Blog

Ik sla bloggen telkens over. Te moe en te verdrietig

Het is gek hoe ik verdrietiger lijk te worden naarmate de tijd verstrijkt.

Het helpt om afleiding te zoeken: met vrienden op stap, met F. naar de supermarkt of de stad, het nieuwe huis van J bekijken, veel in de moestuin werken (ik heb nog nooit zoveel gezaaid als dit jaar). Lezen. TV kijken.

Wat niet helpt is als goedbedoeldende mensen vragen ‘Hoe gaat het’? Want daar heb ik geen antwoord op. Behalve ‘niet zo goed’.

(wel fijn is de vraag: hoe gaat het vandaag? hoe gaat het deze week? wat heb je gedaan vandaag?*)

Wat ook helpt zijn alle gesprekken met mensen die al een ouder (of allebei) verloren hebben. Het is geen leuke club om bij te horen maar het helpt toch om mensen te spreken die het meegemaakt hebben.

Gelukkig hebben mijn broer en ik besloten dat we geen haast hebben met de afwikkeling en het opruimen. Dat geeft rust. En gelukkig heb ik twee weken vrij.

Mijn moeder was dol op Pasen, ze maakte er altijd veel werk van, en we zouden natuurlijk ook samen brunchen deze Pasen. Dus dat maakte vandaag en gisteren lastig.

Anyway.

Thanks for listening <3

* Dit had ik gehoord van vriendin H. die een vreselijk verlies moest verwerken. Dat ‘hoe gaat het’ je lamslaat. Maar nu merk ik ook hoe waar dat is. Het voelde vaak gek om haar te vragen ‘hoe gaat het deze week’ maar ze heeft gelijk. Het is makkelijker.

78/1000

Facebook. Argh. Ik heb er al lange tijd genoeg van. Om heel veel redenen. En aangezien ik mijn Facebookaccount totaal niet mis en er nooit meer naar kijk, vond ik het een raar idee dat al mijn content daar nog stond.

Hoewel we allemaal weten dat niets veilig is als je het deelt op een social media platform, en dat je zelf het product bent als een product gratis is, had ik dat bewustzijn vroeger wat minder. Facebook was gewoon heel belangrijk in mijn leven. Vooral toen ik in het buitenland woonde. Alles ging er op, inclusief foto’s van mijn kinderen.

Met META’s laatste aankondiging, dat alle openbare berichten zullen worden gebruikt om hun taalmodel te trainen, was voor mij de maat vol. Kennelijk gebeurde dat in de VS al lang. En nu wil META graag ‘Europese content’ toevoegen aan haar taalmodellen.

Uiteraard! Geheel des META’s wordt dit als compliment en kans geframed: ‘Making AI work harder for Europeans‘. LOL.

Je kunt het bijna niet verzinnen, zo slecht is het.

Hoewel META zegt iedereen een mail te gaan sturen met daarin ook een optie om bezwaar aan te tekenen tegen het gebruik van je data, kun je ook het heft in eigen handen nemen. En zorgen dat er niets te trainen valt.

(grote zorg blijft natuurlijk whatsapp. kwestie van tijd voordat onze privegesprekken ook gebruikt worden. brrr)

Zet je facebookberichten op privé in plaats van openbaar (computer)

Ik heb de afgelopen dagen mijn facebook account leeggehaald. Dat was enorm veel werk, zie de stappen verderop in dit artikel.

Als je geen zin hebt om onderstaande stappen te doorlopen en al je content te verwijderen – begrijpelijk, het is uren werk – kun je in ieder geval al je berichten op privé zetten, ook al je oude berichten. Dat zou je moeten beschermen, aangezien META het expliciet heeft over openbare berichten als trainingsdata voor hun AI-model.

Ik heb dit op de computer gedaan, maar het kan volgens mij ook via de app.

Zo zorg je dat al je oude Facebookberichten niet langer ‘openbaar’ zijn:

• Ga naar je privacysettings door op je profielfoto rechtsboven te klikken
• Kies voor ‘Instellingen en Privacy’
• Ga naar ‘Privacycentrum’
• Klik op ‘Algemene privacyinstellingen’
• Klik op ‘Doelgroepinstellingen beheren’:

Vervolgens klik je op ‘Berichten en verhalen’:

En daarna scroll je naar beneden tot je de optie ziet ‘Eerdere berichten beperken’.

