Dus hele serie gemaakt met foto’s, dit weekend. Hier staan er een paar.
Thatcher heeft ze uitgezocht en bewerkt tot een reeks foto’s die een verhaal vertellen. Mijn mede-deelnemers vonden dat er zelfs wel een expositie van kon worden gemaakt.
Tsja. Dat is natuurlijk wel heel leuk om te horen, dat soort bevestiging. Dat iets wat goed voelt ook iets oplevert dat anderen net zo raakt als het jou zelf raakt.
De vraag is waarom.
Zoals Jacob Jan vaststelde (onder het artikel van gisteren) stond ik gewoon heel open, tijdens het nemen van die foto’s.
(dankjewel JJ voor je rake observatie)
Het is raar, met foto’s.
Het is net als met bloggen. Als je open staat terwijl je ze maakt, kunnen je lezers of kijkers als het ware door je heen zien. Je zegt niet wat je dwars zit maar ze zien het toch. Ze lezen het toch. Ze voelen het toch.
“There’s a heaviness to them”, zei Thatcher. “This place in your head”.
Zo is het. There’s a heaviness. Daniël zei ook al zoiets in een tweet van de week.
Hoe dan ook.
Vandaag zette ik dus wat foto’s op Facebook.
In een openbaar album. Maar ik durfde niet de hele serie te plaatsen. Niet op Facebook, niet op mijn blog, niet op flickr.
Het voelt te intiem. Te veel als iets kostbaars weggeven en niet weten wie daar misbruik van gaat maken.
Te kwetsbaar.
Als iemand er mee aan de haal gaat, gaat diegene aan de haal met mij. Zoiets.
Ik wil jullie niet te kort doen door niet alles te delen.
Maar ik wil dit ook even voor mezelf houden. Wat prints maken, zoals Thatcher doet met foto’s (ik nooit) om ze te wegen en te over-wegen. Mezelf ook die lol gunnen, van er naar kijken.
Ik ga het gewoon rustig aan doen, met mijn foto’s. Net als met mezelf!
- 50 worden: het alternatief is minder - 11 augustus 2024
- Vakantie - 1 augustus 2024
- Achieve more - 25 mei 2024
Grappig hoe iedereen dit anders ervaart. Ik heb ontdekt dat ik juist veel liever fotografisch online actief ben, omdat foto’s voor mij niet als persoonlijk voelen (echte privé-foto’s natuurlijk uitgezonderd, maar die maak ik zelden en deel ik al helemaal niet). Ik streef wel naar een persoonlijke stijl (doe bijvoorbeeld veel met licht en schaduw), maar dat is meer technisch. Als fotograaf ben ik slechts een observator, ik registreer alleen. Bij tekst impliceert elk gekozen woord een gevoel of een mening, en die houd ik – merk ik steeds meer – liever voor mezelf.
Je foto’s zijn prachtig, overigens.
Dankjewel Robert!
Maar over dat registreren, misschien is het inderdaad maar net hoe je er in staat? Ik fotografeer puur intuitief (en vooral voor mezelf) en jij als observer, met het doel een feitelijk beeld weer te geven? Grappig he, hoe het net andersom is!
Ter nuancering: ook als puur observator maak je natuurlijk persoonlijke keuzes in wat je wel en (minstens zo belangrijk) niet registreert. Om toch maar even een heel persoonlijk voorbeeld te noemen: ik heb bij vlagen last van depressies, en dat zie ik zelf absoluut terug in de foto’s die ik op dat soort dagen maak. Veel schaduwen. Geen mensen in beeld. Maar de mensen die daar op Tumblr of Instagram tussen honderden foto’s snel langsfietsen, zullen dat nooit herkennen. In die zin bedoel ik dat de foto’s voor mij als “output” niet persoonlijk of kwetsbaar voelen.
Ik denk dat Thatcher dat ook herkende in mijn foto’s, mijn zwarte gevoelens over de stad. Heeeel veel schaduwen. Hoewel er ook schoonheid schuilt in die zwarte kant van een stad. Maar fijn dat het voor jou niet kwetsbaar voelt. Misschien herkennen andere mensen dat ook niet als ze mijn foto’s zien en zag vooral de fotograaf het…