Lang geleden las ik het boek van Virgina Woolf, ‘A Room of One’s Own’. Weet niet of jullie het kennen? Was voor haar tijd waanzinnig feministisch. Als ik het me goed herinner (ik moet het weer eens lezen) wees ze er in het boek op dat je als vrouw geld en een eigen kamer nodig hebt, wil je kunnen creëren.
Waarom, vroeg ze zich af, zijn alle grote fictieschrijvers mannen? Omdat zij de rust en ruimte kregen om te schrijven. Vrouwen daarentegen werden geregeerd door zorgplichten, het huishouden, en als ze pech hadden, geldproblemen. Weinig tijd voor diepzinnige gedachten en creatie. Geen ‘room of one’s own’ om zich in terug te trekken en een boek te schrijven.
Ik moest er vandaag aan denken, aan dat boek, en die ‘kamer voor jezelf’. Omdat ik een boek aan het schrijven ben.
Ik heb wel een studeerkamer voor mezelf tegenwoordig, met bureau, hele mooie computer, en lekkere nieuwe stoel. En mijn zorgtaken worden me voor een heel deel uit handen genomen overdag door school en oppas.
Maar rust? Nou, nee.
Mijn jongste zoontje is altijd thuis met de oppas, en dat is heerlijk! Ik vind het een van de grootste verworvenheden van mijn expatleven, dat ik mijn kinderen zo veel om me heen heb kunnen hebben als babies en peuters en kleuters. En ondertussen toch mezelf heb kunnen ontwikkelen op professioneel gebied, en mijn eigen inkomen heb kunnen verwerven.
En dat maakt het schrijven toch lastig, thuis.
Als ik echt wil creeeren, echt wil schrijven (d.w.z. langere stukken dan een dagelijkse blog post), dan moet ik het huis uit. En dan ga ik midden in een druk café zitten. En dan kan ik me gek genoeg helemaal concentreren op mijn boek of een strategisch plan of wat het dan ook is waar ik mijn aandacht bij nodig heb,
Gek, he? Herkenbaar? En zo ja, waarom zou dat nou zo werken??
- 50 worden: het alternatief is minder - 11 augustus 2024
- Vakantie - 1 augustus 2024
- Achieve more - 25 mei 2024
vrouwen…. zucht 🙂