Ik zit heel veel te denken over community en dichtbij zijn.
Dat heb je, he, zo richting de Kerst.
Hoe meer reclames ik zie over dure gerechten en dure cadeaus, hoe meer ik nadenk over wat Kerst nou eigenlijk is, voor mij. Iets in me komt in opstand tegen al die dingen, geloof ik.
Ik zat net de Surpriseshow te kijken (dat was al heeeel lang geleden! Ik vond het geweldig). Over mensen die een kledingbeurs begonnen voor mensen die zich geen kleding meer kunnen veroorloven. En iemand die al jaren mensen met een verstandelijke handicap aan het lachen maakt met zijn grappen, grollen en kostuums. En een klein meisje dat voor haar verjaardag boodschappen vraagt voor de voedselbank.
En op het journaal ging het over Rotterdam, waar ze beleid willen maken iets doen aan de vreselijke eenzaamheid onder ouderen.
Als nieuwkomer in een nieuwe gemeenschap merk ik hoe leuk het is om nieuwe mensen te ontmoeten, nieuwe vrienden te maken, je in te zetten voor de mensen om je heen.
Dichtbij heb ik zo gemist.
Maar ik merk ook hoe moeilijk het kan zijn, contact. En ook hoeveel eenzaamheid er is, gewoon bij mensen die je iedere dag ziet. In de winkel, in je straat, op school. Of online, in je inbox en je facebook stream en je twitterlijst.
Het verbaast me wel een beetje.
In sommige landen waar ik leefde was ik me natuurlijk niet echt bewust van problemen als eenzaamheid omdat je ze niet kunt zien en ook niet makkelijk kunt oppikken of bestrijden als je de taal niet spreekt (met armoede is dat bijvoorbeeld heel anders, dat zie je heel duidelijk en je steentje bijdragen is relatief makkelijk, ook al is het altijd die druppel op de gloeiende plaat).
Maar juist omdat ik hier thuis ben en de taal spreek en de cultuur begrijp, valt het me zo op. Bij hoeveel mensen je de vermoeidheid ziet, verdriet, eenzaamheid, worsteling.
Dat is verder niet negatief bedoeld hoor. Ik zie vooral heel veel mooie dingen. Maar die andere dingen komen opeens veel harder binnen dan in de afgelopen jaren toen ik een beetje boven de landen zweefde waar ik woonde.
Een moeder die net als ik nieuw was op school dit jaar en uit het buitenland komt, vertelde dat ik in al die maanden de enige was die uit zichzelf tegen haar was gaan praten. Ik schrok daar van. Want ik weet dat het niemands bedoeling is om NIET te praten met die ander. Maar dat iedereen het druk heeft. En dat je je ook altijd afvraagt: zitten mensen er wel op te wachten???
Maar eigenlijk zijn er maar weinig mensen die geen contact willen.
Een betere wereld begint bij jezelf…true.
Je kunt alleen zelf proberen om iets te doen. Een praatje te maken. Contact te leggen.
En zijn ver weg heel veel mensen om je zorgen over te maken, zoveel mensen die zo weinig hebben en zo veel verdienen. Genoeg mensen om aan te geven en mee te delen en je bewust van te zijn.
Maar er zijn ook zoveel mensen dichtbij.
- Schrik - 19 januari 2025
- Assess yourself - 17 januari 2025
- Loki - 16 januari 2025
Mooie bewustwording Elja. Ieder kan idd zelf zijn aandeel hebben in ‘het geheel’; misschien in deze ‘armoede’tijd nog wel meer dan ooit. En ‘armoede’ (op wat voor manier dan ook) is idd dichter bij dan je denkt. Goed om daar bewust mee om te gaan. Dank je voor het mooie stukje.
JIj bedankt voor je comment Inge!
Leuk, zo’n plan in Rotterdam. Maar het is wel een politiek rookgordijn. Door pijnlijke bezuinigingen tuimelen steeds meer mensen (vooral ouderen en alleenstaanden) onder de armoedegrens. En armoede = isolatie (ook online, las ik vorige week – “arm” is vrijwel niet actief op social media). Als je dan ook nog eens 800 verzorgingshuizen sluit en de thuiszorg sloopt, is het wat hypocriet als politici zeggen zo te “schrikken” van de eenzaamheid onder ouderen.
Eenzaamheid los je niet op door één keer per jaar op huisbezoek te gaan bij een 75-plusser (Rotterdam). Je moet je richten op de oorzaak, de in Nederland steeds grotere kloof tussen “arm” en “rijk”.
Ik heb ook geen idee hoe dat plan daadwerkelijk in elkaar zit Robert. Ik ben het met je eens dat je meer een mentaliteitsverandering nodig hebt. Hoewel je overal dat verhaal van de nieuwe invulling van de zorg (en de verschuiving naar gemeenten) aangekondigd ziet als ‘we gaan het meer samen doen’. Ik ben nog niet helemaal zeker van wat dat betekent maar het komt op mij over als een grote bezuinigingstruc. Ook al ben ik het er mee eens dat we elkaar meer zouden moeten helpen, dat het individualisme wel weer wat minder mag. Zo’n mentaliteitsverschuiving komt de overheid kennelijk ook goed uit.