Weet je hoe ik me voel?
Alsof de vakantie voorbij is.
Niet de zomervakantie.
De expatvakantie van 7,5 jaar.
Heel gek. Moeilijk uit te leggen.
Als expat leef je toch een beetje met het gevoel dat je speciaal bent. Dat alles mogelijk is. Dat je er zo weer mee kunt stoppen, de dingen die je niet aanstaan aan een leven, aan een cultuur, zelfs aan een school. En na een paar jaar ga je toch weer weg.
Wie maakt je wat?
Je zweeft boven de echte cultuur, die van alledag.
Maar dat is niet (meer) zo, als je terug bent.
Alles blijkt echt te zijn.
Het huis. De badkamer zonder fijne warm waterstraal. De school en de worsteling die dat voor een van mijn zoontjes misschien in gaat houden. De auto’s die zo hard over ons pleintje rijden terwijl mijn kleintjes daar spelen.
De eeuwige worsteling met werk, boodschappen, schoonmaken, de was die maar niet slinkt, ophalen, afhalen, trakteren en dat alles allemaal zo optimaal mogelijk.
Een partner die veel op reis is.
Het huis dat maar niet opgeruimd raakt.
Gewoon. Het Leven. Niets ergs. Niets te klagen. Alleen even wennen.
Het lijkt heel erg op de gewone fases van culture shock.
Het veranderingsproces waar je door heen gaat als je in een nieuwe cultuur terecht komt.
Eerst krijg je de wittebroodsweken, dat gevoel van vakantie als je net in een nieuw land woont.
En wat komt daarna?
Juist. De ‘rejecton phase’. Waarin je alles stom gaat vinden.
After the honeymoon phase usually follows the rejection phase, the second of our culture shock stages. When the daily grind begins to catch up with expats, most begin to recognize how significantly their host country differs from their home country. They focus mostly on the little things they miss and on conflicts arising from unspoken cultural misunderstandings.
Meer over culture shock vind je hier.
Als je terugkeert naar je eigen cultuur na een lang verblijf in het buitenland, onderga je ‘reversed culture shock’. Ik weet niet precies wat het is maar ik kan me er iets bij voorstellen.
Het rare daarbij is daarnaast ook nog dat ik misschien ‘omgekeerde culture shock’ ervaar, maar mijn kinderen gewone culture shock.
Want ik ben terug gegaan, maar zij zijn verder gegaan, hebben vooral iets achtergelaten.
Nederland is voor hen gewoon een nieuw buitenland.
Dat verschil is belangrijk.
Dat werd van het weekend prachtig verwoord in de NPO radioreportage ‘De Koningin van Korido’, over een Nederlandse familie in Nieuw Guinea. De dochter wordt geinterviewd en zegt (in het tweede deel, een van de laatste fragmenten’) precies dat: dat ze zich realiseerde dat de terugkeer naar Nederland voor haar ouders een terugkeer was naar hun thuisland. Maar voor haar was het vooral een afscheid van Nieuw-Guinea en het land waar ze was opgegroeid.
- Ik schrijf nog steeds - 1 december 2023
- Verliefd op je AI - 24 oktober 2023
- Blog je nog? - 2 oktober 2023
wat mooi, hoe jij reflecteert, steeds mooi om te lezen. Je neemt eigenlijk mij ook mee op avontuur, bedacht ik me.
En jij mij! Ik had het er net met Anna-Maria over de vraag hoe ik het volhoud, dat bloggen iedere dag (of #blogpraat iedere week). Maar het is puur dat ik het voor mezelf doe. Hoe gehecht ik ook ben aan lezers, aan individuele lezers ;), het is geen ‘volhouden’ omdat ik het niet voor anderen doe. Ik bespeur bij jou dat je je vraagtekens bent gaan zetten bij voor wie je het doet en waarom. Als ik dat doe, gaat het direct mis! Dan verdwijnt de inspiratie en de motivatie.
Heel gek. Dat oude adagium “zorg eerst voor jezelf en dan voor anderen”, of zo…