Was dagje de stad in vandaag. Den Haag. Waar ik woonde, voor ik naar het buitenland vertrok. Voor het eerst sinds heel lang even met zijn tweetjes op stap. Kerstinkopen doen. Bioscoop. Koffie. Etc.
Als vanzelf kozen we de plekken die we kenden. Waar we vroeger ook kwamen. Waar we met vrienden kwamen, of samen, of ik met vriendinnen. Waar we jarenlang kerstcadeaus kochten maar ook onze eerste babyspulletjes. Koffie dronken op mijn vrijgezellenfeest. Waar ik mantelpakjes kocht (die goede oude tijd!). Borrelde met vrienden en collega’s. Waar we rondhingen toen ‘de stad ingaan’ nog ons grootste tijdverdrijf was. Waar we werkten. Waar we liepen.
Bekende plekken allemaal.
Alleen de bioscoop was volledig vreemd voor ons, want daar kwamen we niet vaak. En toen hadden ze nog niet van die kaartjesautomaten. Of een kassa waar je zowel kaartjes als popcorn afrekent. Of 3D-brillen.
Tegen de avond voelde ik me raar. Ik wist niet precies waarom. Ik wist wel dat ik me zat te ergeren.
Aan de service op al die plekken. Of liever het gebrek er aan. Hoe weinig personeel er overal was. Dat je overal geacht wordt op te staan en zelf naar een ober te lopen als je wilt betalen (omgekeerde wereld?). Dat de bediening terwijl klanten het kunnen horen rare taal uitslaat. Of klaagt over andere klanten. Of klanten voor hun neus gewoon negeert. En dat je overal friet bij krijgt.
(ja, stom he. dat je je daaraan kunt storen. ik houd van friet, dat ook nog eens)
Ik weet niet precies wat het is.
Wat ik wel weet: op alle plekken waar ik kwam vandaag, heb ik een verleden. Alleen heeft de tijd 8 jaar stil gestaan, voor mijn gevoel.
Onzin natuurlijk.
Je wilt bijna zeggen, als je ergens binnenkomt, hallo! ik ben een oude klant, ik ben 8 jaar weggeweest, heb je me gemist? Kijk eens hoe loyaal? We zijn er weer!
Onzin natuurlijk.
Maar ik weet het niet. Ik voel me raar. Ontheemd. Vervreemd.
De weg is zo duidelijk, dat ik er niets meer aan vind. Of hij lijkt duidelijk maar ik snap hem niet. Of ik ben bang dat het een heel saaie, saaie weg zal blijken te zijn.
Onzin natuurlijk.
?
- 50 worden: het alternatief is minder - 11 augustus 2024
- Vakantie - 1 augustus 2024
- Achieve more - 25 mei 2024
Eigenlijk lijkt het erop dat je zowel terug bent in eigen land alsook dat je in een volgend land bent terecht gekomen. Het Nederland van 8 jaar geleden bestaat niet meer. Ook niet voor ons trouwens die niet al die tijd zijn weggeweest. Het voelt als verlies.
Daar valt soms moeilijk mee om te gaan omdat je voor een groot gedeelte in je jeugd bent gevormd. Aan die periode heb sterke herinneringen. Terug kan niet meer, daarom zie je dat mensen als compensatie retro omarmen of uit nostalgie proberen sommige delen opnieuw te beleven (door bv films, tv-programma’s of boeken uit die tijd te bekijken).
Het valt me wel op dat er heel veel retro is, inderdaad. Overal zijn feesten en liedjes en films die teruggrijpen naar toen ik klein was (of puber). Is dat het denk je? De nostalgie?
Ik weet het natuurlijk niet zeker, maar dat idee heb ik wel. Naarmate je ouder wordt gaat er veel aan je voorbij omdat je te druk bent met van alles en nog wat. Daardoor heb je soms moeite met het begrijpen en volgen van wat er nu speelt. Dan lijkt het alsof vroeger niet zozeer alles beter was maar vertrouwder omdat je die tijd toen intensiever beleefde. Je volgde de muziek op de voet, er waren minder tv-kanalen dus zag je relatief meer, terwijl dat nu allemaal veel meer langs je heen gaat. Dus grijpen we terug op vroeger.
Het is denk ik een soort melancholie die steeds heftiger wordt naarmate je ouder wordt. Over de 40 begint dat gevoel dat de helft van je leven achter je ligt, toch toe te slaan…
Zeker. Ook dat. Maar ik denk toch vooral dat we in onze jonge (vormende) jaren het meeste openstaan voor indrukken. En dat we daarom er zo’n ‘heimwee’ naar voelen.
Vandaag in De Correspondent => De zorgeloze jaren 90 toen niets er echt toe deed behalve je Friends:
https://decorrespondent.nl/2276/O-zorgeloze-jaren-90-toen-niets-er-echt-toe-deed-behalve-je-Friends/20556859312-a7960a1f