Het was bijna Sint Maarten.
Ik had er zin in!
Ik ben opgegroeid in het dorpje Spaarndam, bij Haarlem.
En daar was Sint Maarten een Big Deal. Zákken voor snoep haalden we op, op 11 november. Zíngen! Geweldig.
Dus ik had mijn jongens superenthousiast gemaakt. Al sinds Halloween, eigenlijk. Sint Maarten, yay!
Het gaf wel de nodige stress. Want ik was ziek. En we hadden geen lantaarns. En we hadden geen snoep om uit te delen. En ik realiseerde me pas ‘smiddags dat mijn zoontjes geen Sint Maarten liedjes kenden.
Geen nood: mijn broer gebeld, want die kent die liedjes wel! Hij kwam direct.
Maar toen bleek dat ze in Wassenaar niet aan Sint Maarten doen.
(we waren het maar even gaan checken, bij de buren, en bij mijn vader die hier ook woont)
Dat ze in Zuid-Holland eigenlijk niet aan Sint Maarten doen.
(ook niet aan Luilak, dat heb ik ook meteen even gecheckt, om die teleurstelling voor te zijn. Ik wist helemaal niet dat zulke folkloristische tradities zo hyperlokaal waren in Nederland)
Op school zouden ze wel iets doen, begreep ik.
Dus togen ze naar school. Maar ze waren binnen een half uur al weer terug.
Want er was geen snoep. En geen zingen. Alleen lopen met lantaarntjes.
De teleurstelling was groot.
De snoepvoorraad ook.
Combineer 1 met 2 en voila: iedereen weer happy.
Behalve mama. Want die voelde zich opnieuw een enorme buitenlander zonder enig idee van hoe het werkt in Nederland.
De buren zullen wel denken: wat zijn dat toch voor mensen? Met Halloween halen ze alles uit de kast voor 3 verklede bezoekers. En met Sint Maarten ook. Voor 0 zingende bezoekers.
🙂
Ach. We leren het wel.
Volgend jaar gaan we lekker in Haarlem Sint Maarten vieren!
Elja Daae
Latest posts by Elja Daae (see all)
- Hoeveel boeken ik heb gelezen in 2020 - 13 december 2019
- Een gebrek aan purpose - 12 december 2019
- Voor de vaders en moeders - 10 december 2019
Geef een reactie