Ik belde van de week met een vriendin.
We zijn totaal anders. Het is eigenlijk een wonder dat we vrienden zijn geworden. Zó anders. Ik heb het altijd gezien als een soort van uniek moment, het moment dat de vonk oversprong.
Dat kwam door haar. Ze was zo openhartig, zo kwetsbaar, tijdens onze eerste ontmoeting. Ik was meteen een beetje verliefd op haar, zeg maar. Vriendinnenverliefd. Girl crush.
Het bleef niet altijd goed gaan want onze levens zijn zo anders. Tegenovergesteld bijna. Er zijn momenten geweest dat het uit was. Letterlijk. Te veel oordelen over en weer. Te weinig begrip voor elkaar. Heel stom.
Maar we hadden ook juist een tijd lang de omstandigheden van ons leven gemeenschappelijk. Dat was de common ground zoals ze dat zo mooi noemen, in het Engels. We weten precies hoe het is, bij de ander. Hoe het voelt om in die omstandigheden te zijn. Waar je mee worstelt en wat je er leuk aan vindt.
Inmiddels is mijn leven totaal anders geworden. De verschillen tussen ons worden daarom duidelijker en groter. Het is niet makkelijk voor ons allebei om elkaars keuzes te respecteren zonder het gevoel te hebben dat de keuze van de ander iets zegt over de keuze van jezelf. Als je begrijpt wat ik bedoel.
Als je als goede vrienden tegengestelde keuzes maakt is het lastig om die te accepteren als los van jezelf. Als dingen die nul betrekking hebben op wat jij doet. Alleen onzekerheid kan roet in het eten gooien: dan betrek je alles op jezelf en zie je de keuze van de ander als een afwijzing van jouw eigen, tegengestelde, keuzes.
Allemaal ego en onzekerheid natuurlijk. Althans, bij mij.
We hadden even zo’n momentje dat het bespreken van onze keuzes botste, van de week. Dat zij blij was met haar keuzes terwijl die precies tegengesteld zijn aan mijn keuzes. Dat ik even mijn oude leven miste. En dat zij geconfronteerd werd met het leven dat zij niet heeft. En we allebei even voelden wat de consequenties zijn van die keuzes! Best confronterend.
Maar we kwamen er uit. We vonden de common ground. Namelijk dat ik haar begrijp en dat zij mij begrijpt en dat we elkaar gunnen wat we hebben. Dat we respect hebben voor de keuzes die we gemaakt hebben.
Als je geen historie deelt, moet je soms even zoeken naar de gemeenschappelijke factor. Naar wat je bindt. De klik. De herkenning. De liefde.
Common ground moet je soms even zoeken om hem te vinden. Maar wij kunnen dat.
<3
- 50 worden: het alternatief is minder - 11 augustus 2024
- Vakantie - 1 augustus 2024
- Achieve more - 25 mei 2024
Mooi stukje! Heel erg herkenbaar ook. Tussen mij en twee van mijn vriendinnen botst het ook regelmatig. Puur en alleen omdat we verschillend zijn en anders over vriendschap denken. Ik mis daardoor vaak iets in de vriendschap, dat zij mij nooit zullen kunnen geven. Ik vind dat best lastig om mee om te gaan, maar dat snappen zij dan weer niet. Je snapt het al, haha. Gelukkig gaat het op dit moment weer goed.
Ik snap het!!! Het kan zijn dat je op een dag denkt: laat maar. Gelukkig is dat in dit geval niet zo maar bij anderen heb ik dat wel gehad. En dat is ook prima.
Respect – daar draait het om. Dat leidt tot common ground.
Ja eens. Respect en ook echt de wens om vrienden te zijn en te blijven.