Ik had mijn wekelijkse call met Anna-Maria vanochtend. Zij is de keeper of my sanity*. Want tegen haar kan deze minder relaxte moeder rustig gillen dat ze er gek van wordt.
Waarvan? Hiervan:
Van vragen van familie ‘of ik nu full-time mammie ben’?
Van een kind dat bij je in bed kruipt om vervolgens in [jouw!] bed te plassen om 3 uur ‘snachts. En dat je er gewoon een handdoek over gooit en verder slaapt want zelfs dan vind je hem nog zo schattig en ben je gelukkig dat hij tegen je aan kruipt. Maar brrr. Waar zijn de schone lakens???
Van het once in a lifetime bezoek aan Stonehenge waar je niets van mee kreeg behalve 3 foto’s omdat je een huilende peuter op je arm had en een boze kleuter aan je hand (waar ook nog een grote paraplu in zat waarmee je probeerde de stroom blije toeristen die op je afkwam niet te raken) terwijl de regen stroomde zoals dat alleen in Engeland kan en de audio guides op waren zodat je geen idee hebt waar je nu eigenlijk naar kijkt. Gaaf hoor, Stonehenge. Of niet (“stomme oude stenen“, zei T.) Ik heb geen idee.
Van de plantjes die de kinderen naar de vakantie mee terug naar school moeten nemen en waarbij je er (nieuw record) op de eerste dag na de vakantie al 2 van de 3 bij je hebt om te ontdekken dat IEDEREEN dat ook heeft. Alsof het GEEN moeite kost om altijd aan die plantjes te denken. Mij wel namelijk. Liever was ik de superouder geweest die als enige aan dat stomme plantje had gedacht. Verdorie.
Van het bezoek aan de vlindertuin met de klas van de jongste waar, blijkt nu, bijna iedere ouder mee naar toe gaat dus waarom ga ik in godsnaam maar waar ik niet meer onderuit mag van mezelf omdat ik dat zielig vind voor mijn floepie als alle ouders meegaan behalve de zijne. Leuke uitnodiging voor afgezegd ook nog. Pfff. Maar maakt niet uit want dit is Belangrijk.
Van werk dat de spuigaten uitloopt en lijstjes en regeldingetjes en afspraken bij tandartsen, dokters, schoolartsen, consultatiebureaus en inentingszusters en allemaal nieuwe ideeen en projecten en een inbox die vol loopt wat leuk is en geld oplevert maar je moet het wel doen.
Van gejetlagde kinderen die een week lang te laat naar bed gingen in Engelse tijd dus veeeeel te laat in Nedelandse tijd en nu zo moe zijn en hun moeder ook en hun vader vertrok om 5 uur vanochtend alweer naar ver weg dus manohmanohmanohman.
Waar is mijn sanity?
Die ligt, weet ik, gelukkig ook niet bij Elja-als-voltijd-mammie. We stomen lekker door, we zijn gek, we gaan lekker, we gaan door! We bloggen! HOPHOPHOP!
Mij krijg je niet gek.
Denk ik.
Ik ben geen relaxte moeder.
Nooit geweest ook. Ik wil niet relaxt zijn als moeder. Wel geduldiger.
PS Voor de mensen die liever wel bij de club van relaxte moeders horen, ken je de facebookpagina? Ik volg hem niet meer want ik heb Facebook vaarwel gezegd maar veel mensen genieten van die pagina, begrijp ik.
*(ze schijnt zelf veel saner te zijn geworden van deze man, trouwens)
- 50 worden: het alternatief is minder - 11 augustus 2024
- Vakantie - 1 augustus 2024
- Achieve more - 25 mei 2024
Heeeeel herkenbaar! Hier ook een niet al te relaxte moeder. Mooi geschreven.
Ik zou wel wat relaxter willen zijn. Of misschien bestaan die echt relaxte moeders helemaal niet…?
Ik ben een vreselijke arelaxte moeder. Altijd geweest en zal ik ook wel blijven. Full time moederschap niet mijn ding, moeder zijn overigens wel, dat dan wel weer. Maar werken is ook fijn (en arelaxt overigens). Stress alom en trouwens, die handdoek in bed… heb ik zaterdag nog gedaan 🙂
De club van a-relaxte moeders. Gelukkig blijkt het best een grote club te zijn!