Het kan geen kwaad om al die settings te bekijken en aan te passen, maar dat spreekt voor zich. En natuurlijk kun je hetzelfde doen voor Instagram.

Andere optie: maak je facebookaccount leeg

Ik had de optie om berichten te beperken tot alleen vrienden al heel lang geleden aangevinkt. Maar het is voor mij niet genoeg.

Ik wil mijn Facebookaccount niet verwijderen. Maar ik wil ook niet dat alles wat ik ooit op Facebook gezegd heb, zichtbaar blijft of beschikbaar blijft zodat Facebook (META) daarmee kan doen wat het bedrijf maar wil. Ook al lijkt het nu alleen om openbare berichten te gaan, wie weet wat de toekomst brengt? Bovendien wilde ik eigenlijk geen foto’s van mijn kinderen meer online hebben staan en daar had ik er best veel van.

Als je zoals ik al jaren en jaren op Facebook actief bent (was), en het gebruikte om contacten met vrienden en familie te onderhouden vanuit het buitenland, heb je misschien wel duizenden berichten achtergelaten.

Berichten op je eigen Facebookaccount (je ‘wall’) zodat vrienden ze konden lezen, reacties op berichten van anderen, reacties op berichten op Facebookpagina’s, berichten in facebookgroepen en reacties op berichten in facebookgroepen; duizenden ‘likes’ bij berichten van bedrijven en vrienden en familie; check-ins (om je vrienden te laten weten waar je was); foto’s en video’s en reels en stories; levensgebeurtenissen … het tikt aan, heb ik ontdekt.

Omdat ik mijn facebookaccount nog even wil houden, heb ik de afgelopen avonden doorgebracht met het verwijderen van alles in mijn account.

Ik heb alles vanaf mijn computer gedaan, dus ik weet niet of het ook vanuit de app kan.

Verwijder alles dat je ooit op Facebook hebt gedaan via je activiteitenlogboek

Allereerst kun je alles gaan verwijderen uit je activiteitenoverzicht. Dat vind je door op je profielfoto rechtsboven te klikken en naar ‘Instellingen en privacy’ te gaan en daarna naar ‘Activiteitenlogboek’. Nogmaals, ik doe dit via mijn computer en niet via de app.

In het activiteitenlogboek kun je per type bericht kiezen wat je wilt verwijderen. Het handigst is om op een subcategorie te klikken, bijvoorbeeld ‘Opmerkingen’ onder ‘Opmerkingen en reacties’.

Alleen dan krijg je de mogelijkheid om berichten te selecteren.

Voor zover ik heb gemerkt, is het makkelijkst om telkens een stukje door te scrollen zodat de volgende reeks berichten geladen wordt op de pagina, zodat je zoveel mogelijk tegelijk kunt verwijderen.

Dus scrolle naar benden, doe dat een keer of 4 of 5, ga weer naar helemaal naar boven aan de pagina en klik op ‘alles’. Er verschijnt een cijfertje dat aangeeft hoeveel berichten je hebt geselecteerd.

Tot de 200 gaat het goed, daarboven gaf Facebook bij mij foutmeldingen.

Helaas moet je dit herhalen voor honderden berichten en voor alle categoriën. Ik heb althans geen manier gevonden om dit handmatig te doen.

Verwijder overige berichten via je timeline

Alhoewel ik via het activiteitenlogboek alles had verwijderd dat daar stond, bleek niet alles echt weg te zijn. Toen ik naar mijn profielpagina ging, bleek dat nog vol berichten te staan. Kennelijk zijn ook berichtensoorten die je zo niet weg kunt halen. Bijvoorbeeld:

• Berichten met automatisch gedeelde links van facebookpagina’s
• Berichten van facebookpagina’s die je gedeeld hebt via je eigen timeline
• Berichten met externe links

Bijvoorbeeld zo’n soort bericht:

Dat betekent dat je die allemaal handmatig moet verwijderen. Dat doe je zo:

