Wat doe je als je uitgeput thuiskomt na een dag met je gasten de toerist uit te hebben gehangen*? Dan ga je, als ras nerd, lekker alleen op je studeerkamer achter je prachtige nieuwe computer zitten. Bloggen. Beetje bijkomen en uitrazen en opladen.
De stress van het verhuizen en opnieuw beginnen slaat bij tijd en wijle hevig toe bij ondergetekende. Lastig te weten wat me nou precies dwars zit, waarom ik geen geduld heb, me niet aan weet te passen, moe ben, weinig energie. Omdat alles nieuw is, misschien. Omdat je je nog niet thuis voelt. Omdat je de weg nog slechter kent dan je gasten (vreselijk vervelend en vervreemdend, is dat). Omdat al je energie gaat zitten in het door laten lopen van de gewone dingen als werk, school en huishouden en zelfs die dingen al zo nieuw zijn dat je voor lage maar schijnbaar onoverkomelijke drempels komt te staan.
Mindset
Zit ik net te mijmeren waarom ik zo’n negatieve mindset heb deze week, waarom het me energie kost om alles op orde te hebben voor gezin & gaste. Terwijl ik ook nog eens heel veel hulp heb doordeweeks.
Komt Jacob Jan met deze video.
Dat ik een ontzettend goede opbouwer ben.
Dat ik moed heb (grappig…staat op mijn lijstje met levensdoelen. Meer moed, geduld en compassie) (deze week niet veel van gekomen!)
Over het opstarten van #blogpraat
Dus. Voor Jacob Jan.
Ik zat inderdaad sinds augustus op Twitter, en twitterde alleen in het Engels. Had ook alleen Amerikaanse volgers en volgde alleen Amerikanen. Ik had ook mijn blog weer nieuw leven ingeblazen (net even gekeken, de eerste post stamt uit juli 2009). Althans, mijn oude blog een andere richting gegeven. Zo kwam ik terecht bij de twitterchat #blogchat, iedere zondagavond 8PM lokale tijd.
In februari (2010) dacht ik: ik zou eens in het Nederlands moeten gaan twitteren. Misschien is dat wel veel leuker (nog leuker). Dus begon ik een tweede twitteraccount. Al snel had ik contact met mensen en dat ging veel en veel sneller dan in het Engels. En het was ook veel leuker, waardevoller. Het ging in Nederlands Twitter niet alleen om het retweeten van links. Het was echt contact, humor, kennis. Super.
Dus dacht ik: ik kan ook gewoon een Nederlandse versie van #blogchat starten! Als het in de VS werkt, werkt het in Nederland ook. Voorgelegd aan Mack (de founder van #blogchat) en die vond het prima. Zo gezegd, zo gedaan.
Het probleem was, hoewel ik dat toen niet zo heb ervaren, dat ik nog nauwelijks volgers had. Ik weet het jammer genoeg niet precies, maar ik denk hooguit een paar honderd. Misschien 2o0 of zo? Misschien wel minder.
Op een dag kondigde ik gewoon aan dat ik het ging doen, praten over bloggen, #blogpraat. Zondag om 20:00 Nederlandse tijd (1PM mijn tijd, niet handig! Daarom later naar maandag opgeschoven). Het was in die zin niet echt mijn lifeline met Nederland. Althans, niet bewust. Ik had niet zo’n behoefte aan een lifeline met Nederland, eigenlijk. Alleen was Nederlands Twitter veel leuker dan Amerikaans Twitter.
Starten zonder vrienden
Die eerste paar keer zat ik grotendeels tegen mezelf te praten. Ik had eigenlijk dus nog helemaal geen twittervrienden. Althans, maar heel weinig. Ik zat gewoon nog te kort op (Nederlands) Twitter.
Maar gelukkig waren daar @piggypower1, @essenstamtam, en @rkroesbergen. Toch een paar vrienden. Of kwam dat later? Weet ik niet meer zo goed.
Grappig genoeg niet eens allemaal fanatiek bloggers (Annechien wel – die blogt al heel lang namens de vakgroep Varkenshouderij van LTO Noord).
