De laatste tijd twijfel ik een beetje. Niet heel erg, maar wel een beetje. Of het niet anders moet, met mijn blog. Doelgerichter. Niet echt commerciëler, maar wel doelgerichter.
Zakelijker? Meer kennis delen? Groeien, meer lezers? Groter? Serieuzer? Meer zoals ik laatst op Frankwatching blogde? Minder bloggen met meer artikelen?
Maar dan, dan denk ik aan #blogpraat.
Er zijn door de jaren heen redelijk wat mensen geweest die vonden dat #blogpraat doelgerichter moest zijn. Groter. Serieuzer. Het is tenslotte zo’n mooi platform. Wie wil dat nou niet hebben? Gebruiken? Voor zakelijke doeleinden?
Ik heb het altijd weerstaan. Enerzijds omdat ik er de tijd en de energie niet voor heb, eerlijk gezegd. Maar vooral komt het omdat ik denk dat je dan de magie doorbreekt.
Als #blogpraat begonnen was met als doel er ‘iets’ mee te bereiken, zou het al lang niet meer bestaan.
Als het een doel had gehad, was het opgehouden.
En nu het geen doel heeft, blijft het bestaan.
Nu het bestaat, puur voorzichzelf, puur voor de lol van het moment, puur voor het nu, puur voor het nu + samen, leeft het voort.
Zo is het met dit blog ook.
Het moet me energie opleveren, niet kosten. Het moet leuk blijven. Het hoeft geen doel te hebben. Wel waarde. Het bestaat voor zichzelf. Het is magisch.
Het is bijgeloof.
Maar bijgeloof is ook een geloof.
*ik zit The Golden Child te kijken terwijl ik dit schijf. Only he who is pure of heart… Dat ben ik niet. Maar toch. Toepasselijk!
- Assess yourself - 17 januari 2025
- Loki - 16 januari 2025
- In debat met jezelf - 15 januari 2025
ik heb weer een klein hoekje gevonden, om toch elke dag (nou ja, elke dag) te bloggen. Gewoon een plek waar ik me van niemand iets hoef aan te trekken. Dan kan ik op mijn theaterblog doelgerichter zijn. En hier: http://jjvoerman.wordpress.com/2014/01/19/twee-maanden/
gewoon lekker aankloten.
Ik zou juist graag eens meelezen met blogpraat maar heb geen twitter. Misschien toch maar keer aanschaffen.
Toch doe je absoluut iets goed. Je blog blijft aantrekkingskracht op me uitoefenen. Soms kijk ik dagen achterelkaar wat je nu weer schrijft. Soms even een tijdje niet. Maar ik blijf terugkomen. Je inspireert en bent in zekere zin een voorbeeld. Al probeer ik in het bloggen absoluut mijn eigen weg en eigen stem te vinden. Een ijkpunt is wel fijn. Dat zijn de blogs van anderen. Met die van jou in de top 5.
er moet al genoeg volgens de in managementland geldende regels. Er moet ook wel eens iets alleen maar gewoon mogen 😉
Haha, dat is het. Sommige dingen moeten mogen en niet moeten. Ha.
wat Linda zegt ! 🙂
Een paar keer heb ik aan de zijkant meegelezen, je moest met #blogpraat dit, en….. Elke keer dacht ik nou, dan … Gelukkig blijf jij je eigen koers varen. Frankwatching is Frankwatching. en Elja is Elja ozo.!
Zo is het! En jij bent jij! En #blogpraat is #blogpraat!
Klopt helemaal.
Ik heb heel erg zitten denken over mijn ‘marketingstrategie’ en dat mijn blog een doel moet hebben, en dat ik mensen aan mij moet binden. Daar heb ik een paar concessies aan gedaan. Blog: terug naar 1 x per week. En dan alles in de vorm van een goed afgerond verhaal. (al mis ik het keutelen soms een beetje). En dan benoemen waarom ik denk dat ik meer bied dan alleen theater. Omdat ik merk dat de mensen die ik volg, en die naar mijn theater komen, allemaal zo geweldig zijn. Het is net een #blogpraat feestje. Dat wil ik ‘kapitaliseren’ Bah, wat een vies woord. Dus de manier waarop ik dat ga doen, is om alles los te laten. Niet te veel regelen. Ik heb bijvoorbeeld een facebookpagina aangemaakt, maar dat is een community pagina. Als dat werkt, is het uit mijn handen. Wel een paar plekken als anker: een hastag, een blog, een facebookpagina. Maar geen club, geen nieuwsbrief. Geen regels. Kan ook niet. De mensen die ik ken zijn daar veel te vrij voor.Als ze elkaar kunnen vinden ben ik blij. Economisch doel: als ze mijn theater vinden (en straks misschien een boek), dan ben ik al blij. En verder moeten ze vooral elkaar vinden. Mijn hart wist al dat het zo moest. Ik heb van jou geleerd dat het ook zo kan.
Nee, we hebben allemaal van elkaar geleerd dat het zo kan! Het is een kwestie van vertrouwen! 🙂