Gisteren al moe. Veel te laat naar bed. Vroeg op. En toen vanochtend zoontje van 15 mndn gevallen, ziekenhuis. Alles is goed maar schrikken was het wel. Ik kan dat soort emoties maar moeilijk verwerken dus ook niet loslaten de rest van de dag, zelfs als dokters zeggen dat er niets aan de hand is. Want er waren wel een paar hele angstige momenten.
Nu heeft hij de grootste bult die ik ooit gezien heb. Dus ik moet knuffelen, kijken hoe hij slaapt, etc. etc. etc.
Had me ook nog Halloweenfeestje op hals gehaald. Want wil de jongens natuurlijk wel dat Halloweengevoel geven, een van de mooiste feesten in de VS wat ons betreft.
Handig? Nee.
Het is ook een beetje schipperen tussen werkende-mensen-bestaan en expat-vrouwen-bestaan. Want veel andere expat-dames werken vooral op vrijwillige basis, stoppen gigantisch veel tijd in allerlei projecten, en ik wil niet achterblijven natuurlijk. Mijn deel bijdragen aan de schoolactiviteiten, sociaal zijn, etc. etc.
Ik weet niet hoe mensen het doen. Misschien voel je in NL minder die druk om overblijfmoeder en gastouder en schoolreisjesouder en feestcommitteelid te zijn? En nog een leuk Halloween-feestje te organiseren met pompoenen en oranje kaarsen en de hele heisa? Of misschien zou ik net zo erg zijn in NL. Of misschien zijn alle moeders en vaders wel hartstikke moe…wie zal het zeggen.
Het scheelt natuurlijk dat je dan al iedereen kent die je wilt kennen. Terwijl je hier keihard moet investeren wil je mensen leren kennen, vrienden maken, een sociaal leven opbouwen.
(…. in slaap valt …)
….Maar toch helpt het om het van je af te bloggen, zo aan het einde van de dag…. 😉
Dus voor de tweede dag: welterusten!
- Inspiratie - 14 februari 2025
- Mac - 13 februari 2025
- Just do it - 12 februari 2025
Eerlijkheidshalve? Die druk? Die hebben werkende moeders. Of het met schuldgevoel te maken heeft? Geen idee, maar het waren altijd dezelfde, overblijf, voorlees, kabouterpad bla bla bla en de moeders die thuis zaten ? Geen idee
Ach, niet-werkende moeders hebben dat ook weer. Die zitten weer in een heel ander patroon. Moeten ook van alles van zichzelf (de hele dag koekjes bakken en kleuren met hun kinderen of drie uur in de speeltuin hangen en een perfect schoon huis en zo). Vrouwen….
heel herkenbaar weer, the mixed double of being an expat wife ánd having a job. What do I say, triple, ánd being a mother, ánd and ánd…..
Automatisch in het Engels begonnen, ik vermoed door het woordgebruik expat dat van alles triggert, alsof er een knop ingedrukt wordt, ik laat het maar staan 😉
En in Nederland ken ik inderdaad veel afgepeigerde moeders, mijn zus gaf er eergister nog haar voorbeelden van, heen en weer naar alle klupjes chaufeuren alles organiseren wat betreft naar feestjes gáán en feestjes geven, én werken erbij en socialisen en vergaderingen en zelf sporten…
Ik weet nog hoe blij ik was dat mijn zoon, toen -tje, niet van voetbal hield en ik niet iedere zaterdagochend vroeg op moest, of als ik in het weekend werkte, moest organiseren hoe hij er kwam; Dat het bij atletiek bleef, hier in Nederland, en daardoor bleef bij twee keer in de week chaufeuren om mijn werk heen, en dan terwijl hij trainde snel even boodschappen doen in het nabijgelegen winkelcentrum.Daarnaast natuurlijk wel de feestjes halen en brengen, altijd met liefde natuurlijk, maar enorme regelkamer en vermoeiend.Daarvoor zelfs, schiet me nu te binnen, net terug uit Turkije, deed ik een opleiding in Utrecht, woonde in Leidse Rijn waar ook zoon van toen 7 op school zat. Om zes uur op, kind ‘afleveren’ bij voorschoolse opvang, fiets, trein en bus, opleidinging, bus trein en fiets, zoon ophalen bij naschoolse opvang en om 6 uur via de supermarkt naar huis…. 5 dagen per week. Tjonge ik kan zelf eigenlijk niet geloven dat ik dat meer dan een jaar gedaan heb… ik ging toen ook maar weer tijdelijk bij mijn ouders wonen tot mijn opleiding klaar was en we eigen woonruimte vonden…. En ja, dat expat vrouwen die niet werken aspect/verhaal en toch niet willen onderdoen, je steentje willen bijdragen is heftig, zeker als je het gevoel krijgt anders uit een of andere boot te vallen. In Turkije was ik er toentertijd ook een die voornamelijk vrijwilligerswerk deed, in ieder geval nadat mijn kind geboren was. En in Nederland gearriveerd trok ik het niet, als alleenstaande werkende moeder, om ook bij álle buitenschoolse activiteiten mee te doen, ik stond nooit op de speelplaats met de andere moeders te kletsen en dat heb ik uiteindelijk toch heel erg gemist. dus ja ik snap heel goed dat dat een grote rol speelt voor je, het is en blijft schipperen denk ik… en hoe zorg je dan goed genoeg voor jezelf en je broodnodige rust. Spannend. letterlijk en figuurlijk. En het blijft heerlijk dat even van je afschrijven oplucht. doennnnn! liefs en groet Carolien
Ik mag niet klagen, vind ik. Maar ik geef toe dat het af en toe een beetje veel is allemaal… Maar, denk ik dan, iedereen heeft zo zijn/haar dingen. En het verschil is dat ik zelf gekozen heb voor dit pad.
Iets met iets minder hoge eisen aan jezelf stellen? 😉 Heel herkenbaar ook al ben ik geen moeder maar dat schipperen tussen dingen en alles tegelijk en goed willen doen daarmee loop ik ook vaak tegen de lamp. Maar de rest vind het echt wel goed als je even iets minder doet (heeft het soms niet eens door). Take care!
sterkte.
Ouder zijn van kleine kinderen is heel hard werken. Moeder zijn nog meer, denk ik.
en dan ook nog settelen.
Je hebt heel veel op je schouders. Is er iemand die iets kan over nemen?