1. Ga naar je eigen timeline. Dit doe je door op je profielfoto rechtsboven te klikken en dan weer op je profielfoto met je naam er achter;
2. Je ziet nu vanaf het midden rechts alle berichten die nog op je profiel te vinden zijn;
3. Klik bij ieder bericht op de puntjes en klik op ‘verwijder’
4. Bij mij lukte dat niet – ik moest eerst ieder bericht ‘archiveren’
5. Daarna moest ik naar het archief gaan en weer alles selecteren (op dezelfde manier als hierboven beschreven, door telkens een paar keer naar beneden te scrollen om de berichten te laden en dan bovenaan op ‘alles selecteren’ te klikken en dan voor verwijderen te kiezen.

Als het goed is, is je Facebookaccount nu vrijwel leeg.

Bij mij stond er nog wel het een en ander bij facebookpagina’s die ik volgde. Die heb ik nog apart alemaal ontvolgd. Maar aangezien ik nu niets meer volg, kan ik dat niet meer hier laten zien 🙂

Denk ook nog aan je lijst met vrienden: als je speciale ‘lijsten’ hebt gemaakt, kun je die ook verwijderen door er op te klikken, rechtsboven te klikken en ze te verwijderen. Sommige lijsten zijn standaardlijsten van Facebook, die kun je niet weghalen.

Je Facebookgroep verwijderen

Als je een Facebookgroep hebt die je niet meer gebruikt, zoals ik, wil je daar misschien ook vanaf. Helaas kun je ook een Facebookgroep niet zo maar verwijderen. Om dat te kunnen doen, moet je eerst alle leden verwijderen. Handmatig!

Voor zover ik weet, kan het alleen door alle leden een voor een te selecteren en te verwijderen. Dat betekent flink wat scroll en klikwerk, vooral als je een grote facebookgroep hebt.

Pas als je alle leden hebt verwijderd – en je de beheerder bent – kun je je groep opheffen.

Facebook messenger chats archiveren of verwijderen

Ook je Facebook messenger kun je verwijderen, of archiveren. Ik heb dat nog niet gedaan, maar wel gezien dat het kan.

Je kunt achter iedere chat (ieder gesprek) klikken om verschillende opties te zien, waaronder archiveren en verwijderen.

Wat ik niet weet, is of je die chats dan ook kunt exporteren. Ik heb daarvoor geen opties gezien, maar wie weet zijn daar wel apps voor.

Je Facebookvrienden verwijderen

Ik heb de afgelopen jaren veel Facebookvrienden verwijderd. Ook omdat ik het lastig vond dat foto’s van mijn kinderen te zien waren voor mensen die ik niet zo goed kende.

Iedereen moet dat natuurlijk zelf weten. Er zijn mensen tussen mijn facebookvrienden die ik verder nergens anders kan bereiken. Dus die heb ik nog steeds als facebookvrienden.

Je Facebookvrienden vind je door naar je profiel te gaan (klik rechtsboven op je profielfoto en dan weer op je profielfoto met je naam er achter). Je kunt op meerdere manieren bij je vriendenlijst komen:

Als je hebt geklikt naar het overzicht van vrienden, moet je achter iedere individuele vriend klikken om die te verwijderen:

Kortom, best wat werk als je veel vrienden hebt en gaat opruimen.

Alternatief is om te kiezen voor ‘niet meer volgen’. Dat is vooral handig voor vrienden die berichten plaatsen die je timeline minder leuk maken of gewoon veel te veel plaatsen. Maar als je toch niet echt meer op Facebook komt, heb je daar natuurlijk geen last van.

Is Facebook over?

Er gaan al jaren en jaren geruchten dat Facebook op zijn einde loopt. Maar we hebben geen duidelijke en betrouwbare cijfers, dus wie zal het zeggen?

Facebook heeft een belangrijke rol in mijn leven gespeeld toen ik in het buitenland woonde, maar ook in het opbouwen van een aansluiten bij verschillende communities. Voor sommige groepen is er uberhaupt nergens een alternatief. Dat is ook de reden dat ik mijn account liever in stand houd.

En wil je Facebook lekker blijven gebruiken, is het goed om na te blijven denken over je privacy settings en wat je op blijft zetten.

