Ik sta bij de zwemles.
Mijn oudste zoontje is 9 maar heeft nog geen A-diploma. Wel zwemlessen gehad in de VS en in Turkije.
Wel een zwembad voor de deur gehad, twee jaar lang.
Wel een jaar lang Nederlands schoolzwemmen.
Hij is voor het eerst in ‘badje 4’, het diplomabadje. Ik sta met verbazing te kijken.
Hij is veel beter dan de rest.
Ik raak aan de praat met de vader van een meisje uit dezelfde las. Ze heeft moeite met onderwater zwemmen. Maar toch gaat ze zaterdag afzwemmen, hoor ik van de trotse vader. Ik sta met verbazing te kijken. Mijn zoontje is veel beter. Hij doet alles, kan alles, no problem. Vol zelfvertrouwen (dat was aan het begin van het jaar wel anders!).
Ik voel me boos.
Ik begrijp het niet.
“Typisch Nederlands”, begin ik. “Dat gezeur over diploma’s. De schoolslag hoeven ze niet eens te leren in andere landen. Het gaat er toch om dat ze niet verdrinken? Ik heb mensen zien verdrinken in Turkije. Nederland is het enige land dat ik ken waar de schoolslag zo belangrijk is. In het buitenland leren kinderen gewoon de borscrawl.”
Beleefd vraagt de man waar ik gewoond heb. Hij kan er natuurlijk niets mee, mijn woede.
Ik hoor mezelf zeuren.
Ik voel mezelf boos zijn.
Ik hoor mezelf: typische, zeurende ex-expat.
“In het buitenland dit”. “In het buitenland dat”. “Het slaat nergens op in Nederland zus”. “Het is toch raar dat je in Nederland zo.”
We kunnen er niets aan doen, lieve niet-ex-expats.
We zijn gewoon in culture shock. We moeten zo wennen. We komen de hele tijd van die dingen tegen die anders zijn dan we verwachten. Anders dan we gewend waren, elders. Anders dan we onthouden hebben. Of gewoon veranderd zijn sinds we ergens anders woonden.
Nederland voelt dan klein en kleingeestig, met gezeur over regeltjes en afwijkende normen van de rest van de wereld. Je voelt je een buitenlander in je eigen land: geen idee hoe het werkt, waarom dingen zo zijn, wat je moet doen.
Ik ben maar even met de hele verstandige hoofdzwemjuf gaan praten.
Het ging heel goed, vindt zij ook. J. gaat nog wat lesjes nemen deze zomer en als het goed gaat, zwemt hij gewoon tussentijds af in plaats van eind augustus.
Alles OK.
Dat boze, zeurende gaat vanzelf over. Dan blijft leuk, inter-cultureel bewustzijn over.
Sorry. Sorry. Sorry!
Het wordt vanzelf beter.
Echt.
- Assess yourself - 17 januari 2025
- Loki - 16 januari 2025
- In debat met jezelf - 15 januari 2025
We zijn een maandje op (werk)vakantie geweest in de VS. Elke keer als we langer dan 10 dagen in de VS zijn geweest moet ik in Nederland weer een beetje wennen. Als zeeeeeeeeeeer tijdelijke ex-expat enzo, valt dat natuurlijk allemaal wel mee, maar ik begrijp je wel. En ik begrijp ook hoe onbegrepen je kunt voelen door Nederlanders die nog nooit in het buitenland hebben gewoond en geleefd.
misschien hebben we het allemaal wel als we een langere tijd in een andere cultuur ondergedompeld zijn geweest?
Ik zou niet weten waarom jij / ex-expats hun moeten houden. Het is juist verfrissend (als je er voor open durft te staan) om te horen hoe zaken die voor jezelf als normaal gelden gezien anders gezien kunnen worden.
Meestal wordt het gezien als kritiek en gaan de mensen die aangesproken worden in het defensief. Dat is jammer en vaak niet echt bevorderlijk voor de dialoog.
Mooi dat je zoontje toch eventueel eerder kan afzwemmen. En je weet, the proof is in the water. Dat is wat uiteindelijk echt telt. Niet dat papiertje.