Blog

Maandag mag ik weer op leiderschapscursus. O.a. om de uitkomsten van mijn 360 graden feedback te bespreken. Die mijn man as we speak zit door te nemen. Met de uitleg in de hand natuurlijk. Lekker rationeel. 🙂

Ik was er met een collega al achter dat het niet zo makkelijk te verklaren is allemaal, qua statistiek, die uitslag. Wat is nou een gemiddelde van wat? Wat is nou een gewogen score? Wat betekenen dezelfde dimensies die een andere context hebben en dus iets anders beteken? Het enige dat je duidelijk ziet, zijn de verschillen tussen de mensen die feedback geven.

F. kijkt vooral waar vriendin J en hij in hun score afwijken van mijn collega’s. Dat is natuurlijk ook opvallend.

Als echte introvert die overkomt als een extravert, kan het zo maar dat mijn score op bepaalde dingen sterk verschilt tussen collega’s en familie en vrienden; tussen werk en prive. Hoe meer ik geef op mijn werk, hoe meer ik moet opladen. In mijn eentje. Met een boek. Zonder te praten met mensen. Of lekker door te bloggen waar het terugpraten 1) afwezig is of 2) asynchroon plaatsvindt.

(zijn alle bloggers introverte mensen?)

Misschien (denkt F), is het ook wel een beetje dat J en hij me goed kennen en weten hoe ik op dingen reageer. En me ook het langste kennen. Dat geeft wel veel verschil.Of misschien ben ik gewoon totaal anders op mijn werk, zonder dat ik het doorheb.

Ik denk dat het feit dat ik in een high pressure omgeving werk er iets mee te maken heeft. Zowel ik als collega’s moeten soms onder hoge druk presteren. Dat heeft invloed op hoe je je gedraagt en hoe je naar elkaar kijkt. Soort pressure cooker.

Anyway. Ik ga lekker reflecteren. En dan natuurlijk wel doorbloggen. Wie weet wat ik allemaal op dit blog ga gooien!

12/1000

Dit is Loki. God of Mischief, zoals mijn kinderen zeggen en meteen ook de reden dat ze hem zo genoemd hebben. Net als veel katten maakt hij de naam die hij gekregen heeft ook waar.

(Dus voordat jij je kat ook Loki noemt, is het misschien beter om iets kalmers en knuffeligers te overwegen. Fluffy of zo.)

Terwijl ik dit schreef realiseerde ik me dat ik zo langzamerhand een kattenmens ben geworden. Of een kattengezin, meer.

Onze eerste kat, Nero, was eerst van mijn schoonzus. Maar die werd allergisch. Nero kwam bij ons, verhuisde met ons mee naar ons eerste koophuis, en toen ging hij mee naar Hongarije. Daar had hij voor het eerst een tuin. En teken. Brrr.

Hij ging ook weer mee terug naar Nederland, voor een zomer., tussen onze verhuizingen in. Maar de reis naar de VS leek ons te lang voor hem, dus hij eidigde zijn dagen in Nederland bij mijn schoonmoeder. Ik weet eigenlijk niet hoe oud hij is geworden – heel oud volgens mij.

In de VS hadden we eekhoorns, chipmunks, dassen en een keer een vliegende eekhoorn. Maar die waren allemaal niet tam. Niet te knuffelen!

In Turkije, waar we daarna woonden, wilden we heel graag weer een kat adopteren, want een van mijn zonen is gek op dieren. En hij kon zich Nero eigenlijk nauwelijks herinneren, omdat hij nog zo klein was.

Eigenlijk vinden we dat allemaal (minus een niet nader te noemen gezinslid) zo leuk, een huisdier.

Dus vond ik weer een kattenopvang, dit keer bij een dierenarts. Maar toen ik daar was, bleek dat ze voor twee katten een huis zocht: broertjes die op straat waren gevonden. Dus kwam ik thuis met twee katten. Helaas bleek eentje (Michelangelo) heel ziek en overleed al snel. En liep de ander, een jaar later, net nadat hij helemaal gekeurd, ingeent en gechipt was voor de reis naar Nederland, weg.

Die heette trouwens Scratchy. Omdat hij ons veel krabde. Of misschien krabde hij omdat hij zo genoemd was? Of misschien omdat hij half wild was. Letterlijk – zijn moeder was waarschijnlijk een feral straatkat. Krabbend of niet, we waren dol op hem. En ik heb avonden op straat lopen roepen om hem te vinden.