77/1000

Ik ging eigenlijk vertellen hoe het met me gaat, maar mijn gedachten dwaalden af naar de vraag wat een blog nou leuk maakt om te volgen. En ik had het inzicht dat ik zelf van die reflecterende blogs het leukst vind.

Blogblogs

Ik houd zelf niet van die blogblogs. Van die bloggers die vooral bloggen om te laten zien hoeveel ze weten. Gedeeltelijk is het prima, als anderen gratis de kennis krijgen die ze nodig hebben. Maar er is een verschil tussen bloggen vanuit de oprechte wens om anderen te helpen (al dan niet vanuit zakelijke belangen) en bloggen vanuit het idee dat je vooral moet laten zien hoeveel je weet.

Ik moet altijd denken aan mijn eigen eerste blogs over social media. En aan bloggers die ik lang geleden volgde in de VS toen geld verdienen via je blog een nieuwe manier van geld verdienen was. Veel van ons hadden in het begin zo’n toon van ‘ik leg het wel even uit’. Ook omdat we dachten dat dat zo hoorde, als blogger.

Je hebt ook bloggers – zakelijke bloggers – die een vast stramien gebruiken dat er op gericht is je te laten zien dat zij goed zijn in hun werk. Vaak met een voorbeeld van een klant die in de problemen zat en die zij goed wisten te helpen. Of de klant bestaat, is onduidelijk, maar het klinkt allemaal overtuigend. Ook niet mijn favoriete blogs. Het voelt gemaakt en niet helemaal oprecht.

Reflectie en de journey

Het lekkere van persoonlijke blogs zoals deze, zonder verdere zakelijke doelstellingen, is dat je alle kanten op kunt. Maar ik merk dat de vraag of het nou allemaal zin heeft en voor wie ik dit nou doe (behalve mezelf) blijft spelen. Ergens voelt het arrogant om een beetje in het wildeweg te bloggen en te denken dat je gelezen gaat worden.

Tegelijkertijd heb ik zelf veel lol in het volgen van andermans persoonlijke blogs. Ze zijn vermakelijker en waardevoller dan social media.

Nu ik niet meer op X, Instagram en Facebook zit, heb ik tijd over. Tijd om blogs te lezen.

Mijn favoriete blogs zijn die waar je de auteur volgt op een reis. Mensen die iets uitzoeken, zich iets afvragen, of bloggen over hun passie of hobbie. Mensen die reflecteren op een onderwerp of op zichzelf. Of die je kunt volgen in hun dagelijkse beslommeringen of gedachtes.

Het is inmiddels wel duidelijk dat social media de behoefte om te bloggen hebben weggenomen bij de meeste mensen. Het komt niet eens meer in ze op. Het levert ook minder op natuurlijk, want het opbouwen van bereik is veel lastiger op een blog.

Toch jammer.

Wie weet, komt er een keer een comeback van het blog.

76/1000

Blogtitels zijn een dingetje. En haastig aan het werk gaan na een overlijden, ook. Ze houden geen verband met elkaar, anders dat het de twee onderwerpen zijn die me bezig hielden vandaag.

I. De aantrekkingskracht van bezoekersstatistieken

Ik zat een beetje naar mijn statistieken te kijken, gisteren. Conclusie: ik word niet veel gelezen. Maar wel genoeg, zoals lieve lezers gisteren bewezen met reacties.

Sinds ik geen Google Analytics meer heb – eigenlijk sinds mijn website geen indirecte bron van inkomen meer is – ben ik niet meer bezig met bezoekerscijfers en SEO.

Vroeger waren cijfertjes en SEO een van mijn favoriete aspecten van de online wereld. Ik mis het wel een beetje.

Maar als je geen doelstellingen meer hebt, is kijken naar cijfertjes soms desastreus. Zoals duidelijk werd toen ik me opeens afvroeg of ik nog wel moest doorgaan met bloggen, omdat ik zag dat ik nauwelijks gelezen wordt.

Nou ja, mijn nieuwe blogs dan. Ik heb ook nog mijn oude blogs, natuurlijk.

Ik krijg nog flink wat bezoekers op oude artikelen.

Maar het is niet meer wat het was.

