Ik krijg de hele tijd van mensen die me goed kennen dat ik zo uitgerust lijk. En dat ik blijer ben. En er beter uit zie.
Dat is natuurlijk heel leuk, aan de ene kant. En confronterend aan de andere. Maar goed, het was ook wel een heftig jaar. Dus misschien was het tijd voor wat down time. En ik denk toch ook dat al die museumbezoekjes (met en zonder vriendinnen) me goed hebben gedaan. Ik ben flink gebruik aan het maken van mijn museumkaart, deze weken.
Rijksmuseum: check
Afgelopen week had ik een dagje down time in Amsterdam. Nou ja, niet helemaal. Twee zakelijke afspraken, afgewisseld met twee museumbezoeken. Want als ik ergens ben, kan ik net zo goed de museumkaart pakken en even een uurtje het museum in lopen, heb ik me voorgenomen. Op zoek naar mijn huidige obsessie: het impressionisme. En alles wat daarop volgde.
Dus ik ging in het Rijksmuseum op zoek naar de Van Goghs (er hangen er 3 of was het nou 4?). Het waren niet mijn favorieten. Maar het was wel gaaf om zo dichtbij een paar echte Van Goghs te staan.
Even tussendoor: dit is het zelfportret van Van Gogh in het Rijksmuseum. Maar deze versie in het Kunstmuseum in Den Haag sprak me meer aan. Emotioneerde me meer.
Er was veel te leren in zsal 118 en verder. De schilderijen met hele jonge meisjes in verdachte poses waar je een raar gevoel bij krijgt.
Of Deze van Breitner, waar ik een raar gevoel bij kreeg, alsof het niet oud was. Alsof er iets niet klopte. Maar wat blijkt? Hij schilderde het van een foto. En die foto maakte hij precies zoals. moderne documentairefotografen dat doen, met beweging en door mensen door het beeld te laten lopen. Als je dat dan schildert krijg je een gek modern effect. Tsssk! Verrassend!
Door naar de zaal met koloniale kunst. Waar je ook niet bij van wordt, integendeel. Maar dat moet ook. Nadenken. Gelukkig was er veel uitleg. Knap hoe het Rijksmuseum dat doet.
Ik ging ook nog naar de Appels in de Cobrazaal, waarvoor je ergens achterin trap na trap op moet en waar niemand is behalve een suppoost. Omdat iedereen naar de nachtwacht wil, natuurlijk! Arme Cobra-kunstenaars. Ik ben nog niet echt bij Cobra aangeland in mijn Kunstboek. Ik ken alleen Lucebert nog, uit mijn oude poëzie-hobbby. Dus ik kon het alleen zo op het oog waarderen. Er hangen en staan fascinerende kunstwerken.
Stedelijk museum Amsterdam: check; ballet, check
Na mijn zakelijke afspraak in een überhippe koffietent ben ik teruggelopen via het Stedelijk museum. Daar bleek een tentoonstelling te zijn van Erwin Olaf’s werk, maar daar was het zo extreem druk, dat ik de andere kant op ben gegaan. Om naar Picasso’s en de mooie molen van Mondriaan te staren – die molen uit Domburg!
Toen ik daarna een beetje rondwaarde zag ik een gordijn en hoorde ik geluid dus dacht, ik ga eens kijken. En voor ik het wist zat ik midden in een waanzinnig ballet-achtig verhaal over een keerpunt in de Egyptische geschiedenis. Het is een stukje over de manier waarop de Britten het land overnamen. Dus het was even slikken. Maar het was ongelofelijk mooi gedaan. Ik zat enorm te genieten.
Museuminspiratie: check
Het is raar om gewoon een museum binnen te gaan en je te laten verrassen. Maar het is ook fantastisch.
Tot nu toe ben ik nooit langer in zo’n museum dan 1,5 uur of zo. Soms nog veel minder. In het Rijksmuseum was ik in 45 minuten klaar.
Je kunt je gewoon laten verrassen. Je kunt gaan kijken naar de kunst die je interesseert, die dag. En daarna ga je weer.
Ik had vroeger, toen ik net werkte, een abonnement op Diergaarde Blijdorp, nog voor ik er vrijwilliger werd. Soms ging ik er op vrijdagmiddag even heen, in mijn eentje. Naar de stokstaartjes kijken. Of naar de vissen in het aquarium. Gewoon, een half uurtje of een uurtje. En dan weer naar huis. Goed voor de ziel. Net als de musea.
Op de terugweg liep ik langs de msueumwinkel van het Van Gogh Museum, die los staat van het museum. De Van Gogh-poppen waren populair.
Ik vond het een beetje heftig, die poppen. Ze voelen een beetje als een belediging voor de nagedachtenis van de man. Ik keek naar de poppen dacht aan zijn kamer in het assylum. En aan zijn zelfportret in het Kunstmuseum, waar zoveel pijn uit spreekt.
Ik weet het niet hoor, met die poppen.
Maar dat is op zichzelf ook weer interessant: het idee dat ik enig idee heb hoe Van Gogh was. LOL. Te veel musea bezocht, denk ik!
202/1000
- Een beetje kunst voor je gezondheid - 18 oktober 2025
- Nieuwsbrieven over AI - 17 oktober 2025
- Het is zo ver - 16 oktober 2025
Ontdek meer van Elja Daae
Abonneer je om de nieuwste berichten naar je e-mail te laten verzenden.
Leuk die musea-verslagen. Grappig dat jij vrijwilliger was in Blijdorp. Wat deed je daar als vrijwilliger? Toen ik in Emmen woonde, vertelde ik alle toeristen dat ze echt naar het Noorder Dierenpark moesten gaan. Ik was er zelf nog nooit geweest, te druk met heropstarten van de herberg. Maar toen ik na enkele maanden eindelijk ging… kocht ik meteen een jaarkaart en ging ik iedere middag bij de doodshoofdaapjes lunchen.