(Istanbul is een paradijs voor zwerfkatten. Ze worden beschouwd als zijnde van iedereen. Er zijn overal communcal kattenhokjes en heel veel mensen laten eten voor ze achter. Dus we hopen dat Scratchy goed terecht is gekomen.)

Hoe dan ook eindigden we terug in Nederland zonder kat. En een huis zonder katten is ongezellig. Dus kreeg ik een adresje van A., van een kattenopvang. Alleen, toen we daar kwamen, bleek de kat die we gezien hadden op de website en waar we over gebeld hadden al heel lang met een andere kat samen in een hokje te zitten om te socialiseren. Dus toen kwamen we ook weer terug met twee in plaats van 1. Tot ongeloof van dat zelfde gezinslid. Jaguar en August.

Wat kan ik zeggen? Katten hebben kattengezelschap nodig! Zelf gelezen!

Een van die twee katten is helaas overleden, een jaar of anderhalf geleden. Hij had iets aan zijn hart dus het was een wonder dat hij nog zo oud is geworden, een jaar of 8, schatten we.

En je weet het: katten in hun eentje zijn zielig. En de kate van een vriend van mijn zoon had kittens. En zo kwam Loki in ons leven.

Loki is inderdaad een schooier. Maar wel een knuffelige.

En het feit dat ik nog nooit over onze katten heb geblogd, maar vandaag wel, is mogelijk een nieuw dieptepunt in mijn blogcarrière.

Sorry, RSS-lezers!

11/1000

Dag 10 van 1000! Bijna helemaal een streak (een dagje gemist volgens mij). IK KAN HET NOG.

Ik moet een beetje lachen want de mensen die reageren of me mailen over mijn nieuwe blogvoornemens zijn de mensen die me nog in hun RSS-feed hebben staan en die RSS-feed nog bekijken.

I see you! I heart you!

Ik heb mijn RSS lezer zelf al jaren geleden opgegeven. Slecht eigenlijk. Maar there you have it.

Misschien leuk om te vermelden dat ik nu even blog omdat ik al de hele bezig ben met een debat. Dat wil zeggen, het debat is bezig en daarom ik ook. Maar er is even schorsing (Kamerleden en Bewindspersonen mogen ook eten) en daarom mogen alle ambtenaren ook even pauzeren.

Zo’n debat in de Eerste of Tweede Kamer is een heel proces, en als je dossier aan bod komt moet je paraat staan. Heel leuk, heel bijzonder en ook wel lichtelijk (soms heel) stressvol.

Maar deze schorsing is wel een mooi moment om je dagelijkse blogmoment even te pakken. Het is een intensief proces, of je nou in de Kamer zit of thuis aan het luisteren bent.

Misschien is een blog ook een soort van debat? Maar dan niet-democratisch. Met jezelf. Zonder beleidsmedewerkers en directeuren en fractieassistenten en Kamerleden en bewindspersonen en publieke tribunes en (meestal) zonder media.

Het maakt de beantwoording van vragen (want: van jezelf, aan jezelf) wel een stuk sneller en makkelijker!

10/1000

Hoe ik naar de ontwikkelingen op social media kijk, vroeg een collega vandaag. Hij kent me van na mijn social media carriere, dus het wat een goede vraag.

Het antwoord is, kort gezegd: totale desillusie.

Ik heb altijd geloofd dat social media veel goeds kon brengen en veel leuks, anders had ik er niet mijn werk van gemaakt. Ik geloof hartstochtelijk dat het kan helpen om mensen te verbinden, ook mensen die het lastig hebben om elkaar te vinden. Door afstand, doordat mensen hun huis niet uit kunnen, doordat ze denken dat ze de enigen zijn in de wereld met een voorliefde voor hardrock glitterplaatjes (bestaat dat?) of met een bepaalde soort humor.

Of mensen die graag een publiek op willen bouwen en daar geld aan willen verdienen op hun eigen voorwaarden.

Maar we hebben onvoldoende op zitten letten. Met we bedoel ik overheden, media, de samenleving.

De term social media heeft een nare bijsmaak gekregen.

Dus tsja.

Het blijkt dat ik, terwijl ik mijn hele loopbaan min of meer aan Twitter en andere social media heb te danken, prima zonder het Twitter van Musk en het Insta van Zuck kan.

Nu nog Whatsapp uit mijn leven en ik ben van Meta af. Ik zit nog op LinkedIn en dat is het. Ook niet ideaal – feitelijk net zo fout – maar wel scherp op moderatie en veiligheid en dat is kennelijk het minste dat ik nog verwacht.

De vraag is of we op die manier ook terug zullen kijken op allerlei generatieve AI tools. Ik hoop maar van niet.