Maar als ik terugdenk was ik helemaal niet zenuwachtig. Ik vergeleek het ook helemaal niet met #blogchat wat omvang betreft. Ik maakte me ook helemaal geen zorgen over wat er zou gebeuren als er niemand kwam. Ik kan me niet herinneren dat ik zelfs maar zenuwachtig was. Noch dat ik het ‘mislukt’ vond als we maar met zijn tweetjes waren, zoals wel eens gebeurde in het begin. Zat ik een dialoog te voeren met Robert of Robert. Soms eerst een monoloog tot een van hen medelijden kreeg en terug ging praten.
Geen verwachtingen, puur enthousiasme
Volgens mij was dat de kern van het succes: ik was enthousiast, ik had geen andere doelstelling dan andere mensen te laten genieten van dit fenomeen zoals ik zelf iedere zondagavond genoot en leerde. En ik had geen verwachtingen. He-le-maal niet. Geen ideeen over wanneer ik de chat als ‘succesvol’ zou beschouwen. Alles +1 (mezelf) was mooi, eigenlijk.
Is in zekere zin nog steeds zo. Behalve dat ik nu gek zou kijken als we op een avond maar met 30 zijn. Dan is het of kerstmis, of er is iets vreselijks misgegaan of het is EK Voetbal of zo.
In mijn herinnering waren de eerste vier weken lastig. Minimaal 1 keer gebeurde er niets en praatte ik tegen mezelf. Tot er iemand als Robert of Robert mee ging praten. Daarna ging het wel lopen geloof ik. Waren we met meer. Geen idee met hoeveel! Maar meer dan 2. Ook wel eens met maar 4 of 5 denk ik.
[Niet meer te verifiëren helaas. Er waren destijds wel transcripts maar die kwamen van een online programma dat niet meer bestaat en verwezen naar webpagina’s die niet meer bestaan.]
Maar Jacob Jan, ik had dus niet die stemmen (die ik nu wel zou hebben, als ik zoiets zou beginnen!) van ‘zie je wel, het is niets’, ‘niets voor Nederland’, etc. Ik herinner me nog dat ik de tweede of de derde keer dus begon en dat niemand terugpraatte. En dat ik een beetje zat te grappen tegen mezelf. “Oehoe! Echo – o – o – o”. Zoiets. Dat ik er zelf ook wel om moest lachen.
Stoer wel, he? Weet niet meer waarom ik dat durfde. Volgens mij toch de overtuiging, echt de OVERTUIGING, dat er Nederlandse bloggers zouden zijn die er net zoveel aan zouden hebben als ik en het net zo leuk zouden vinden. Dat kón gewoon niet anders, in mijn hoofd.
Succesrecept?
Dus, misschien toch een top 3:
- Enthousiasme
- Geen verwachtingen of doelen anders dan delen
- Overtuigd zijn dat wat je doet
Alles begint bij 0
*Voor wie het wil weten, naar Yildiz Park gewandeld, nogal een steile wandeling, maar waanzinnig uitzicht en uiteindelijk maar 25 minuten klimmen vanuit ons huis!
- 50 worden: het alternatief is minder - 11 augustus 2024
- Vakantie - 1 augustus 2024
- Achieve more - 25 mei 2024
De vorige reactie is van mij!
Leuk om wat van het ontstaan van blogpraat te weten. Fijn dat je zo onbevangen begonnen bent! Met wat voor resultaat. Geweldig gewoon!
Dan wil ik je nog veel succes in Instanbul wensen. Succes met je nieuwe leven!
Thanks Barbara!! 🙂
wilde ik inderdaad weten ja 😉 Yildiz Park en omstreken.
Leuk dat je aan het rondstruinen bent geweest, al is Istanbul natuurlijk zo giga groot ~> Stukjes en beetjes.
En heel leuk om je begin met blogpraat ook te horen.
Ja joh, we zijn nog lang niet uitgekeken. Maar net als wanneer je in Nederland woont, raak je al snel in een ritme waarin je in bepaalde winkels, buurten, restaurants, supermarkten komt en niet altijd meer op stap gaat om alles te verkennen. Dus of ik echt alles ga zien?
Gewoon mooi!
Lief! Dank!
mooi om te lezen, en grappig dat je zo onbevangen was. Mooi succesrecept, denk ik. Voor mijn blog geldt die ook.
Kijken wat ik van die onbevangenheid kan vasthouden ik een plan heb waar wel een financieel plaatje aan vast zit.
😉