Als je met Iets bezig bent, ga je de lijntjes zien. De verbanden. De connectie.
De kleinste dingen gaan iets betekenen.
Om tot iets te komen, tot ergens, verzamel ik punten.
Stippels op de stippellijn: gedachtes en songteksten, fragmenten, ideeën.
Ik hoef niet eens meer een heel artikel te bewaren, als ik online iets tegenkom. Alleen die ene zin. De zin die triggert. Als Iets me raakt, knip ik het uit en sla ik het op. Digitaal.
Het is zoeken naar de richting.
In de Lego Ninjago aflevering die mijn zoontjes gisteren keken (ken je dat niet? houden zo! het is de succesvolle, al jaren- en collectieslang durende poging van Lego om de fascinatie die kinderen hebben voor ninja’s om te zetten in cash) was een legomeisje dat precies dat deed. Ze stopte alle stukjes aanwijzigingen die ze kon vinden in een slimme computer om te zien wat de verbanden waren.
Om te zien of ze in een bepaalde richting wezen.
daarom hebben Kunstenaars tijd nodig.
Vertel ik mezelf.
Ze moeten hun eigen supercomputer gebruiken om de punten in te voeren en de weg te vinden en de lijntjes te trekken.
En ja, zo beschouw ik mezelf en wat ik doe. Het moet tenslotte allemaal leiden tot een boek (een foto, een schilderij, een gedicht). Maar eigenlijk staat het voor meer dan dat ene kunstwerk.
Het staat voor grotere dingen, grotere verbanden, het grotere verhaal dat ik wil vertellen.
Het staat voor richting.
het blijft dus Zoeken naar verbanden.
Ik had Madonna en Simply Red op mijn iPhone gezet. Vroegere favorieten. Ik luisterde ze vandaag in de auto en realiseerde hoeveel impact ze hebben gehad, al die jaren. Zonder dat ik het wist. Als een soort subliminal stimuli zaten ze onderin mijn brein verstopt, stiekem hun boodschappen te zenden.
Sterker nog, opeens wist ik aan wie een vriend me doet denken. “Sad old red”.
(het liedje is, bij wijze van uitzondering, mooier als het kleiner is gehouden, zoals op CD, zonder dat geklap, al voegt het ZIEN van Mick en hoe hij beweegt wel weer veel toe)
Zo kan een lied, een tekst, een gesprek nog jarenlang impact hebben.
En kan een plek je doen denken aan andere dingen.
Ik reed door Kralingen vandaag.
Ik kwam langs de kerk waar de afscheidsdienst van vriendin M. werd gehouden, met buiten haar paard. Het paard stond er niet meer hoor. Maar toch schrok ik.
Ik luisterde precies op dat moment naar ‘Follow the sun’. En opeens wist ik welke van mijn vriendinnen van na haar tijd mij aan haar deden denken.
Ik had het nooit gezien het verband. Tot op dat moment.
Het is net als met die boekenkast, of die kerk, of die muziek, of die autorit, of gewoon de hele dag lezen en scannen en surfen – het is een proces. Dat is niet mijn theorie, maar die van Einstein. En als je er toch in gaat verdiepen, dit artikel over creativiteit staat bomvol met inspirerende stukjes.
Dus geef ik mezelf de ruimte, tussen alle hectiek van het leven van een ondernemer en moeder en spreker en vrouw van en onderdeel van de maatschappij, om af te dwalen en de stukjes te zoeken en een soort van intuïtief pad te volgen dat me goed dunkt.
want
Je kunt de lijntjes pas verbinden als je de puntjes hebt.
- Schrik - 19 januari 2025
- Assess yourself - 17 januari 2025
- Loki - 16 januari 2025
Wat goed, die ruimte
En dit is opnieuw een puntje om toe te voegen 😉
Hopelijk, ook voor jou, binnenkort wat lijntjes
:)) ja puntje puntje en de lijntjes komen wel…