Ook al zeg ik altijd dat ik voor mezelf blog, het was toch even slikken.

Nu is het wel zo dat:

1. Bijna niemand weet dat ik weer iedere dag blog, alleen jullie lieve RSS-gebruikers en abonnees;
2. Ik het verder nauwelijks bekend heb gemaakt dat ook niet van plan ben; en
3. Ik tegenwoordig veel collega’s heb – mijn mogelijke nieuwe doelgroep – voor wie het woord ‘blog’ doet denken aan boomers en het wereldje van online marketing.

Bij de overheid wordt niet veel geblogd, en zeker niet op persoonlijke titel. Een paar interessante personen uitgezonderd.

(dat raakt aan een blogartikel dat ik klaar heb staan, over leiderschap. daarover een volgende keer meer)

Maar toch. Heel even dacht ik weer aan analytics en SEO en mijn oude passie.

Toen ik er over na ging denken, realiseerde ik me dat net als vroeger de titel natuurlijk uitmaakte. En soms het onderwerp. Dat geldt helemaal als je publiek grotendeels bestaat uit RSS-volgers.

Ik hoor het je denken: was dit niet een van mijn expertises, schrijven en blogtitels?

Ehm, ja.

Ik was het niet vergeten. Maar ik was wel lui geworden.

Ik moest mijn titelgroove weer even vinden.

Bij deze.

II. Haastige spoed en hoe snel je aan het werk mag als je iemand verloren hebt

Het leek me goed om weer aan het werk te gaan vandaag. Dinsdagochtend heb ik altijd teamoverleg. En hoewel mijn team sinds kort bestaan uit 4 mensen inclusief mezelf, zijn het 3 hele leuke mensen en wilde ik ze gewoon graag zien. Horen wat er speelt.

Ik heb twee weken geen email gezien, dus ik had geen idee.

Ik las laatst een berichtje op LinkedIn over rouw op het werk, waarin een expert uitlegde dat het belangrijkste is dat er ruimte voor moet zijn. Dat, als een omgeving veilig is, mensen gewoon naar hun werk kunnen.

Het had meer indruk gemaakt dan ik dacht. Ik had namelijk gezien dat je ‘4 dagen of meer’ verlof krijgt bij een overlijden in de eerste graad. Dus 4 dagen opgenomen en een vrije dag, een week vrij genomen, en op. Vandaag naar kantoor.

Mijn afdelingshoofd checkte nog of dat echt ging, maar ik dacht: natuurlijk! Ik zit me thuis te vervelen.

Terwijl ik de bus uit liep naar kantoor begon het mantra ‘het is nog geen twee weken geleden!’, ‘het is nog geen twee weken geleden!’, ‘donderdag is het nog maar twee weken geleden!’ in mijn hoofd te spelen.

En tegen de tijd dat ik koffie haalde aan de overkant van kantoor, stond ik te huilen.

J. gebeld.

AM gebeld.

Hielp een beetje maar niet genoeg.

Toen kwam ik een lieve collega tegen, die me ook al een lief berichtje had gestuurd de afgelopen week (zoveel mensen doen dat niet! dus dat onthoud je). Die toonde eerst volop begrip, gaf me een knuffel. En toen gingen we over werk praten. Lachen om de gebruikelijke onzin.

En toen kon ik weer.

Ik heb het uiteindelijk tot de lunch vol gehouden, beetje email doen en vooral email opruimen (19.000 emails weggooien helpt tegen de outlookwaarschuwingen dat het postvak vol is, blijkt).

Na wat email ben ik weer naar huis gegaan, om me vervolgens af te vragen wat ik toch moet met mezelf.

Oplossing: lunchen en een middagdutje.

Daar knapt een mens van op.

75/1000

Mijn hoofd is geen leuke plek op dit moment. Zodra de afleiding ophoudt, wordt het een soort bewegend doolhofmoeras waar gedachten nooit stoppen maar ook niet echt aan de oppervlakte komen. En waar het pad naar de uitgang onduidelijk is.

Het is alsof de afgelopen twee weken opeens allemaal verwerkt moeten worden. Enerzijds ben ik te moe om te lezen (mijn gebruikelijke afleidingstactiek) maar anderzijds stopt mijn hoofd niet meer.