Ik geloof weer in mijn oude advies: zorg dat je altijd je eigen website hebt en houdt. Daar bepaal je zelf wat je er op zet en wat anderen te zien krijgen.

9/1000

Ik doe net de werklaptop dicht – belachelijk tijdstip. En om dan ook nog eens te bloggen is natuurlijk nog belachelijker. Maar de streak moet blijven staan dus ik doe het toch.

Tsja, dat werk.

Bergen werk.

Niet goed voor mij en een slecht voorbeeld voor mijn arme collega’s die morgenochtend de laptop aanzetten en mijn belachelijk late emails zien.

Ik kan natuurlijk doen alsof ik het allemaal morgenochtend opeens verstuur maar ze zijn niet gek! Dus dat trucje heb ik al opgegeven.

Hoe manage je je werk? Na twee jaar heb ik nog steeds het antwoord niet.

Ik worstel met de vraag of ik iets niet moet doen dat ik nu wel doe; of ik ergens nee tegen kan zeggen waar ik ja tegen gezegd heb; of ik iemand anders had kunnen vragen om het te doen; of ik ‘ja’ voel maar eigenlijk gewoon ‘nee’ kan zeggen; etc. etc.

Ligt het aan mij, aan mijn werk, aan het onderwerp, aan de organisatie?

Na twee jaar heb ik nog geen idee.

Gelukkig doe ik een mooie cursus Leiderschap! Binnenkort weer drie dagen op de hei. Letterlijk.

(waarbij ik savonds natuurlijk wel even mijn appjes en email check … tsja)

8/1000

Ik zit veel na te denken over de vraag wat nou moeilijker is: zzp-en of in loondienst. Mijn conclusie is toch een beetje: in loondienst. Maar het zelfde geldt voor de vraag wat ik nou leuker vind. Ook loondienst.

Het komt omdat ik soms terugdenk aan mijn werk als trainer en spreker en hoe ik door dat werk eigenlijk een beetje boven de wereld zweefde. Boven de hectiek en uitdaging van werken in een organisatie, als onderdeel van een complex systeem. Zo’n onderdeel was ik niet, als zzp-er.

Behalve toen ik 6 maanden onderdeel was van een team bij BZK. Toen voelde ik me ook onderdeel van het systeem. Dat vond ik zo leuk dat ik uiteindelijk solliciteerde.

Maar zelfs in die opdracht was ik toch ook weer niet helemaal: onderdeel van het systeem ik trok me weinig aan van anderen dan de persoon en het team voor wie ik werkte.

In loondienst ben je als een radertje tussen radertjes. In de zin dat al jouw acties impact hebben op anderen. En die van hen op jou. Als iedereen zich goed voelt en hetzelfde doel nastreeft, kun je bergen verzetten. Maar gaat er ergens iets haperen, moet iedereen gezanelijk werken aan een oplossing. Of worden er nieuwe doelen gesteld, dan moet je kijken welke radertjes welke kant op moeten draaien, hoe hard en op welke manier.

Dat maakt het zowel leuk als gecompliceerd. Organisaties vormen systemen. En zijn zelf weer radertjes binnen andere systemen, die allemaal bewegen. Soms allemaal de andere kant op.

ZZP-er zijn klinkt voor mensen in loondienst als iets moedigs: alleen werken, zelf op zoek naar klussen, geen zekerheid.

Maar de andere kant is dat je vrij bent om te doen wat je wilt (zolang je genoeg geld verdient). Niemand verandert jouw doelen of verzint wat je moet doen.

In mijn geval kon ik hele dagen schrijven en lezen, om vervolgens een of twee keer per week op te komen dagen bij een opdrachtgever om een training te geven. En daarna die organisatie dan weer uit te gaan, zonder dat het systeem effect had op me.

Precies hetgeen dat begon te schuren, na al die jaren. Ik wilde er onderdeel van zijn. Meer impact hebben.

Geen spijt van. Nog nooit zo’n steile leercurve gehad. Het enige dat ik mis is af en toe een volle dag besteden aan lezen en het maken van een presentatie … dat was toch echt een voorrecht!

7/1000 (volgens mij heb ik een dag overgeslagen! uhoh)

Dag 6. Van duizend! Nou ja. Elke reis om de wereld begint met een eerste stap. Ik kan je wel zeggen: het begint al saai te worden. Voor jullie ook, natuurlijk!

Sorry daarvoor.

Ik raad je aan om de RSS uit te zetten, scheelt een hoop.

