Culture shock: “…the personal disorientation a person may feel when experiencing an unfamiliar way of life due to immigration or a visit to a new country, or to a move between social environments..” (bron).
Een verhuizing naar het buitenland is niet alleen een ingrijpende verandering (net als iedere verhuizing naar een plek ver weg van wat en wie je kent). Het is ook heel heftig om in een voor jouw vreemde cultuur terecht te komen. Tel daarbij op dat je de taal niet spreekt en dus helemaal niets begrijpt van welke vorm van comminicatie dan ook, en de vervreemding en ontheemding is compleet.
Het leuke van culture shock is de eerste tijd. De ‘honeymoon’ fase. Alles is mooi, leuk, nieuw en spannend. Aldus de theorie.
Helaas gaat dat voor ons dit keer niet op. Waarom? We denken dat het met een paar dingen te maken heeft:
- Verdriet. We missen onze oude omgeving. Onze vrienden, ons huis, de scholen, de buurt. Ons leven. The Shedd Acquarium, de lokale voetbalvereniging, The Field Museum, alles eigenlijk, tot aan onze lokale supermarkt. En dat terwijl het eten hier vele, vele malen beter is.
- Comfort. Alles is zo makkelijk in de VS. Omdat je de taal spreekt, en omdat de Amerikanen koningen zijn in het naar de zin maken van hun klanten. Netflix (video on demand), online shopping (alles! alles is online te koop), de drive through Starbucks, je kunt het zo gek niet opnoemen of ik mis het. Het parkeren, de ruime parkeerplaatsen, de mannen die je boodschappen inpakken in de supermarkt.
Eerst vind je het zo raar (stom zelfs), en drie jaar later wil je niet anders. - Lol maken & genieten. Je zou denken dat we hier nog even genoten hebben van de zomer, zo in augustus/september. Maar nee. Weekenden zijn een continue opeenvolging van dingen kopen, frustratie over dingen kopen, van de Ikea naar het winkelcentrum…
- Extra stress. Net een hoop stress achter de rug vanwege problemen met de school van de kinderen.
- Werk. Tijdens de vorige verhuizingen werkte ik niet, en dat scheelt tijd en ruimte. Aan de andere kant is het nu juist zo lekker dat werk gewoon doorgaat. Dus tjsa. Of het nu een nadeel is? Het betekent wel dat de stress rondom het verzorgen van internet en telefonie extra groot is, dat wel.
- De expatcommunity. Daar hadden we in de VS weinig mee te maken, maar hier wel. We krijgen een enorm warm onthaal, echt als een warme deken. Maar het betekent ook dat er een soort waas tussen ons en de Turkse cultuur komt te liggen, en een filter van anderen die ideeen hebben over hoe het leven hier is, hoe de wereld in elkaar zit. Je ontneemt jezelf de kans om het zelf te ontdekken. En je neemt de frustraties en angsten van anderen over, als je niet oppast. Aan de andere kant is het heerlijk om direct mensen te vinden om je bij aan te sluiten, die ervaring hebben, die begrijpen hoe het is. Dubbel dus.
Hoe dan ook. Zeur, zeur, zeur!
We leren ontzettend veel leuke mensen kennen, vanavond koffie gedronken bij onze (Turkse) buren, vandaag geluncht met ontzettend lieve, warme oud-collega’s aan de Bosporus, de Tomtom zowaar werkend gekregen na een frustrerend bezoek aan de winkel waar we het ding gekocht hebben….
Het heeft zijn tijd nodig, en je moet focussen op wat er leuk en mooi en lekker en gezellig is. En zoals altijd, jezelf de ruimte geven…
Nog even en ik ga de dagelijkse gang van zaken op orde krijgen, Turkse les volgen, grip krijgen op mijn omgeving. Komt goed, komt goed.
- 50 worden: het alternatief is minder - 11 augustus 2024
- Vakantie - 1 augustus 2024
- Achieve more - 25 mei 2024
Komt goed. En misschien is het nu al een beetje goed. Maar zie dat maar eens. Want of dit een culture shock is, of gewoon veel te veel (van het goede), dat vraag ik me af. Ik bewonder hoe je je hier doorheen knokt.
Elja
Ik heb net het boek van Eckhart Tolle gelezen :Stillness speaks.
De innerlijke criticus en het stemmetje is even weg. Eckhart zegt: verzet je niet tegen het Nu, wat het ook is. Accepteer het.
Wow, wat een inkijk! Dapper! En natuurlijk komt het goed, elke dag een beetje meer!
een ding, gooi die innerlijke criticus even voor een oversteekje de Bosporus in , want niks geen zeur zeur zeur. menselijk enzo.
Ik hou niet van mooiweerspeelblogs (en jij ook nietvolgens mij) en daar hoort dus de lastiger kant des levens ook bij.
Its what keeps you human in our eyes 😉
Fijn om te lezen, alhoewel pittig om te verstouwen, en ja ik hoop en verwacht dat je over een half jaar al begint te missen waar je woont als je hier bent, of voor Kerst enzo 😉
En ik maar denken dat ik dit als comment op je blog/onder je blog schrijf, dus ga maar even copy paste. Fantastisch van die expat kant, want dát had ik weer niet, 25 jaar geleden in Antalya was die er nog niet. (zelf mee gesticht 😉
Fijne zondag!