Wat gebeurde er?!

Ik denk dat ik begonnen ben aan een inhaalslag. Wat is er in godesnaam gebeurt, de afgelopen twee weken?

(het is precies twee weken geleden dat ik mijn moeder voor de laatste keer sprak, althans op een normale manier, niet in het ziekenhuis)

Het is niet dat ik de hele tijd aan mijn moeder denk, althans niet precies. Het is meer alles er om heen.

Of vooral alles wat anderen hebben gezegd, denk ik toch.

Dingen die we hebben besproken met de uitvaartbegeleiding; Dingen die vriendinnen van mijn moeder aan de telefoon zeiden. Dingen die mijn eigen vriendinnen zeiden. Dingen die de artsen en verpleegkundigen zeiden in het ziekenhuis. De dingen die we bespraken tijdens de uitvaart, toen de gasten de ruimte hadden verlaten en we de kist gingen wegbrengen. Alle gesprekken na de uitvaart, bij de borrel (waar mijn moeder zelf afspraken over had gemaakt, inclusief dat er bitterballen moesten zijn!).

Al die gesprekken gaan in een eindeloze maalstroom door mijn hoofd, zonder dat ik ze kan vastpakken.

Ik ben eerder wazig dan concreet.

Interactie

Misschien is dat waar dingen gebeuren, in de interactie met anderen? Hoe we heftige dingen verwerken?

Ik las een stuk in de weekendkrant vandaag, over een Netflixserie waar ik verder geen zin in heb. Maar dit stukje bleef me bij:

Deze scène doet denken aan het werk van de Litouws-Franse filosoof Emmanuel Levinas. Hij stelt dat we in een ontmoeting met de Ander (met hoofdletter) tot een ethische reactie gedwongen worden. Hij stelt dat het ‘anders-zijn’ van de Ander mij uit mijn eigen wereld trekt, omdat die me ertoe aanzet om mezelf van buitenaf te bekijken. Dat maakt mij kwetsbaar, omdat de Ander me voor een ethische keuze plaatst: wat voor mens wil ik zijn? Als ik ervoor kies die vraag niet te stellen en mijn kwetsbaarheid te negeren, doe ik de Ander geweld aan, aldus Levinas. Bron

Ik denk dat mijn moerasdoolhof alle interacties van de afgelopen twee weken aan het analyseren is. Omdat het in de interactie met de ander is dat we proberen iets te begrijpen.

Misschien draait het in dit geval niet om ethische keuzes en wie we willen zijn, maar gewoon om het verwerken van dingen?

We zijn allemaal op ons kwetsbaarst, rondom een overlijden. Er is minder ruimte voor ego of hoe we willen overkomen.

Of misschien juist wel? Voor sommige mensen leek het juist nu heel belangrijk om de relatie met mijn moeder scherp neer te zetten. Op de uitvaart waren meerdere mensen die refereerden aan haar mindere kanten of de complexiteit van de relatie die ze met haar hadden.

Sommige dingen waren niet zo leuk om te horen, zelfs al waren ze niet verrassend voor mij. Maar nu vraag ik het me af: waar zou die behoefte om dit te delen met mij vandaan komen?

Het was eigenlijk wel heftig om de ontvanger te zijn van al die emoties en die behoefte om duidelijk te maken hoe het zat tussen hen en haar.

Next

Ik weet niet zeker of alle interacties en emoties het verwerken van dit verlies makkelijker maken. Maar het is een onvermijdelijk onderdeel van mens-zijn, he. We zijn geen eilanden, gelukkig.

Maar ja. Wat dan nu? Wat moet je met al die gevoelens en verhalen?

Ik voelde opluchting dat de uitvaart goed ging en het voorbij was, gisteren. Fijne gesprekken (hoewel dus best heftig, merk ik nu), iedereen die belangrijk was voor mijn moeder gesproken, alles ging zoals mijn moeder het wilde.

Nu kan ik verder, dacht ik.

Ik ben vanochtend weer gaan zwemmen, zoals iedere zondagochtend. Gewoon, doorgaan, routine. Ook al was het raar en confronterd om te weten dat ik in de middag niet zoals anders naar mijn moeder zou gaan.

