Vanavond heerlijk gegeten met vriendin H. (lekker boeiend, hoor ik je denken! punt komt nog hoor)
H. is aan een heel inspirerende fase begonnen. Ze is namelijk een tijdje geleden gestopt met haar baan. Boem. Klaar. Maar ze heeft daarvoor in de plaats een passie ontdekt waarvan ze niet wist dat ze die had.
Waarom je oude schoenen weggooien voor je nieuwe hebt?
Ze heeft een, vind ze zelf, vage reden voor het opzeggen van haar baan. Ze zouden gaan verhuizen, het gezin met twee ouders met drukke banen was gewoon niet meer te managen, etc. etc. Niet dat ze haar baan niet leuk vond. Vond ze wel. Maar…tsja. Wat?
Achteraf denkt ze dat ze gewoon toe was aan een nieuwe stap, een nieuwe fase. Maar destijds had ze een heleboel goede redenen. Ook al doen niet veel mensen zoiets, zo maar stoppen met een baan waar je goed in bent en die je leuk vindt.
Een tijdje lang deed ze niet zo veel, het was ook zomer dus dat kwam goed uit. En toen ging ze zich natuurlijk een beetje afvragen: wat nu? Ze is niet zo iemand die geluk vindt in het huishouden (wel van tijd doorbrengen met haar kinderen. Maar wassen en opruimen en zo, mwah, niet helemaal haar ding).
Wie zoekt, zal vinden!
Ze klonk een beetje zoekende, als ik haar sprak, het afgelopen jaar. En dat was ze ook, zegt ze. Ze ging verkennen wat een lokale politieke partij had aan vrijwilligersopties. Ze bedacht dat ze een boek ging schrijven over een onderwerp waar ze veel over wist en vaak over nagedacht had. Ze ging weer gitaar spelen. Af en toe viel ze wat uren in voor oud-collega’s.
Het plan van het boek leek niet echt van de grond te komen. Ze zei meestal dat ze er niet aan toegekomen was, dat ze er nog voor moest gaan zitten, etc. Ik stuurde braaf linkjes over het onderwerp als ik het ergens tegenkwam maar het bleef een beetje bij een plannetje.
Maar toen sprak ik haar een paar weken geleden en was ze helemaal enthousiast. Een niet te stoppen stroom van gedachten en ideëen en bronnen. Over een heel nieuw onderwerp. Wat bleek? Ze had in een artikel in de krant iets gelezen over een initiatief van iemand. Het artikel ging eigenlijk over iets anders en wijdde maar twee zinnen aan het projet. Maar ergens triggerde het haar op een vlak waar ze al heel lang ideëen over had.
Diezelfde week ging ze met een vriendin mee naar een lezing van een auteur die georganiseerd werd door diezelfde politieke partij waar ze eerder mee bezig was. Het klonk als een leuk onderwerp. En wat die man, die auteur, zei kwam keihard bij haar binnen. Opeens was het: 1 + 1 = 2. Artikel in krant + boek van auteur = AHA!
En toen ging ze meer informatie zoeken. En besloot ze een artikel te gaan schrijven over dit onderwerp en het gepubliceerd te krijgen in een landelijk dagblad. En dat is nu gelukt. En ze heeft alweer nieuwe plannen op dat vlak.
Je innerlijk kompas
Ze vertelde hoe het is alsof ze haar innerlijk kompas gevonden heeft.
[H zou H niet zijn als ze niet begon uit te leggen hoe dat ‘innerlijk kompas’ is beschreven door Descartes. Of was het Plato? Ehm… nou ja. Hoe een grote filosoof uit heeft gelegd dat het innerlijk kompas je vertelt welke richting juist is voor jou, omdat die je energie geeft, en hoe je energie juist kwijt raakt als je van je kompas afwijkt.]
Kompas, vonk, passie, hoe je het ook noemt: ze vond datgene waar ze naar op zoek was zonder dat ze het wist. Ze vond richting.
Serendipity, noemde ze het.
Toeval.
Maar is het toeval? Hoe vind je dat nou, je innerlijke richting? Wat je ECHT wil doen?
Als ze niet de ruimte had genomen (en gekregen) om helemaal niets te doen en niets te hoeven en gewoon te zoeken ‘naar zingeving’ (zoals ze het zelf noemt), had ze het nooit gevonden.
Dat herkende ik uit dat boek The Happiness Project (waar ik bijna precies een jaar geleden over schreef ..da’s ook toeval, of niet). Waar de auteur zichzelf ook de ruimte gaf om gewoon uit te proberen en uit te zoeken wat haar nou gelukkiger kon maken.
Ik herken dat ook uit het verhaal van Jacob Jan, iedere dag, het afgelopen jaar. Extra leuk omdat het als een soort dagboek te volgen is, letterlijk zichtbaar is, die zoektocht, en het vinden.
En tenslotte herken ik het van mezelf. Waar ik nu ben, dat dank ik aan Twitter. En Twitter dank ik aan een periode waarin ik niets te doen had. Niets hoefde. En dacht: ik ga dat Twitter maar eens proberen. En de tijd had om er uren en uren en uren in te investeren.
Heeft mijn leven veranderd. Mijn eerste klant in de VS, mijn blog, mijn netwerk, mijn klanten, Frankwatching, #blogpraat, alles is daarmee begonnen. Met die beslissing om Twitter eens te gaan proberen.
Hoe vind je je richting?
Je vindt het niet zo maar, die innerlijke richting. Want het kost tijd en energie. Je moet dingen uitproberen, wil je weten of ze het zijn. Je moet op een bepaald niveau wel weten dat je zoekende bent, dat ook. Want alleen als je weet dat je zoekende bent, kun je ook echt gaan zoeken, he?
Je moet geld hebben, want tijd is geld (of met minder genoegen kunnen nemen).
Je moet vrijheid hebben, in de zin van geen deadlines hebben (ik denk dat die verlammend werken).
En je omgeving (partner, gezin, werkgever, vrienden) moet je steunen.
Het is niet altijd makkelijk om jezelf die ruimte te geven en die ruimte te krijgen. Maar het kan je leven veranderen.
- 50 worden: het alternatief is minder - 11 augustus 2024
- Vakantie - 1 augustus 2024
- Achieve more - 25 mei 2024
Het is zeker niet makkelijk.
Ik heb besloten niet te wachten tot alles er is. Ik heb bijvoorbeeld erg weinig geld, en daardoor ook niet al te veel tijd.
Ik wordt wel gesteund. Dus ik heb besloten de vrijheid te pakken. Ten koste van zekerheid. Een goede ruil, vind ik.
Niet wachten tot het klopt hebben Sacha en ik gedaan door voor kinderen te kiezen, ook al hadden we nog een van beiden een baan. Dat is de allerbeste keuze in mijn leven geweest.