Ik had mezelf voor Sinterklaas een mooie thermobeker cadeau laten geven van Sinterklaas. Zelf uitgezocht. 33 euro, was hij. Bij de dure kookwinkel in het dorp. Met een speciale sluiting. De mevrouw in de winkel zei dat hij niet kon lekker, zelfs niet op zijn kop.
Dat was niet waar hoor (proefondervindelijk bewezen). Maar toch. Mooi ding. Lekker voor mijn thee of mijn koffie.
Ik miste een thermobeker.
Hij symboliseert een lifestyle die ik in de VS leerde kennen. Waar mensen gewoon altijd koffie bij zich hebben. Onderweg. En in de winkel. En in de boekwinkel. Overal.
(in mijn buurtje in de VS was een meneer die in zijn ochtendjas met zijn mok koffie in de hand de hond uitliet en er waren moeders die op sloffen en met een mok koffie de kinderen bij school dropten met de auto zonder uit te stappen en mijn vriendin L neemt ook altijd rustig haar mok mee de auto in, niet eens in een afgesloten thermobeker!)
(screenshot van mijn snapchat over mijn mooie thermobeker. 32 mensen hebben met me meegevierd dat hij terug is)
We hadden er twee meegenomen uit de VS – thermobekers van de Starbucks – maar die waren allebei hun deksels verloren, ergens tussen de VS, Turkije en Nederland. Sinterklaas leek me nou echt het moment om daar iets aan te doen. Ik zit sinds 1 januari zoveel in de auto (steeds meer werk…yayyyy) dat ik het mezelf gunde.
Ik was heel blij met mijn nieuwe superdeluxe thermobeker.
Maar toen ik drie weken geleden een training gaf in Hilversum, liet ik hem staan.
Op weg naar huis. Ik had hem (bleek) even neergezet toen ik op het toilet mijn handen waste. Ik had het eigenlijk al door toen ik Hilversum nog niet uit was. Maar ik was te moe om terug te gaan. Het is ook een heel gedoe op het mediapark, overal slagbomen en zo. Ik zag het niet zitten. Laat maar, dacht ik.
(met mijn schoonzus dit weekend tijdens de koffie besproken dat je echt iets fout doet als je moe bent na het geven van een training, want niet jij maar de mensen in de zaal moeten aan het werk zijn! Goed punt. Maar dat is een ander verhaal)
En toch. Thuisgekomen heb ik toch even gebeld. En de aardige mensen van Villa Heideheuvel (even een linkje! dat verdienen ze) hadden hem al snel gevonden en beloofden hem apart te zetten voor me.
Iedere week dacht ik: ik moet even naar Hilversum. Maar het is een uur rijden. En een uur terug. En het kwam er niet van.
Het werd een dingetje in mijn hoofd, die beker.
Als het nu 5 2 jaar geleden was, had ik hem gewoon lekker laten liggen waar hij was. En gewoon een nieuwe gekocht. Zo deed ik dat. Maar tegenwoordig let ik beter op mijn geld en op mijn spullen. En ik vond het zonde.
Vandaag was het zo ver. Ik dacht: we gooien de kinderen in de auto en we rijden gewoon naar het Mediapark. Dan kunnen we mooi naar het museum Beeld en Geluid. En dan haal ik lekker even mijn mooie thermobeker op.
Ik had niet gebeld maar ze wisten het meteen. Binnen 2 minuten had ik hem terug.
Fijn he. Mijn thermobeker. Terug op het nest.
Kan ik weer rustig slapen. En een actiepuntje van mijn lijst halen dat maar bleef knagen. 🙂
PS Beeld en Geluid was ook heel leuk! Hier een foto van mijn reisgezelschap – mezelf en -1, volledig digitaal verzonden naar mijn emailadres. Dank Beeld & Geluid!
- 50 worden: het alternatief is minder - 11 augustus 2024
- Vakantie - 1 augustus 2024
- Achieve more - 25 mei 2024
Geef een reactie