Het idee dat het nu beter werd was natuurlijk naïef.

Ik stortte om 20:00 in vanavond en was om 00:00 weer klaarwakker, met die maalstroom van gedachtes.

Ik laat het maar gewoon gebeuren. Het helpt om tegen jullie aan te kunnen praten – of jullie nou luisteren of niet!

En bloggen om 02:00 ‘snachts? Die kan op de niet-bestaande blogbucketlist.

74/1000

Queer Eye seizoen zoveel (9, geloof ik) heeft me er door heen gesleept de afgelopen twee weken. Zonder ilusies over hoe het echt in zijn werk gaat en hoe realistisch het allemaal is, hebben de positieve vibes van de Fab Five me veel gegeven. En lekker afgeleid.

In de aflevering die ik net keek, ging het over omgaan met ‘fouten’ uit je verleden. In plaats van fouten, moet je ze zien als ‘moments of growth’ aldus de filosoof onder de 5. Terugkijken met het idee dat je ‘aan het leren was’.

Ik maak ook een ‘moment of growth’ mee. Een soort van crash course in adulting, net als sommige deelnemers aan het programma dit seizoen krijgen. Alsof je bij een nieuwe club komt. Een club waar niemand vrijwillig aan deelneemt maar iedereen ooit bij terecht komt.

Op de uitvaart gisteren begon een vriendin van mijn moeder over mijn carrière en dat ik daar nog volop mee bezig was, had ze begrepen van mijn moeder. Ze was er een beetje beduusd onder. Ze vroeg hoe oud ik was en concludeerde dat ik net zo oud was als haar dochter. En dat die ook nog volop bezig was met haar werk. En, zei ze, ze loopt hard!

Toen mijn moeders generatie 50 was, gingen ze niet hard lopen, of leren borstcrawlen. Of denken dat hun carrière nog volop bezig was. Voor hen is 50 nu echt het nieuwe 30 van toen.

Maar carrière en ambitie met alle ups en downs die er bij horen, kinderen die uit huis gaan, een ouder die overlijdt: 50 zijn is ook een heftige tijd vol life events, zoals een vriendin het vorige week voor me opsomde.

Ik wil het niet bagatelliseren door het een ‘moment of growth’ te noemen, of voorbij rennen aan de impact van alle dingen die bij deze fase horen. Juist niet. Door het te erkennen als een fase, een fase van groei en verandering, kan ik er juist bij stil staan.

73/1000

Het is een niemandsland, tussen overlijden en uitvaart. Ik weet niet wat ik vind en voel. Opluchting dat het bijna zo ver is? Stress over dat het bijna zo ver is? Een combinatie van beiden?

Ik ben blij dat mensen me afleiden. Vriendinnen die komen wandelen, lunchen, F. die me meeneemt om een drankje te drinken of een blokje om te gaan, vriendinnen van mijn moeder die bellen als ze het nieuws horen, de huisartspraktijk die belt om ons te condoleren.

Ik zie uit naar de drankjes met bitterballen (verzoek van mijn moeder) na de uitvaart, als we het over haar kunnen hebben. Maar het formele gedeelte, brrr.

Ik word iedere nacht wakker en sochtends vroeg ook. Kan niet meer slapen. Vroeg op en dan Candy Crush spelen en Netflix kijken. Of een boek lezen. Want wat moet ik anders?

(gisteren herinnerde ik me opeens dat ik aan het lezen was terwijl ik in het ziekenhuis zat en uren lang haar hand vasthield. het leek opeens belangrijk om vast te leggen wat ik dan prcies gelezen had)

Ik weet ook niet meer of het goed is om dit allemaal te bloggen. Misschien wel? Misschien niet? Te intiem? Of juist goed om te delen en vast te leggen? Waarom zou je dit delen met de wereld? Maar ook: waarom niet? Is het een principekwestie aan het worden? Heeft iemand hier iets aan? Heb ik hier iets aan? Wat zou mijn moeder ervan hebben gevonden (mwah, denk ik)?

Bij het schrijven is zij de stem in mijn hoofd die maakt dat ik me inhoud. De editor-in-chief van deze blogreeks, als het ware.

