Van dat spul dat binnen een paar weken kapot is. Scherpe randjes heeft. Maar betaalbaar is, wat je van de Lego hier niet kunt zeggen. Nou ja, Lego was eigenlijk alleen in de VS lekker betaalbaar. Maar van goede kwaliteit dus een goede investering, vind ik.
Gisteren zo’n Chima-zakje gekocht voor een verjaardag van een vriendje van mijn zoontje. 60 lira – zo’n 22 euro. Bij de Bart Smit kost zo’n zak 15,99. Maar het is niet alleen de prijs op zich: je moet je voorstellen dat het gemiddelde netto-maandsalaris in Turkije ergens rondom de 600 euro of zo ligt. Ik weet het niet precies hoor, ik neem dit als uitgangspunt. In Nederland netto ruim 2.000 euro? Dus die zak Chima-lego voelt dan alsof je 73 euro betaalt voor zo’n zakje lego.
[73 euro voor een verjaardagscadeautje, ja. Ik vind 22 euro ook al heel veel voor een verjaardagscadeautje van een vriendje, eigenlijk. Het is niet zo dat mijn zoontje en zijn vriendjes nog geen speelgoed hebben, tenslotte. En dan 20 kinderen! Maar goed – dat is een andere discussie (en een andere frustratie). En ja, die legotrein kost ook wat dus tsja…]
Het is een kwestie van marketing: prijsniveau, kwaliteit, doelgroep.
Waarschijnlijk doen leveranciers overal hun best om zo goed mogelijke kwaliteit te leveren voor een zo passend mogelijke prijs. Dat neem ik wel aan.
Ondertussen kun je hier in de supermarkt duurdere en minder lekkere tomaten kopen dan op de wekelijkse markt. Waarom? Andere kosten? Andere distributie? Andere marges? Meer gemak?
We weten er eigenlijk niets van, als consumenten. Wat dingen werkelijk kosten. Wat de verborgen kosten zijn (kinderarbeid, milieubelasting, daadwerkelijke voedingswaarde, alternatieve keuzes bij het produceren).
Ik vraag me af of dat ooit anders zal gaan worden?
- 50 worden: het alternatief is minder - 11 augustus 2024
- Vakantie - 1 augustus 2024
- Achieve more - 25 mei 2024
Het gemiddeld inkomen in Nederland ligt ook wel iets lager denk ik (modaal is 33000 euro bruto per jaar, dus reken maar uit). Maar nu zit ik te zeuren, goed stuk! Wij merken prijsverschillen tussen UK en NL vooral op en kopen dus van alles daar wat hier duurder is in bulk. Zoals bv een verassingszakje tranformer Kreo (nep lego – doet het verbazend wekkend goed in EU!). Kost hier een dikke 4 euro en 1,40 GBP (dus zo’n 1,80 euro). Dat geeft Duko al al zijn klasgenootjes als verjaardagscadeautje 🙂 Anwyay, verborgen kosten, lastig om achter te komen!
Prettig zou het zijn als het product overal hetzelfde kost.
En een minder goede versie goedkoper.
Eigenlijk kunnen we het beter ook niet weten. Want het maakt nijdig.
Zie voedselfabriek Nestlé, eerder deze week op de Nederlandse tv. Koopt 30.000 liter water in voor 10 (!) dollar, en verkoopt dan vervolgens in flessen Pure Life, Perrier, Vittel enzovoort voor 50.000 dollar. En wij kopen het zonder morren.
Marketing bestaat vooral dankzij ons, de domme consumenten.