Tegelijkertijd begint het ook al dat effect te krijgen dat ik ken van mijn eerdere jaren (ja, jaren!) van dagelijks bloggen: je denkt de hele dag ‘dit moet ik bloggen’. Er komen als vanzelf zinnen in je hoofd en titels.

Die mevrouw van dat boek over creativiteit – The Artist’s Way – had het bij het goede eind: je creativiteit moet je trainen door er een dagelijkse gewoonte van te maken. Althans, dat denk ik dat ze zei. Ik heb er over maar gelezen maar niet er in.

Het is alleen jammer dat ik niet kan bloggen wat ik echt voel, echt denk, echt meemaak. Want dat gaat te ver. En mijn werk is niet meer van mij, zoals vroeger. Als ik nou ECHT kon bloggen wat ik denk, dat zou me wat zijn.

Ik las in de krant iets over dat de verwachting de afgelopen jaren was dat autobiografien minder populair zouden worden, qua boekengenre, maar dat dat niet zo bleek te zijn. Omdat het ‘echt’ is, wat iemand zelf schrijft.

Dit is natuurlijk ook allemaal wel echt. Dat wel. Komt geen AI aan te pas. ‘Original content’.

Aan de andere kant: een beetje slim AI-model kan natuurlijk al snel patronen gaan zien in mijn schrijfstijl. En dan iedere dag na mijn blog aan jou een update geven: ‘Aan de content te zien had Elja vandaag een drukke dag.’ Of: ‘Elja werkte vandaag thuis, had 3 online afspraken, werkte aan een dossier en bracht haar zoon naar Schiphol voor zijn eerste keer allen vliegen. Ze was relaxed en productief.’

Wie weet welke patronen nieuwe AI-systemen kunnen vinden in data die wij niet als belangrijk beschouwen? Maar die, gecombineerd met heel veel andere data, steeds beter wordt in het analyseren van wie we zijn en wat we doen en denken?

Brrr.

Aan de andere kant … dan zou ik het Systeem meteen kunnen vragen wat ik morgen nou weer ga schrijven. En of ik de 1000 ga halen.

Elk nadeel …

6/1000

Ik heb Instagram verwijderd. Life changing is het, om zo principieel te zijn. Ik mis het scrollen nu al.

Waar zijn mijn moestuintips? En de cookieversieringsvideo’s?

Argh. Ik heb afkickverschijnselen.

Maar ik blijf sterk.

Het was allemaal het laatste zetje, het nieuws dat META het niet langer nodig vindt om te modereren. Onder de vlag van ‘vrijheid van menigsuiting is nu echt alles mogelijk.

Ik moet mijn account nog defintief verwijderen. Ik geef mezelf nog even tijd. Maar het is onvermijdelijk, vrees ik.

Ik heb Instagram al eerder achter me gelaten. En daar over geblogd: Goodbye, Instagram. Je ziet het niet, de originele datum, maar dat was 3 januari 2013. Ik was er klaar mee, dat gerotzooi van Facebook (dat het jaar daarvoor eigenaar was geworden van Instagram).

Uiteindelijk heb ik niet alleen een nieuw account aangemaakt (het duurde jaren voordat mijn eigen naam weer beschikbaar kwam), ik ben er zelfs mijn geld mee gaan verdienen.

Het enige dat ik echt mis aan Instagram zijn twee mensen. Dat is nog een punt om op te lossen. Misschien gewoon met ze gaan appen. Weliswaar via Whatsapp dus eigenlijk meer van hetzelfde natuurlijk, maar goed. Dat principele verhaal moet wachten tot ik ze beiden op andere chatapps heb weten te krijgen.

Ik heb mijn Twitteraccount verwijderd laatst. En ik denk er over om mijn Facebookaccount ook echt te verwijderen. Ik vind het lastig, omdat het mijn enige contactmogelijkheid is met bepaalde familieleden. Aan de andere kant: ik spreek ze zelfs op Facebook nooit (omdat ik daar nooit meer ben). Dus of het echt uitmaakt?

Jaja. Wie had dat gedacht. De social media expert die app na app verwijdert.

Dan moet ik mijn avonden maar gaan vullen met bloggen. Er zit niets anders op…

5/1000

Het is de derde werkdag van 2025 en ik heb al 26 actiepunten opgeschreven. Nieuwe. Ik durf niet naar mijn oude To Do-lijst te kijken. En ik heb nog 128 ongelezen emails, waarvan sommige nog uit het oude jaar stammen maar de helft nog open staat (ik heb er natuurlijk ook al een aantal afgehandeld of geopend althans de afgelopen 3 dagen). En daar zitten weer allemaal actiepunten in, natuurlijk, die ik op ‘ongelezen’ heb gezet of gemarkeerd met het idee dat ik daar dan op terug kom*.