Ik wou dat het leven weer door ging.

Maar ook dat het nog een tijd stil bleef staan.

72/1000

Alles gaat prima tot het niet meer prima gaat. Dat is een beetje de status. Alles lijkt OK en te doen, maar midden in de nacht lig ik wakker met paniek om niets. En terwijl ik aan het lunchen ben met W en F komt er een onverwacht telefoontje en dan ben ik weer van de kaart.

Ik weet niet eens of ik haar nu de hele tijd echt mis of niet. Het is een raadsel.

Ik ga zo maar weer naar de moestuin, want een beetje onkruid woeden doet wonderen.

Tot zo ver de update van de dag 🙂

71/1000

Ik kom nergens aan toe en ik doe niks. Pfff. Ik neem me al 4 dagen lang voor om naar de moestuin te gaan, maar ik doe het niet. Zo lamlendig en lusteloos ben ik. En tegelijkertijd vind ik dat stom van mezelf.

Het is net alsof ik niet in de volgende versnelling kan.

Ik ben superblij met telefoontjes, merk ik, van mijn eigen vriendinnen en van vrienden van mijn moeder. En vriendinnen die willen wandelen. Interessante bevinding, want ik dacht altijd dat je je vrienden niet moest storen bij zo’n verlies.

Maar als alles verder geregeld is en je wacht op de uitvaart, is iedere dag stil en vreemd.

Het hielp dat Flap er was en me iedere dag mee uit wandelen nam, of een drankje drinken, of uit luchen, of naar de Albert Heijn. Maar hij is een nachtje op reis voor zijn werk. Wat ik helemaal prima vond, maar ik mis hem een beetje.

Ik heb wel een vakantie geboekt net, voor de zomer. Ik was aan het afwachten, maar dat hoeft niet meer.

Het is een soort niemandsland, tussen nu en de uitvaart. Niks en nergens.

70/1000

Als ik na 4 dagen iets kan zeggen over dit hele proces, is het dat het je leert wat je grenzen zijn. En dat je hoofd rare dingen doet.

Ik dacht van mezelf dat ik redelijk goed was in mijn grenzen aangeven en dat is denk ik ook wel zo. Maar net zei ik ‘ok’ tegen iets dat ik niet wilde. Gelukkig kon ik de vriendin in kwestie gewoon bellen en het zeggen en was het prima. Maar het kostte me even moeite.

Als je iemand dicht bij je verliest, moet je een heleboel dingen doen die niet leuk zijn. Heftig zijn. Dingen die je eigenlijk niet wilt doen. En tegelijkertijd moet je continu beslissingen nemen.

Belissingen nemen is eigenlijk continu je grenzen aanvoelen en aangeven. Wil je in de familiekamer zijn als de mensen binnenkomen bij de uitvaart, of wil je er al zijn en ze spreken? Wil je een formeel programma of ruimte voor spontane dingen? Wil je bloemen en zo ja, in welke vorm? Wat moet er mee gebeuren?

Maar ook: wie doet wat? Wie verkoopt het huis? Wie belt de notaris? Wie zegt de verzekering op?

Tegelijkertijd ben ik bezig met – hier komt het – spullen. Mijn hoofd zit vol met de spullen van mijn moeder. Dat komt omdat ze het er al zo lang ik me kan herinneren – 30 jaar? 40 jaar? – over heeft, wat er moet gebeuren met haar spullen als ze er niet meer is. En nu het zo ver is, is het raar. Ik word midden in de nacht wakker om er over na te denken. Tafelkleden.

Al zo lang als ik me kan herinneren hebben we het over de tafelkleden, haar mooie bestek, het oude servies van haar oma, en van wie het moet zijn. En nu opeens is het zo ver. Nu vind ik het enerzijds heel fijn om te bedenken dat haar spullen bij ons komen. Maar tegelijkertijd lig ik midden in de nacht wakker bij het idee dat we die dingen niet kwijt kunnen. Of dat niemand ze wil.

En, ook tegelijkertijd, weet ik dat het een rare kronkel is dat ik daar mee bezig ben ipv met mijn moeder zelf.

Pfff.

Het is een roller coaster.

69/1000