Iemand vroeg me een tijdje geleden of ik mensen nou nog aan zou raden om naar Istanboel te gaan, op vakantie. Het was een gesprek met een aantal mensen, tijdens de lunch.
Nee, zei ik. Ik zou het mensen afraden.
Er zat iemand bij het belachelijk vond. Ze werd een beetje boos. “Wat een onzin”, zei ze. “We laten ons door angst regeren!”
Ze zei dat ze dat nou zo stom vond, van mensen, dat ze dan niet meer naar zo’n plek toe wilden gaan.
Ik bleef eerst nog rustig, maar ik voelde me echt tot in het diepst van mijn ziel gekwetst.
Ik zou willen dat ik zo dapper was, maar ik ben het niet. Daarom, denk ik.
Iedere keer dat ik zoiets uitspreek, denk ik aan de mensen die ik een inkomen ontneem met dat negatieve advies. Aan de gidsen, hoteliers, restauranteigenaren, straatverkopers, winkeliers, chauffeurs, portiers, ambtenaren die te leiden hebben onder het onderuit gaan van het toerisme.
Ik weet heel goed hoe erg het is, wat ik zeg.
Ik zei: “Er zijn vrijwel wekelijks incidenten in de Istanboel. Er zijn de afgelopen 12 maanden meerdere bomaanslagen geweest. De Amerikaanse ambassade waarschuwde onlangs Amerikaanse burgers dat ze indicaties hebben dat buitenlanders mogelijk een target kunnen zijn. Restaurants, ook die waar vooral Turken kwamen, blijven leeg. Straten ook. Mensen zijn gewoon voorzichtiger geworden.”
Het is allemaal angst!” zei ze. “Wat een onzin! Ik was laatst in New York en daar leven de mensen gewoon door! Niemand laat zich kennen.”
In New York zijn het afgelopen jaar volgens mij geen bomaanslagen geweest, dacht ik nog.
Ik weet niet of ik het gezegd heb. Ik weet ook wel dat de dreiging in New York hoog is en dat 9/11 in het gezamenlijke geheugen gegrift staat. Ik ken zelfs iemand die het mee heeft gemaakt. Maar ik vind het toch niet helemaal hetzelfde als een stad waar maandelijks bommen ontploffen.
En dan nog. Makkelijk lullen, als toerist en buitenstaander.
Dapper zijn is makkelijk, op afstand.
Het is makkelijk om dapper te zijn als je ergens niet woont. Als je niet ervaren hebt hoe het is om dreiging te voelen en die dreiging waarheid te zien worden.
Twin bombing rock Istanbul Saturday night after soccer match at Besiktas stadium, killing 38, wounding 155 @CNNI https://t.co/QoNKHU4C5J
— Ivan Watson (@IvanCNN) December 11, 2016
Het is een stuk moeilijker om dapper te zijn als je op Twitter plaatjes ziet van opgeblazen stukken straat, stukken straat waar je wekelijks kwam. Waar je echtgenoot iedere dag twee keer langs reed. Waarvan je weet hoe druk ze zijn. Hoeveel families er in het weekend langswandelen en hoe het drukke verkeer zich er dag en nacht langsperst.
Als je weet hoeveel mensen er geraakt kunnen worden door zo’n bom OMDAT JE ER ZELF IEDERE WEEK LIEP OF REED.
Als je weet dat het je vrienden kunnen zijn.
Of je vroegere buren. Of de oud-collega’s van je man. Of iemand van de school van je kinderen. Of de mensen van de winkel op de hoek.
Dan wordt het een stuk lastiger om je zo uit te spreken en zo hard te oordelen over mensen die proberen hun leven te leiden onder dreiging van geweld.
Ik mis Istanboel bijna iedere dag.
Twee jaar ergens leven doet dat met je.
Iedere dag denk ik wel aan iets dat me aan Istanboel doet denken. Een geur, een straatbeeld, een voorwerp, een bepaald gerecht, een uitzicht, een gevoel of een gebeurtenis die ik meemaakte. Een vriend of kennis die een foto plaatst op Instagram van een plek, gerecht, geur die ik ken.
Istanboel is als plek voorgoed verankerd in mijn hart. Ik was er niet zo gelukkig, maar dat had weinig met Istanboel te maken en alles met mezelf. En ik vind het superlaf van mezelf, dat ik blij ben dat ik er niet meer woon.
Deze plek in mijn hart doet pijn.
Geweld is nooit goed te praten. Nooit. Voor geen enkel doel.
Mijn hart breekt elke keer een stukje verder.
- Is bloggen werk? - 10 maart 2023
- Afronden is een gek proces - 31 januari 2023
- Blog het proces - 20 januari 2023
Geef een antwoord