Het punt van Zen zijn is de worsteling observeren maar niet zijn, begreep ik van iemand n.a.v. mijn blog van gisteren. Om je niet te identificeren met de worsteling.
Dat is goed nieuws, want 1) ik worstel voor 100 en 2) er is nog een kans op Zen!
Be the Kalmte
Ik weet eigenlijk niet waarom we ‘Zen’ in de zin van rustig en kalm altijd als het ultieme voorbeeld van wijsheid beschouwen. Althans, dat is altijd mijn ideaalbeeld. Omdat ik niet kalm en rustig ben.
Aan de andere kant, als je het mijn moeder had gevraagd had ze gezegd dat ik altijd zo rustig ben en hoe fijn ze dat vond.
Is kalmte en rust de ideale staat van zijn, waar we allemaal naar moeten streven? Of mag je je energieke, uitgesproken, opgewonden zelf gewoon omarmen? Oftewel, mag ik gewoon mezelf zijn of moet ik streven naar een bepaald ideaalbeeld van de wijze oude vrouw die het allemaal ziet gebeuren en er boven kan blijven zweven?
Hmmm….
Be the Worsteling
Ik begrijp trouwens wel dat mensen de worsteling niet willen zijn. Het is fijner om de worsteling niet te voelen. Alleen te observeren. Afstand te bewaren. Je niet te laten raken door het gedoe om je heen, door de emotie van anderen, door dingen die je overkomen. Zen-zijn en er boven uitstijgen, die aardse gedoetjes.
Maar is het realistisch? En is het eerlijk? Is mens-zijn niet gewoon 1 grote worsteling en zit daarin niet het mooie van mens-zijn?
Vragen, vragen.
Misschien moet ik toch maar op yoga?
172/1000
- AI-politieagent - 7 november 2025
- Mijn eigen verhaal - 6 november 2025
- Doelen - 5 november 2025
Ontdek meer van Elja Daae
Abonneer je om de nieuwste berichten naar je e-mail te laten verzenden.
Ik ben ook erg druk en chaotisch. Een van de redenen waarom ik een poging tot zen wilde doen. De leraar die ik had, leerde me vooral dat alles wat er is prima is. Dat is gemakkelijk als je je kalm en tevreden voelt. Maar een stuk moeilijker als het gedachtes of gevoelens zijn die je liever niet hebt. Of het nou drukte, onrust, verveling, woede of zelfs haat is.
Als je wat er is kunt laten zijn (zonder er in gedachten op in te gaan) of dat blijft proberen, dan ben je aan het mediteren.
He, wat klinkt dat allemaal zweverig.
Wat ik bedoel is in ieder geval dat ik het gevoel had dat ik meer mezelf werd door mediteren. Zonder te streven naar het ‘ik sta overal boven’. Eerder dat je sneller door je emotie heen gaat, dan dat je niet meer voelt.
Uh…
Geen idee of ik het wel begrijpelijk heb opgeschreven…
En ik moest erg lachen om je blog.
Be de worsteling: hahaha!
🙂
Ik begrijp het! Misschien dus toch mediteren proberen … voor mij is zwemmen soms mediteren, met aandacht voor niets anders dan de beweging die je probeert zo goed mogelijk te doen, het gevoel van het water, het licht op de grond onder je …
Oh, dat kan ik me helemaal voorstellen. Zwemmen is fijn.
Klinkt heel meditatief 🙂