(*geheimpje: gebeurt niet altijd)

Mijn agenda zit vol van uur tot uur. Gelukkig vandaag inclusief uur lunch met F., want vaak schiet dat er bij in, lunchen.

Ik weet niet hoe andere mensen dat doen. Maar het is niet zo dat ik geen nee zeg tegen dingen of overal bij wil zijn of nooit iets afzeg (zoals mijn collega’s kunnen getuigen). Vorig jaar had ik een keer 7 afspraken tegelijk in mijn agenda. Waar ik natuurlijk niet heen kon. Of wilde.

Oplossingen (nee zeggen, prioriteren, blokken in je agenda) klinken makkelijk maar in de afgelopen twee jaar is het me niet gelukt om dat zo te regelen.

Anyway, daarom het dilemma van vandaag: werken of bloggen?

Het antwoord is natuurlijk: allebei.

Eerst bloggen.

Dan werken.

Niet te lang, maar lang genoeg om een paar documenten te lezen zoals beloofd en een paar acties te mailen zoals nodig.

Bloggen is leuker!

(4/1000)

(!!)

Dag 3/1000 en still going strong hoor.

Ik weet niet waarom het me na al die jaren gelukt is de knop weer om te zetten en gewoon te gaan bloggen als vanouds. Het is een raadsel. Waar tot nu toe mijn werk me tegenhield, denk ik nu: whatever.

Het is nooit goed als ik ‘whatever‘ ga denken, dus daar moet ik een beetje mee oppassen. Whatever is Elja-speak voor: het boeit niet (meer) voldoende om me er druk om te maken. Heb ik ook op mijn leiderschapscursus geleerd: dat ik soms totaal afhaak en dat dat nooit een goed teken is.

Afhaken

Dat weet ik nu, omdat ik een totaal afhaakmoment had tijdens een groepsdiscussie die op video werd opgenomen, zodat we daarna met zijn allen (letterlijk) konden bestuderen hoe mijn gezicht er uit zag toen ik afhaakte. Dat ging zo: we gingen met de groep afspraken maken over iets, ik deed als na een tijdje een suggestie voor zo’n afspraak, twee mensen schoven mijn suggestie direct op zij en gingen verder vanuit de optiek dat mijn suggestie niet de bedoeling was (in hun interpretatie, dan) en ik dacht: OK, no problem. En toen dacht ik: ehm…waarom eigenlijk niet? En toen dacht ik: whatever en toen haakte af.

Het was grappig, want ik heb het natuurlijk wel gevoeld op dat moment (“whatever“), maar je kon het ook echt ZIEN. Aan mijn gezicht. Zoals we met de hele groep konden vaststellen, dankzij de video. LOL

(Mijn afhaakmoment werd volop begrepen, dus in die zin was het niet erg en vooral een groepsleermoment. Ik voelde me totaal OK bij het bespreken, mocht je je afvragen of dit een vervelend moment was. Nee dus. Grappig en leerzaam juist.)

Maar goed, conclusie: als ik af ga haken moet ik het signaleren.

Momentum

Gelukkig denk ik niet dat mijn blogmomentum eigenlijk echt een kwestie van whatever is. Het is eerder het omgekeerde. Het omgekeerde van ‘lekker boeie’, is … ‘ik ga ervoor’?

Een van de redenen dat ik ook niet meer wilde bloggen, is dat een van mijn oude blogs door iemand gebruikt werd om zakelijk druk uit te oefenen op collega’s. Niet chill en echt even schrikken. Gelukkig stonden de collega’s pal achter me. Maar het heeft wel een domper gezet op mijn blogplezier.

Ik ga er voor. Ik mag dit nu gewoon van mezelf. Ik heb twee jaar hard gewerkt voor mijn plek en mijn resultaten; ik weet wat ik wel en niet kan zeggen online. En hoewel er kennelijk hier en daar zakelijke relaties en journalisten zijn die dit blog soms weten te vinden, weet vrijwel niemand op mijn werk dat ik blog (Jasper: je bent niet meer mijn werk! Dusss. Jammer genoeg! Voordeel is dat je nu totaal in de privesfeer zit, ha!).

Ik geloof niet dat mijn zakelijke netwerk nu massaal gaat meelezen. En al gebeurt dat wel, is dat ook OK.

Of misschien is dat dan toch een kwestie van whatever. Boeie!