Op weg naar Domburg eergisteren luisterde ik naar een podcast over radio maken. Het was een gesprek met een Amerikaanse radiopresentatrice die ik niet kende. Ze heeft 50 jaar lang een radioprogramma gemaakt waarvoor ze 15.000 interviews afnam met schrijvers en acteurs en andere beroemde mensen.
De podcast staat hier. Of luister hem direct:
Aan het begin zegt de geinterviewde over haar interviews iets dat me direct raakte en aan het denken zette. Het is een antwoord op de vraag waarom ze ooit heeft gezegd dat autobiografische interviews om veel meer draaien dan roddel of voyeurisme. (Ik heb wat edits gedaan aan de hand van het YouTube transcript, interpunctie etc. komt van mij.) Ze zegt:
Because I really like when people share their lives. I think a lot of what art is about, is finding your life reflected back at you with words or stories that you wouldn’t have thought of yourself. And that there can be something very clarifying, very affirming about it.
And I also think with an autobiographical interview when somebody’s reasonably honest about their flaws and shortcomings as well as their, you know, their great triumphs, that you can find yourself in that or the opposite in art and in autobiographical interviews. You can learn about people who are totally unlike you and still see what you share. You know, the the shared humanity you know, so I still have a lot of faith in them.
De YouTube video staat hier.
Het raakte me. Ook al duurde dit stukje natuurlijk maar een paar seconden van de anderhalf uur podcast.
Blogs als culturele representatie
Ik luisterde vandaag ook naar een podcast. Dit was een interview waarin een ‘travel writer‘ uitlegt dat hij geen ‘travel blogger‘ meer wil worden genoemd. Het is niet cool en hip en het geeft onvoldoende weer wat hij is, omdat hij ook boeken heeft geschreven.
Nou, ik ook.
Maar ik blijf een blogger. Een oude blogger inmiddels en een beetje een eenzame blogger als je bedenkt met hoe weinig we nog zijn. Maar voor mij zijn jullie – mijn 100 abonnees – meer dan genoeg. Het voelt belangrijk en serieus genoeg om het te blijven doen.
Misschien komt het doordat dit blog tegenwoordig een keer per jaar wordt gearchiveerd door de KB voor hun webarchiveringsproject. Dat is een van de belangrijkste prestaties van mijn leven, vind ik (met dank aan Kitty). Het geeft aan dat dit blog staat voor een fenomeen in de tijd. Maar het heeft me er ook toe gebracht serieuzer te zijn over dit blog.
Hoe dan ook: beide podcasts zetten me aan het denken. Het kwam door die twee verhalen dat ik me realiseerde dat:
- Mijn blog autobiografisch is; en
- Dat mijn blog mijn poging is tot kunst.
Het blog als autobiografisch medium
Ik had niet door dat ik iets autobiografisch aan het doen was, hoe gek dat ook klinkt. Ik zag alles rondom dat vraagstuk van wat je deelt en met wie en waarom tot nu toe eigenlijk alleen door de lens van blogger. Dit blog staat VOL met pagina’s over de vraag waar die behoefte om te bloggen nou vandaan komt.
Ik had er nog nooit op een andere manier over nagedacht: dat autobiografisch werk een fenomeen is. Iets dat mensen doen.
Natuurlijk is dit een autobiografisch medium.
En natuurlijk impliceert de term ‘autobiografisch’ altijd een vorm van kunst.
Ik weet niet waarom ik dat niet eerder zag. Misschien omdat bloggen een beetje een suffe hobby is in de ogen van veel mensen. Ik geloof niet dat veel van mijn collega’s weten dat ik blog (of dat ik boeken heb geschreven). Het ligt zo ver buiten hun belevingswereld dat ik het er niet echt met ze over heb. Vooral als ze onder de 40 zijn. En wie het weet, gaat het zeker niet lezen, enkele uitzonderingen daargelaten (*zwaait naar J, J en J*) (ja gaan jullie maar eens van elkaar bedenken wie jullie zijn! Hint: twee oud-collega’s).
Het gebrek aan interesse dat ik doorgaans ervaar heeft me het gevoel gegeven dat bloggen niets voorstelt.
Pas toen ik Terry Gross hoorde praten over kunst alsof zij er geen onderdeel van was, dacht ik: huh! Want natuurlijk is 50 jaar en 15.000 jaar aan audio-interviews een ‘body of work’ en daarmee een kunstvorm. Als iets wijst op kunst en kunstenaars, is het hun volhardendheid in het doorgronden van een medium en het (moeten) blijven creëren. Zoals zij heeft gedaan, op een meta-manier, door kunst te maken over kunstenaars.
Maar dat betekent dat dit blog dat ook is.
Terwijl ik al die bijzondere kunstenaars afliep deze week, de impressionisten en kubisten en luministen is, denk ik nu, een belangrijk onderdeel van hun verhaal me ontgaan: ze waren op zoek naar een verhaal over de wereld via een zoektocht naar zichzelf.
Maar diezelfde volhardendheid, die onverklaarbare drang om te blijven proberen om te begrijpen en weer te geven, om te blijven creëren: dat is ook wat ik heb met dit blog.
Het maakt eigenlijk ook niet uit wat je creëert: een boek, een blog, een beeld, een toneelstuk, een lied, muziek, een schilderij, een gedicht, een video, een film, een podcast of een radioshow. Iets maken en dat in het publieke domein brengen gaat over de wereld proberen te begrijpen via een medium en over een poging om verbinding te maken met anderen via dat medium.
Het verschil
Het verschil tussen die kunstenaars en de radiomaker en mij is dat bloggen mij minder kost dan hun kunst hen kost of kostte. Qua tijd en qua geld.
Het is me duidelijk geworden, de afgelopen week in 3 musea, dat schilders nooit tot kunst zouden zijn gekomen als er niet iemand was die zorgde voor inkomen. De hele dag schilderen kost geld en verf, doeken en lijsten kosten ook geld. Maar er waren altijd familiefortuinen, echtgenoten of echtgenotes, kunsthandelaren, opdrachtgevers, verzamelaars of patronen die er voor zorgden dat kunstenaars vrij waren om hun werk te doen. Waar moesten ze anders van leven? Zonder hen was er geen kunst geweest.
Dit blog kost mij minder. Het kan zelfs naast mijn werk.
Maar de drive is hetzelfde: creëren.
Ik zie wel een ander verschil, als het gaat om ambitie rondo de vorm. Ik heb geen ambitie rondom de vorm van deze website. Niet echt. Ik ben ook niet op zoek naar nieuwe vormen voor de tekst, nieuwe formats of nieuwe stijlvormen. Ik heb ook niet de ambitie om het allerbeste te kunnen schrijven van iedereen.
De enige ambitie die ik heb is de continuïteit.
Maar misschien is dat ambitie genoeg.
192/1000
- Autobiografisch - 5 oktober 2025
- Op avontuur in Domburg - 4 oktober 2025
- Op avontuur - 2 oktober 2025
Ontdek meer van Elja Daae
Abonneer je om de nieuwste berichten naar je e-mail te laten verzenden.
Fijn dat de ambitie om continuïteit te bieden er wel is. Ook fijn dat mijn naam niet met een J begint (of misschien ben ik door ouderdom wel echt een N).
Bloggen volhouden is topsport.
“ze waren op zoek naar een verhaal over de wereld via een zoektocht naar zichzelf”
Dat is mooi.
En ja, jij creëert, dus je bent kunstenaar. Klinkt goed.
Heel mooi Elja. En mooie aansluiting op je heel fijne en lezenswaardige Singer- en Domburg-overwegingen slash belevenissen.